«شن»، نمایشی با طعم دغدغه‌های خودجوش و شخصیت‌‌هایی «بیرون نزده»
خبرگزاری تسنیم: نمایش «شن» نه ضد جنگ است و نه به دنبال شعارهای کلیشه‌ای. در «شن» هیچکس نه آنقدر قهرمان است که نتوان آن را باور کرد و نه آنقدر ناامید و سیاه که حالت بهم بریزد. شخصیت‌های آقاپور متعادل و واقعی‌اند.
خبرگزاری تسنیم_ محراب محمدزاده
نمایش «شن» به کارگردانی وحید آقاپور در سالن استاد انتظامی خانه هنرمندان روی صحنه رفته است، نمایش که پس از مدت‌ها تلنگری به تئاتر دفاع مقدس زده است. نویسندگی این نمایش توسط هادی اسلامی، محمدرضا ارکان و سروش صدوقی انجام شده، کاری گروهی که حاصل آن اجرای نمایشی به دور از شعارهای مرسوم در برخی آثار است.
«شن» روایتی از یک اشتباه است و پیدا کردن مقصر آن، زمان نمایش 4 سال پس از پایان جنگ تحمیلی است، رزمنده‌ای که مسئول شناسایی گردان بوده است به تازگی از زندان آزاد شده، او در انتخاب مسیر حمله اشتباه کرده و باعث لو رفتن عملیات و شهادت رزمندگان گردان می‌شود. تنها شاهد او رسول است که همراه او به شناسایی آمده اما در میان راه مجروح می‌شود. حال رسول دچار بیماری چند شخصیتی شده است و در آسایشگاه روانی بستری است و...
نمایش «شن» نه ضد جنگ است و نه به دنبال شعارهای کلیشه‌ای، در این نمایش هیچکس نه آنقدر قهرمان است که نتوان آن را باور کرد و نه آنقدر ناامید و سیاه که گویا از دفاع از میهن خود پشیمان باشد. شخصیت‌های نمایش آقاپور دارای تعادل و واقعیتی هستند که به راحتی می‌توان با آن ارتباط برقرار کرد، حتی با اینکه زمان نمایش چیزی حدود 90 دقیقه است اما میل به گره‌گشایی ماجرا توسط مخاطب به او اجازه نمی‌دهد لحظه‌ای چشم از صحنه بردارد.
مقصران لو رفتن عملیات در نمایش «شن» همه در نوع خود قهرمان هستند و به دنبال انجام وظیفه، اما اشتباهات انسانی و گاهی فشار بالا و حساسیت موضوع باعث می‌شود تصمیمی را بگیرند که احتمال موفقیت بیشتری در آن وجود دارد. شاید اشاره به نمایش «پرواز پرندگان مهاجر» بهترین مثال برای این باشد که بگوییم چقدر شخصیت‌های نمایش واقعی پرداخته شده بودند. نمایشی که در اجرای خود در خانه نمایش اداره تئاتر به نقد و رد برخی شخصیت پردازی‌های اشتباه در حوزه تئاتر و فیلم دفاع مقدس پرداخته بود. علی ای حال مشکلی که بسیاری از تئاتر‌ها و فیلم‌های حوزه دفاع مقدس در شخصیت‌پردازی دارند، «شن» ندارد. آدم‌های «شن» سفید سفید هستند یا سیاه سیاه نیستند. واقعی و باور پذیرند.
وحید آقاپور، کارگردان و سیدوحید میریونسی، مشاور کارگردان این نمایش افراد شناخته شده‌ای در حوزه تئاتر هستند، هر دو به خوبی با تکنیک‌های بازیگری و کارگردانی یک اثر نمایشی آشنا هستند و از افرادی نیستند که تازه پا به عرصه تئاتر گذاشته باشند. به همین دلیل ضعف بازی بازیگران بیش از کارگردان این بار متوجه خود بازیگران جوان و البته آینده‌دار نمایش «شن» است. البته این بدین معنا نیست که بازیگران «شن» ضعیف هستند، بلکه بدین معنا است که وقتی نمایش‌نامه و کارگردانی نمایش قدرت گیرایی و برقراری ارتباط خوبی با مخاطب دارد، کوچکترین ضعف نیز دیده می‌شود.
نمایش‌نامه «شن» به شدت قابلیت تبدیل شدن به یک فیلم سینمایی یا حتی تله فیلم را دارد به همین دلیل به شدت قابلیت این را دارد که از زمان آن در تئاتر هم کاسته شود.
این نمایش از 21 شهریور اجرای خود را آغاز کرده است و 31 شهریور هم به کار خود پایان می‌دهد، یعنی 10 اجرا. این روزها بدترین نمایش‌ها هم کم‌ترین اجرایشان 15 اجرا است و در بهترین حالتشان 45 اجرا می‌روند. نمونه آن را می‌توان در چند قدمی سالن استاد انتظامی خانه هنرمندان جست‌وجو کرد، حتی این روزها به یکباره یک هنرمند دوست دارد کاری که 15 سال پیش اجرا کرده است را دوباره روی صحنه ببرد و این کار را می‌کند. حالا یک نمایش دفاع مقدسی موفق باید تنها با 10 اجرا که حتی جزء سابقه کار هنرمندان آن به حساب نمی‌آید، به اتمام برسد.
نگاهی به سابقه مدیر عامل خانه هنرمندان به ما می‌گوید که او نیز تنها در حوزه تئاتر دفاع مقدس قلم زده است و همان طور که همه می‌دانند تئاتر دفاع مقدس برای او یک طرف است و الباقی تئاتر یک طرف دیگر. پس انتظار مخاطبان تئاتر از چنین مدیری 10 اجرا برای یک نمایش دفاع مقدسی نیست. بلکه در کم‌ترین حالت انتظار دارند چنین نمایشی مانند دیگر آثار ایرانشهر حداقل 45 اجرا یا حداقل در ایام هفته دفاع مقدس اجرایی بیشتر از 10 اجرا داشته باشد.
گروه فرهنگی هنری باران، گروهی است متشکل از جوانانی که براساس دغدغه فرهنگی و نیاز جامعه و تئاتر کشور نمایشی دفاع مقدسی را روی صحنه برده‌است. گروه باران مصداق بارز یکی از سخنان امام خامنه‌ای است که در حرم مطهر حضرت رضا(ع) گفتند:«امّا آنچه نقطه‌ی مهم‌تر عرض من است، خطاب به جوان‌هایی است که در سرتاسر کشور فعّالیّت‌های فرهنگی را به صورت خودجوش شروع کردند که بحمدالله خیلی هم وسیع شده است. من می‌خواهم بگویم آن جوان‌هایی که در تهران، در شهرهای گوناگون، در استان‌های مختلف، در خود مشهد، در بسیاری از شهرهای دیگر کار فرهنگی می‌کنند، با اراده‌ی خودشان، با انگیزه‌ی خودشان ـ کارهای بسیار خوبی هم از آنها ناشی شده است که از بعضی از آنها ما بحمدالله اطّلاع پیدا کردیم ـ کار را هرچه می‌توانند به‌طور جدّی دنبال کنند و ادامه بدهند. بدانند که همین گسترش کار فرهنگی در بین جوان‌های مؤمن و انقلابی، نقش بسیار زیادی را در پیشرفت این کشور و در ایستادگی ما در مقابل دشمنان این ملّت، ایفا کرده است.»
انتهای پیام/
