۱۳ سال حضور بدون دستاورد آمریکا در افغانستان /رمزگشایی از اهداف پشت پرده آمریکایی‌ها در کابل
خبرگزاری تسنیم: یکی از روزنامه‌های چاپ کابل، امروز در مقاله‌ای، ۱۳ حضور و پافشاری آمریکا برای استقرار درازمدت در افغانستان را بررسی کرد.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، «روزنامه اطلاعات روز افغانستان» چاپ کابل در مقاله امروز خود، 13 سال حضور نیروهای ناتو و به ویژه آمریکا در افغانستان را مورد بررسی قرار داده است.
در ذیل متن کامل این مقاله را ملاحظه می‌کنید:
13سال از حضور نیروهای ناتو به سرکردگی آمریکا در کشور ما گذشت. با آن‌که آن‌ها از ابتدای ورود به افغانستان، سیاست مبارزه با تروریسم و افراط‌گرایی، پیکار در جهت زدودن کشت و قاچاق مواد مخدر و در سطح کلی، ترقی، بازسازی و توسعه افغانستان در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، آموزشی و امنیتی را پیش‌رو داشتند و این‌ها را علت عمده‌ی حضور خود در افغانستان تلقی می‌کردند.
اما چیزی که واقعیت دارد و مردم همه شاهد آن هستند، این است که تروریسم مانند قبل به قوت خود باقی مانده، روز‌به‌روز فعال‌تر می‌شود و هر روز حملات وحشیانه‌‌ی آنان بر ملت و مردم بیچارهی افغانستان افزایش می‌یابد؛ تا جایی که در رویدادهای اخیر در غزنی، علاوه بر طالبان به عنوان یک گروه تروریستی، نشانه‌ها و نماد‌هایی از دولت اسلامی یا داعش که اعجوبه افراطی‌گری زمان خود به حساب می‌آید، به چشم خورده‌اند و این می‌تواند تهدیدی جدی و تازه علیه جامعه‌ی جهانی به حساب آید.
کشت و قاچاق مواد مخدر روز‌به‌روز افزایش یافته و به‌طور سرسام‌آوری تجارت می‌شود و این پدیده به نوبه خود به قدرت تروریستان می‌افزاید؛ چون پول حاصل شده از تجارت آن به خزانه‌ی افراطیان و تروریست‌ها ریخته می‌شود. از لحاظ امنیتی هم تمام جهانیان شاهد‌اند که اوضاع بیشتر از هر روز شکننده‌تر و آشفته‌تر می‌شود و هر روز در گوشه و کنار این وطن انفجار و انتحار، تیرباران‌های فردی و جمعی و سر بریدن‌های آنان، مردم بیچارهی افغانستان را به خاک و خون می‌کشند. هر روز ملت ما غم و اندوه جدیدی دارند و هر روز داغ تازه‌ای بر قلب مردم وارد می‌کنند.
از لحاظ اقتصادی، وضع ممکلت بیشتر از پیش بغرنج است و نرخ بیکاری به‌طور گسترده روبه افزایش است و این معضل به‌نوبه‌ی خود، مردم ما را مانند افعی به کام خود می‌کشد که دارای پیامد‌های فاجعه‌بار برای جامعه‌ی افغانستان، مخصوصا شهرها می‌باشد؛ هرچند فرمان رئیس‌جمهور «اشرف‌غنی احمدزی» در خصوص بررسی عوامل سقوط کابل بانک، به عنوان اولین گام در جهت کاهش فساد اداری و رشد اقصاد کشور، خوشبین کننده به نظر می‌آید. اوضاع سیاسی هرچند بعد از تشکیل حکومت وحدت ملی، این حکومت به‌طور نسبی به‌سوی ثبات گام برداشته است؛ ولی پیش‌بینی قطعی ثبات پایدار در آن دشوار به نظر می‌آید.
چرا؟ به دلیل این‌که پایه و اساس این حکومت از روی ناچاری و ضرورت سیاسی، هژمونی قومی و نه مبتنی بر آرای پاک مردم و اصول دموکراسی، بلکه از روی مصلحت سیاسی گذاشته شده است؛ اما چیزی که قابل توجه است، آن است که مردم افغانستان به علت خستگی از جنگ، برادرکشی و ویرانی، به کنار آمدن دو تیم رقیب و تشکیل حکومت وحدت ملی خوشبین‌اند و امضا نمودن پیمان امنیتی با آمریکا در ابتدای شروع به کار این حکومت، دل‌گرمی و خوش‌بینی مردم را به این حکومت افزایش داده است.
حالا سوال این‌جاست که آیا واقعا امضای این پیمان که حضور درازمدت آمریکا را در کشور توجیه می‌کند، می‌تواند متضمن صلح پایدار در افغانستان باشد؟ چیزی که «حامدکرزی» رئیس‌جمهور پیشین بر آن تأکید می‌کرد و به همان دلیل تا آخرین روز کاری‌اش از امضا نمودن این پیمان خودداری نمود.
در پاسخ به این سوال باید گفت که با در نظر گرفتن کارکرد 13ساله آمریکا و ناتو در افغانستان و سیاست‌های چندپهلوی‌شان در قبال کشور، این پیش‌بینی دشوار است.
آمریکا در کشور ما به‌دنبال چیزی فراتر از دستاوردهای اقتصادی، سیاسی و نظامی می‌باشد. ادعای مبارزه با تروریسم، افراط‌گرایی، مبارزه با کشت و قاچاق مواد مخدر و کمک به مردم افغانستان برای ساختن یک اداره حکومتی پایدار و سالم و حمایت از دموکراسی، فقط بهانه‌ای برای حضور درازمدت آمریکا در افغانستان است.
آمریکا و غرب هرگز با هدف کمک به مردم افغانستان یا هر جای دیگر دنیا، متقبل میلیاردها دلار هزینه مالی و از بین رفتن صد‌ها سرباز‌شان نمی‌شوند، بلکه مهم‌ترین اولویت برای واشنگتن و هم‌پیمانانش، تداوم تسلط، سیطره و هژمونی آن‌ها بر کشور‌های رقیب می‌باشد و این می‌تواند در تطابق با منافع ملی آن‌ها باشد.
حضور آمریکا در افغانستان می‌تواند برای رقبای این کشور؛ مانند کشور‌های روسیه، چین و هند که آهسته آهسته در حال تبدیل شدن به غول‌های اقتصادی و نظامی هستند، یک تهدید جدی به حساب آید.
افغانستان در طول تاریخ یکی از مناطق خوب استراتژیک بوده است و قدرت‌های جهانی همواره از این منطقه در جهت رسیدن به اهداف سیاسی و نظامی‌شان استفاده نموده‌اند. بدون شک، این کشور برای آمریکا که داعیه سردمداری و رهبری جهان را در سر دارد، در جهت رسیدن به اهداف سیاسی و نظامی می‌تواند یک منطقه راهبردی به حساب آید.
این می‌تواند یکی از تفسیرهایی باشد که اصرار آمریکا برای حضور درازمدتش در افغانستان را توجیه کند، صرف نظر از این‌که این حضور درازمدت می‌تواند برای مردم افغانستان در جهت حرکت به سوی ثبات و امنیت پایدار قابل اعتماد باشد یا نه.
انتهای پیام/ع
