مصائب کنونی سیاهان آمریکایی میراث ۴۰۰ سال برده‌داری در این کشور است

"بومانی د. آرماه" (Bomani D. Armah) شاعر  و هنرمند انقلابی سیاهپوست آمریکایی در گفتگو با خبرنگار بین‌الملل خبرگزاری تسنیم در واشنگتن، با اشاره به قربانی شدن یک نوجوان سیاه‌پوست غیرمسلح آمریکایی در شهر فرگوسن ایالت میسیوری توسط یک افسر سفیدپوست پلیس آمریکا و تظاهرات پس از آن که وجهی بین‌المللی یافت، گفت: "این تظاهرات هرگز یک ماجرای ساده در مورد یک واقعه پیشینی نبود. بلکه "آخرین مرحله از یک سلسله تنش‌های پشت سرهمی بود که باعث طاق شدن طاقت افراد شد." هم آمارها و شواهد نشان می‌دهد که فرگوسن و بسیاری از دیگر شهرها و مناطق دارای سکنه رنگین‌پوست پیش از آغاز این تظاهرات، پلیس را به چشم ارتشی اشغالگر در نظر می‌آوردند.

وی در مورد وجود عدم تعادل بین نهادهای قانونی و حاکم و جمعیت این شهر (که اکثرا سیاه‌پوست بوده) و اینکه مردم توان و فرصت کمی برای ابراز مخالفت دارند، اظهار داشت که آمارها بیانگر این امر است، از 52 افسر پلیس این شهر تنها 3 افسر سیاه‌پوست بوده و تنها یک تن از 6 عضو شورای شهر سیاه‌پوست است، در حالی که سیاه‌پوستان 60 درصد جمعیت ای شهر را تشکیل می‌دهند. این امر قطعا به ایجاد حس "ارتش اشغالگر" نسبت به پلیس در شهر فرگوسن منجر شده است. حکمرانی و انتظام  امور این مردم توسط خوشان و از سوی آن‌ها انجام نمی‌شود.

بومانی با اشاره به سیاست خارجی آمریکا در عقب‌نشینی در عراق به شرط وجود یک حکومت چند حزبی که مشارکت تمامی گروه‌های و جریان‌های سیاسی این کشور را تأمین کند و اینکه در مقابل شاهد این هستیم که در شهر فرگوسن پنج تن از شش اعضای شورای شهر، شش تن از هفت عضو شورای آموزشی، و 50 تن از 53 افسر سفید پوست هستند و تناقض آشکار آن با آنچه آمریکایی‌های از اجرای عدالت در کشورهای خارجی و آنچه این کشور در درون خود می‌پذیرد، گفت: بسیاری از آمریکایی به اشتباه باور دارند که آمریکایی‌ها یکسان بوده و نژاد، قومیت و فرهنگ اهمیتی ندارد. این همان مشکلی است که ما با به رسمیت نشناختن نژاد‌ها، قومیت‌ها، فرهنگ‌ها و مذاهب مختلف در عراق به راه انداختیم. برای بسیاری از مقامات آمریکایی، دنیا به دو بخش آمریکا (شامل آنگلوآمریکایی‌ها) و آن‌ها (هر آنچه غیر از آنگلوآمریکایی‌ها است) تقسیم می‌شود.

این شاعر و هنرمند انقلابی آمریکایی در ادامه ضمن اشاره به مخالفت بسیاری از فعالان حقوق بشر آفریقایی‌تبار آمریکا با کاندیداتوری باراک اوباما برای ریاست جمهوری این کشور آن‌هم به علت سابقه و عملکرد ضعیف در مورد موضوعات مرتبط با عدالت و اینکه وی منافع کمی را برای این قشر از جامعه به ارمغان خواهد آورد، گفت: آیا وی نقشی در تنش‌های نژادی ایفا کرده است؟ بله، اما اما آنچه وی انجام داد عامدانه نبوده است. حضور وی در کاخ سفید، پیش از آنکه اوباما بتواند برابری اقتصادی و سیاسی در بقیه این کشور به وجود آورد، مردم را به این سو هدایت کرد تا بگویند که نابرابری نژادی پایان یافته است. این وضعیت از بسیاری جهات موجب تشدید مخمصه جاری در زمینه حقوق بشر و عدالت شد. خاصه از زمانی که دولت اوباما اعلام کرد که نمی‌تواند به طور مستقیم در مورد موضوعات سیاهان صحبتی کنید، حتی با اینکه 90 درصد رأی سیاهان را کسب کرده است. هیچ کاندیدای دیگری در هیچ جایی نمی‌تواند به طور راهبری بزرگترین بخش حامیان خود را نادیده بگیرد آن‌هم تنها به خاطر اینکه بی‌طرف به نظر آید. من هیچگاه نمی‌توانم تصور کنم که میت رامنی در صورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری حقوق انجمن ملی تفنگداران و راستگراهای مسیحی را نادیده می‌گرفت تنها به علت اینکه ترجیح‌های وی آشکار نشود.

بومانی در مورد زمینه و بنیان اقتصادی اعتراضات گفت: تعدادی کمتر از آنچه ادعا می‌شود از وضعیت اقتصادی شاکی بودند. تعداد زیادی از محله‌های سیاه‌پوست سطح پایین وجود دارد که به صورت مرتب از سوی پلیس مورد آزار و اذیت قرار نمی‌گیرند. ما فرهنگی را ایجاد کرده‌ایم که هیچ کسی با اینکه سیاهان قربانی بی‌رحمی پلیس شوند مشکلی نداشته باشند. این امر بایستی پایان بخشیده شود.

وی در مورد تصور شرایطی که در آن اگر مایکل براون سیاه پوست نبوده و یک سفیدپوست می‌بود، گفت: من نمی‌خواهم مثال زده و شرح و بسط دهم. تنها به ماجراها و آمارهایی نگاهی بیندازید در مورد اینکه سفیدپوستان از سوی پلیس به چه میزانی بازداشت، بازجویی، و تهدید شده و با تفنگ هدف قرار می‌گیرند.

این شاعر و ادیب آمریکایی با بیان اینکه سیاهان در این کشور بیشتر در معرض رفتارهای تبعیض‌آمیز پلیس و نهادها انتظامی، بازجویی‌های مرتبط با جرایم، زندان‌های طولانی‌تر و مجازات‌های شدیدتری قرار گرفته و تا زمان اثبات بی‌گناهی مجرم شناخته می‌شوند (بر خلاف تمامی اعلامیه‌های حقوق بشر) اظهار داشت: برای هر کسی با هر میزانی از صداقت باید روشن باشد که تمامی این‌ها از بردگی نشأت می‌گیرند. بله، برده‌داری تا صد و پنجاه سال پیش وجود داشت، اما ما همچنان چهارم جولای و تولد مسیح را جشن می‌گیریم. چرا؟ به خاطر اینکه آنچه در گذشته روی داده است فرهنگ امروز ما را تحت تأثیر قرار داده است. زمانی که برای مدت چهارصد سال 4 میلیون برده را به زنجیر کشیده، آن‌ها را شکنجه داده، به آن‌ها تجاوز شده و تا سر حد مرگ آن‌ها را به کار گمارید،‌ امکان ندارد طی 150 سال پس از آن رویکرد مثبتی نسبت به آن پیدا کنید. توضیح این امر طولانی است اما معما در این نکته نهفته است که ما هنوز غرامتی مناسب برای برده‌داری این کشور پرداخت نکرده‌ایم.

انتهای پیام/پ