بازی با آبروی یکدیگر را متوقف کنیم!

به گزارش گروه "رسانه‌ها" خبرگزاری تسنیم، دین اسلام دینی مترقی، زندگی‌بخش و انسان‌ساز است که در همه امور زندگی دنیا و عقبای رهروانش، چراغ راه است. در موضوع آبرو، آبرومندی و آبروداری، نیز ارزش و تأکید زیادی بر نگهداری آبروی خود و هم نوعان کرده است و دستورات سنجیده، جهان‌شمول و دقیق آن، نشانه‌هایی بر وجوب تکریم آدمی است.

در قرآن کریم به ‌دفعات در این مورد آیاتی آمده است که گواهی بر اهمیت آبرو است. به‌عنوان نمونه می‌توان به آیه 70 سوره اسراء اشاره کرد که می‌فرماید: «ما فرزندان آدم را کرامت بخشیدیم.» که نشانه‌ای است بر این‌که آدمی در خلقت بر آفریدگان دیگر برتری داده است.

یا درجایی دیگر می‌فرماید: «و هنگامی‌که از آن درخت چشیدند، اندام شان بر آن‌ها آشکار شد و شروع به‌قرار دادن برگ‌های بهشتی بر خود کردند، تا اندام شان را بپوشانند...» (سوره اعراف، آیه 22). در اینجا شرم و حیایی که در ذات انسان قرار داده‌شده و قوه تعقلی که راهنمای اوست، برهنه بودن را نشانه‌ای از بی‌آبرویی دانسته و آن را نافی احترام و کرامت آدم می‌انگارد. پس آدم و همسرش تلاش می‌کنند تا پس از انجام خطایی که مرتکب شده‌اند، برای حفظ آبرو، تن خود را بپوشانند.

در آیات بسیار دیگر و  احادیث متواتری که از پیشوایان مطهر و بزرگان دین ما رسیده، گواه موردی بر این‌که رعایت و حفظ آبروی مؤمنان و البته هم نوعان و دوری از بی‌آبرو کردن مردم است. آبروی مردم بی‌قدر و کم‌ارزش نیست که با انگ زدن‌های غیرمنصفانه، تهمت‌ها و باور شایعات بی‌پایه، آن را بازیچه مطامع و نیات ناصواب یا بی ثواب خود قرار دهیم.

حضرت علی(ع) می‌فرمایند: «بیشتر آنچه می‌بینی حقیقت دارد و بیشتر آنچه می‌شنوی دروغ است.» باید توجه داشته باشیم که به‌عنوان یک انسان هرگز نمی‌توانیم بر تمام جوانب امری که حادث‌شده و بر اساس آن ما رأی بر گناهکاری یا اشتباه دیگران می‌دهیم و به‌واسطه آن حکم صادر می‌کنیم، مسلط و آگاه باشیم. ضمن این‌که تمام محاسبات انسان، واقع‌بینانه نیست. آیا وقتی اعمال دیگران را با ذهنیت و شنیده‌ها و جهان‌بینی خود می‌سنجیم، به این می‌اندیشیم که خود ما هم در شرایطی دیگر تحت نظر، قضاوت و احتمالاً محکومیت از سوی دیگران قرار داریم؟!! آیا ما فرشته‌ایم و هیچ خطایی از ما سر نمی‌زند یا معصوم هستیم و اشتباه و گناه نمی‌کنیم؟!

فرض را بر این بگیریم که شخصی که مورد قضاوت ما قرارگرفته، جلوی دیدگان ما عمل ناشایستی انجام داده و بر حادث شدن آن قطعیت داریم، یا این‌که تمام مدارک و شواهد علیه او اقرار دارند و او تحت هر شرایطی محکوم است، آیا بازهم مجاز به علنی کردن آن و ریختن آبروی او هستیم؟!

خداوند در قرآن برای پاسداشت آبروی مؤمنان اهمیت ویژه‌ای قائل شده و همه آنان را به این عمل تشویق یا امر نموده و از آسیب زدن به آبروی دیگران نهی کرده و بر این نکته تأکید می‌کند که انسان باید همواره لباسِ‌ تقوا و حیا داشته باشد و اهل ایمان و عمل صالح گردد و با عاشقانه عمل کردن به دستوراتِ خدا، نزد او آبرو و منزلت یابد.

کسی که به هر دلیل و توجیهی، خطایی مرتکب شده و مجازاتش را هم تحمل کرده است، می‌خواهد به زندگی عادی برگردد، آیا ما که با نگاه‌های شماتت‌بار، با صحبت‌ها و پچ‌پچ‌های درگوشی، توجه کردن و دامن زدن به شایعات، این اجازه را به او می‌دهیم؟! آیا او حق ندارد از همان هوایی که ما نفس می‌کشیم، نفس بکشد؟! آیا او محق نیست که یک زندگی عادی را در کنار هم نوعانش داشته باشد؟ آیا ما از خداوند، همان خدایی که می‌گوید: صدبار اگر توبه شکستی باز آ، در اجرای عدالت جلوتر رفته‌ایم؟! آیا بهتر نیست قضاوت در مورد اشتباهات و گناهان دیگران را به خداوند عادل رحیم واگذاریم و سعی کنیم که دنیا و آخرت خود را آباد کنیم تا در روزی که مجال گریز از عواقب اعمال نیست، شرمنده و روسیاه نباشیم. به افکار، گفتار و کردارمان بیندیشیم که وای بر آن روزی که نامه اعمال به دست چپ داده شود...

منبع: طنین یاس
انتهای پیام/
 

بازگشت به صفحه سایر رسانه ها