پنج شب مقتل‌خوانی میثم مطیعی+ متن و صوت

به گزارش خبرگزاری تسنیم، هیئت میثاق با شهدا دانشگاه امام صادق(ع) بعد از چند سال توانسته است که با رعایت برخی از قواعد جایگاه خوبی بین عموم مردم پیدا کند.

یکی از جنبه‌هایی که در این هیئت براساس توصیه علما و مقام معظم رهبری رعایت می‌شود بحث مقتل‌خوانی و توجه به منابع دقیق برای ارائه محتوا برای عزاداری امام حسین(ع) است.

در ذیل متن و صوت مقتل‌خوانی شب‌های گذشته هیئت میثاق با شهدا با مداحی و روضه‌خوانی میثم مطیعی منتشر می‌شود.

مراسم شب اول محرم / شباهت مسلم بن عقیل (ع) و امام حسین (ع) در تشنگی (مقتل)

صوت مقتل‌خوانی را از اینجا دانلود کنید.

منبع: مقتل الحسین علیه السلام خوارزمی : ج ١ ص ٢� ٩

... فَقالَ مُسلِمٌ، وَیلَکُم! ما لَکُم تَرمونّی بِالحِجارَةِ کَما تُرمَى الکُفّارُ، وأنَا مِن أهلِ بَیتِ النَّبِیِّ المُختارِ؟! وَیلَکُم! أما تَرعَونَ حَقَّ رَسولِ اللّه، ولا حَقَّ قُرباهُ ؟ ثُمَّ حَمَلَ عَلَیهِم ـ فی ضَعفِهِ ـ فَهَزَمَهُم وکَسَرَهُم فِی الدُّروبِ وَالسِّکَکِ.
ثُمَّ رَجَعَ وأسنَدَ ظَهرَهُ عَلى بابِ دارٍ مِن تِلکَ الدّورِ، ورَجَعَ القَومُ إلَیهِ، فَصاحَ بِهِم مُحَمَّدُ بنُ الأَشعَثِ: ذَروهُ حَتّى اُکَلِّمَهُ بِما اُریدُ، فَدَنا مِنهُ وقالَ: وَیحَکَ یَابنَ عَقیلٍ! لا تَقتُل نَفسَکَ، أنتَ آمِنٌ ودَمُکَ فی عُنُقی، وأنتَ فی ذِمَّتی. فَقالَ مُسلِمٌ: أتَظُنُّ یَابنَ الأَشعَثِ أنّی اُعطی بِیَدی وأنَا أقدِرُ عَلَى القِتالِ؟! لا وَاللّه ِ لا یَکونُ ذلِکَ أبَدا. ثُمَّ حَمَلَ عَلَیهِ فَأَلحَقَهُ بِأَصحابِهِ، ثُمَّ رَجَعَ إلى مَوضِعِهِ وهُوَ یَقولُ: اللّهُمَّ إنَّ العَطَشَ قَد بَلَغَ مِنّی، فَلَم یَجتَرِئ أحَدٌ أن یَسقِیَهُ الماءَ ویَدنُوَ مِنهُ. فَقالَ ابنُ الأَشعَثِ لِأَصحابِهِ: إنَّ هذا لَهُوَ العارُ وَالشَّنار، أتَجزَعونَ مِن رَجُلٍ واحِدٍ هذَا الجَزَعَ؟ اِحمِلوا عَلَیهِ بِأَجمَعِکُم حَملَةَ رَجُلٍ واحِدٍ. فَحَمَلوا عَلَیهِ وحَمَلَ عَلَیهِم، وقَصَدَهُ رَجُلٌ مِن أهلِ الکوفَةِ یُقالُ لَهُ بُکَیرُ بنُ حُمرانَ الأَحمَرِیُّ، فَاختَلَفا بِضَربَتَینِ: ضَرَبَهُ بُکَیرٌ عَلى شَفَتِهِ العُلیا، وضَرَبَهُ مُسلِمٌ فَبَلَغَتِ الضَّربَةُ جَوفَهُ فَأَسقَطَهُ قَتیلاً. وطُعِنَ [مُسلِمٌ] مِن وَرائِهِ فَسَقَطَ إلَى الأَرضِ، فَاُخِذَ أسیرا، ثُمَّ اُخِذَ فَرَسُهُ وسِلاحُهُ، وتَقَدَّمَ رَجُلٌ مِن بَنی سُلَیمٍ یُقالُ لَهُ عُبَیدُ اللّه بنُ العَبّاسِ، فَأَخَذَ عِمامَتَهُ.

ترجمه: مسلم گفت: واى بر شما! چرا به سویم سنگ پرتاب مى کنید ـ آن گونه که به کفّار، سنگ مى زنند ـ در حالى که من از خاندان پیامبر برگزیده ام؟ واى بر شما ! آیا حقّ پیامبر خدا را پاس نمى دارید و حقّ نزدیکانِ او را حرمت نمى نهید؟! آن گاه با ناتوانى بر آنان یورش بُرد و آنان را به سوى کوچه ها و دروازه ها فرارى داد. آن گاه باز گشت و بر درِ خانه اى تکیه داد . جمعیت به سویش باز گشتند. محمّد بن اشعث بر آنان بانگ زد: رهایش کنید تا با او سخن بگویم. آن گاه به مسلم نزدیک شد و گفت: واى بر ت ، اى پسر عقیل! خودت را به کشتن مده. تو در امانى و خونت بر گردن من است. تو در پناه منى. مسلم گفت: اى پسر اشعث ! گمان مى کنى تا وقتى که نیرو براى جنگیدن دارم دست تسلیم دراز مى کنم؟ نه به خدا ! هرگز چنین نمى شود. آن گاه بر او یورش بُرد و او را تا پیش یارانش عقب راند و به جایگاه خود باز گشت و مى گفت: بار خدایا ! عطش توانم را بُرده است! ولى کسى جرئت نداشت به او آب بدهد، یا به وى نزدیک شود.
پسر اشعث به یارانش گفت: این ، براى شما ننگ و عار است که این چنین از یک نفر درمانده شده اید! همه با هم، یکباره بر او یورش برید. آنان بر مسلم حمله کردند و مسلم هم بر آنان یورش بُرد. مردى کوفى به نام بُکَیر بن حُمرانِ احمرى به سمت مسلم آمد و دو ضربت میان آن دو رد و بدل شد. بُکَیر بر لب بالاى مسلم ضربتى زد و مسلم نیز ضربتى بر او زد که کشته بر زمین افتاد. مسلم از پشت سر، نیزه خورد و بر زمین افتاد و به اسارت گرفته شد و اسب و سلاحش را برداشتند و مردى از بنى سُلَیم به نام عبید اللّه بن عبّاس جلو آمد و عمامه اش را برداشت.

منبع: الأخبار الطوال؛ احمد بن داود دینوری : ص ٢٥٨

عَطِشَ الحُسَینُ علیه السلام فَدَعا بِقَدَحٍ مِن ماءٍ فَلَمّا وَضَعَهُ فی فیهِ رَماهُ الحُصَینُ بنُ نُمَیرٍ بِسَهمٍ فَدَخَلَ فَمَهُ، وحالَ بَینَهُ وبَینَ شُربِ الماءِ ، فَوَضَعَ القَدَحَ مِن یَدِهِ .

ترجمه: امام حسین علیه السلام تشنه شد و کاسه آبى خواست. هنگامى که آن را به دهان بُرد حُصَین بن نُمَیر تیرى به سوى او انداخت که به دهانش فرو رفت و میان او و آب نوشیدن مانع شد و امام حسین علیه السلام کاسه را از دست فرو گذاشت.

مراسم شب دوم محرم / آیا این سرزمین کربلاست؟ (مقتل)

صوت مقتل‌خوانی را از اینجا دانلود کنید.

منبع: الفتوح، ابن اعثم کوفی: ج ٥ ص ٨٣

بَعدَ ذِکرِ وُصولِ أمرِ عُبَیدِ اللّه ِ بِالتَّضییقِ فی وَراءِ عُذَیبِ الهِجاناتِ: خَرَجَ الحُسَینُ علیه السلام ووُلدُهُ وإخوَتُهُ وأهلُ بَیتِهِ ـ رَحمَةُ اللّه ِ عَلَیهِم ـ بَینَ یَدَیهِ، فَنَظَرَ إلَیهِم ساعَةً وبَکى، وقالَ: اللّهُمَّ إنّا عِترَةُ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله، وقَد اُخرِجنا وطُرِدنا عَن حَرَمِ جَدِّنا، وتَعَدَّت بَنو اُمَیَّةَ عَلَینا، فَخُذ بِحَقِّنا ، وَانصُرنا عَلَى القَومِ الکافِرین. قالَ: ثُمَّ صاحَ الحُسَینُ علیه السلام فی عَشیرَتِهِ، ورَحَلَ مِن مَوضِعِهِ ذلِکَ، حَتّى نَزَلَ کَربَلاءَ فی یَومِ الأَربِعاءِ، أو یَومِ الخَمیسِ، وذلِکَ فِی الثّانی مِنَ المُحَرَّمِ، سَنَةَ إحدى وسِتّینَ، ثُمَّ أقبَلَ إلى أصحابِهِ فَقالَ لَهُم: أهذِهِ کَربَلاءُ؟ فَقالوا: نَعَم. فَقالَ الحُسَینُ علیه السلام لِأَصحابِهِ: اِنزِلوا هذا مَوضِعُ کَربٍ وبَلاءٍ هاهُنا مُناخُ رِکابِنا، ومَحَطُّ رِحالِنا، وسَفکُ دِمائِنا. قال: فَنَزَلَ القَومُ، وحَطُّوا الأَثقالَ ناحِیَةً مِنَ الفُراتِ، وضُرِبَت خَیمَةُ الحُسَینِ علیه السلام لِأَهلِهِ وبَنیهِ، وضَرَبَ عَشیرَتُهُ خِیامَهُم مِن حَولِ خَیمَتِهِ .

ترجمه: پس از آن که در «عُذَیب الهِجانات» ، فرمان عبید اللّه بن زیاد ، براى در تنگنا قرار دادن حسین علیه السلام رسید ـ : حسین علیه السلام ، بیرون آمد و فرزندان و برادران و خانواده اش ـ که رحمت خدا بر ایشان باد ـ ، پیشِ رویش بودند . حسین علیه السلام ، لَختى به ایشان نگریست و گریست و فرمود: «خدایا ! ما خاندان پیامبرت محمّد صلى الله علیه و آله هستیم و از حرم جدّمان ، بیرون رانده شده ایم و بنى امیّه ، بر ما ستم کرده اند. حقّ ما را [ از ایشان ]بگیر و بر این قوم کافر ، یارى مان ده» . سپس حسین علیه السلام در میان خانواده اش بانگ زد و از آن جا حرکت کرد تا روز چهارشنبه یا پنج شنبه ، دوم محرّم سال ٦١ [ هجرى ] در کربلا فرود آمد . به یارانش رو کرد و فرمود : «آیا این جا کربلاست ؟» . گفتند: آرى . حسین علیه السلام به یارانش فرمود : «فرود آیید که این جا ، جایگاه اندوه و بلاست ! این جا ، محلّ فرود آمدن مَرکب هایمان ، و این جا محلّ بار و بُنه ما و ریخته شدن خونمان است». آنها پیاده شدند و بارهایشان را در جایى کناره فرات ، فرود آوردند و خیمه اى را براى حسین علیه السلام و همسران و فرزندانش ، بر پا کردند و خویشان حسین علیه السلام ، گِرداگِرد خیمه او ، خیمه زدند.

مراسم شب چهارم محرم / ویژگی ها و نحوه شهادت بریر بن خضیر (مقتل)

صوت مقتل‌خوانی را از اینجا دانلود کنید.

بریر بن خضیر همدانی:

١ . قرآن شناسى
بُرَیر، از بزرگ ترین قرآن شناسان عصر خود در کوفه بوده است ، به گونه اى که وى «أقرأ أهل زمانه (بهترین قارى عصر خود) و«سیّد القُرّاء (سرور قاریان)» شمرده شده است.
٢ . بصیرت کامل
بُرَیر، به مبانى دینى خود اعتقادى راسخ و نسبت به حقّانیت راهى که در پیش گرفته بود، بصیرت کامل داشت و از این رو در مناظره با یزید بن مَعقِل در روز عاشورا او را به مباهله دعوت کرد و با غلبه یافتن بر او دعایش به اجابت رسید و حقّانیت خود را اثبات نمود .
٣ . پارسایى
یکى دیگر از ویژگى هاى بُرَیر ، پارسایى ، عبادت ، شب زنده دارى و روزه دارى است . در باره او گزارش شده است که :
مقتل الحسین علیه السلام للخوارزمی : ج ١ ص ٢٤٨.
کان من الزهّاد الذین یصومون النهار ویقومون اللیل
بُرَیر، از پارسایانى بود که روزها را روزه مى گرفتند و شب ها را به نماز مى ایستادند .
٤ . سخنورى
وى از سخنوران توانا بود . سخنان وى در ذى حُسُم و هنگامى که سپاه کوفه ، مانع از رسیدن آب به اهل بیت امام علیه السلام شده بود، و نیز احتجاج او در روز عاشورا بر کوفیان به فرمان امام علیه السلام، دلیل روشنى بر توانایى او در سخنورى است.
همچنین، وى با اجازه امام علیه السلام ، در موضوع آب با ابن سعد ، گفتگو کرد .
گفتگوی بریر با شمر در شب عاشورا
الفتوح : ج ٥ ص ٩٩ ، مقتل الحسین علیه السلام للخوارزمی : ج ١ ص ٢٥١
الفتوح : أقبَلَ الشِّمرُ بنُ ذِی الجَوشَنِ ـ لَعَنَهُ اللّه ُ ـ فی نِصفِ اللَّیلِ ومَعَهُ جَماعَةٌ مِن أصحابِهِ حَتّى تَقارَبَ مِن عَسکَرِ الحُسَینُ علیه السلام ، وَالحُسَینُ علیه السلام قَد رَفَعَ صَوتَهُ وهُوَ یَتلو هذِهِ الآیَةَ «وَلَا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ أَنَّمَا نُمْلِى لَهُمْ» ، إلى آخِرِها . قالَ : فَصاحَ لَعینٌ مِن أصحابِ شِمرِ بنِ ذِی الجَوشَنِ : نَحنُ ورَبِّ الکَعبَةِ الطَّیِّبونَ ، وأنتُمُ الخَبیثونَ ! وقَد مُیِّزنا مِنکُم . قالَ : فَقَطَعَ بُرَیرٌ الصَّلاةَ ، فَناداهُ : یا فاسِقُ ! یا فاجِرُ ! یا عَدُوَّ اللّه ِ ! أمِثلُکَ یَکونُ مِنَ الطَّیِّبینَ ؟! ما أنتَ إلّا بَهیمَةٌ ولا تَعقِلُ ، فَأَبشِر بِالنّارِ یَومَ القِیامَةِ وَالعَذابِ الأَلیمِ . قالَ : فَصاحَ بِهِ شِمرُ بنُ ذِی الجَوشَنِ ـ لَعَنَهُ اللّه ُ ـ وقالَ : أیُّهَا المُتَکَلِّمُ ، إنَّ اللّه َ تَبارَکَ وتَعالى قاتِلُکَ وقاتِلُ صاحِبِکَ عَن قَریبٍ .
فَقالَ لَهُ بُرَیرٌ : یا عَدُوَّ اللّه ِ! أبِالمَوتِ تُخَوِّفُنی ، وَاللّه ِ ، إنَّ المَوتَ أحَبُّ إلَینا مِنَ الحَیاةِ مَعَکُم ! وَاللّه ِ ، لا یَنالُ شَفاعَةَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله قَومٌ أراقوا دِماءَ ذُرِّیَّتِهِ وأهلِ بَیتِهِ .
قالَ : وأقبَلَ رَجُلٌ مِن أصحابِ الحُسَینِ علیه السلام إلى بُرَیرِ بنِ حُضَیرٍ ، فَقالَ لَهُ : رَحِمَکَ اللّه ُ یا بُرَیرُ ! إنَّ أبا عَبدِ اللّه ِ یَقولُ لَکَ : اِرجِع إلى مَوضِعِکَ ولا تُخاطِبِ القَومَ ، فَلَعَمری لَئِن کانَ مُؤمِنُ آلِ فِرعَونَ نَصَحَ لِقَومِهِ وأبلَغَ فِی الدُّعاءِ ، فَلَقَد نَصَحتَ وأبلَغتَ فِی النُّصحِ .
ترجمه: شمر بن ذى الجوشن ـ که خداوند ، لعنتش کند ـ ، نیمه شب ، با گروهى از همراهانش به لشکر حسین علیه السلام نزدیک شد . حسین علیه السلام ، با صداى بلند ، به تلاوت این آیه مشغول بود: «و البته کسانى که کافر شده اند ، نباید تصوّر کنند این که به ایشان مهلت مى دهیم ، براى آنان ، نیکوست ...» ، تا آخر آیه .
ملعونى از همراهان شمر بن ذى الجوشن ، فریاد کشید: به خداى کعبه سوگند، ما پاکیزگانیم و شما ، پلیدید ، و ما از شما ، جدا گشته ایم !
بُرَیر ، نمازش را قطع کرد و ندا داد: اى فاسق ! اى تبهکار ! اى دشمن خدا! آیا مانند تویى ، از پاکیزگان است ؟ ! تو جز چارپایى بى خِرد ، نیستى. تو را به آتش روز قیامت و عذاب دردناک ، بشارت باد !
شمر بن ذى الجوشن ـ که خدا لعنتش کند ـ ، بر سرِ او داد کشید و گفت: اى گوینده ! خداوند ـ تبارک و تعالى ـ ، تو را و همراهت حسین را به زودى مى کُشد .
بُرَیر به او گفت: اى دشمن خدا! آیا مرا از مرگ مى ترسانى ؟ به خدا سوگند، مرگ ، از زندگى با شما، براى ما دوست داشتنى تر است . به خدا سوگند ، کسانى که خون فرزندان و خاندان محمّد صلى الله علیه و آله را مى ریزند ، به شفاعتش نمى رسند .
مردى از یاران حسین علیه السلام به سوى بُرَیر بن حُضَیر آمد و به او گفت: خدایت رحمت کند ، اى بریر! ابا عبد اللّه علیه السلام به تو مى فرماید : «به جایگاهت ، باز گرد و با آنان سخن مگو، که ـ به جانم سوگند ـ ، اگر مؤمنِ آل فرعون ، قومش را نصیحت کرد و دعوت را به آخر رساند، تو نیز نصیحت کردى و آن را به آخر رساندى

٥ . خنده رویى در صبح عاشورا
بُرَیر ، همان کسى است که به دلیل یقین به زندگىِ پس از مرگ ، در صبح عاشورا ، هنگامى که امام علیه السلام و یارانش در حلقه محاصره دشمن بودند و فاصله اى با شهادت نداشتند ، از آرامش خاصّى برخوردار بود و با دوست خود ، عبد الرحمان ، با چهره اى خندان ، گفتگو مى کرد . دوستش به وى ایراد گرفت و گفت : اى بُرَیر ! مى خندى ؟! الآن ، نه وقت خنده است ، و نه کار بیهوده .
بُرَیر ، در پاسخ وى گفت :
قوم من مى دانند که من ، نه در جوانى و نه در پیرى به کار بیهوده علاقه مند نبوده ام . و إنما أفعل ذلک استبشاراً بما نصیر إلیه این کار را براى خجستگى آنچه برایمان اتّفاق مى افتد ، مى کنم. به خدا سوگند ، جز این نیست که ما با این گروه ، با شمشیرهایمان رویارو مى شویم و ساعتى را با آنها مى جنگیم و سپس با حور العین ، هماغوش مى گردیم .
امام زمان علیه السلام هم در زیارت ناحیه مقدسه به بریر سلام داده است.

المناقب لابن شهر آشوب : ج ٤ ص ١� � ، بحار الأنوار : ج ٤٥ ص ١٥
براساس نقل ابن شهر آشوب در مناقب وقتی بریر بن خضیر به میدان رفت چنین رجز میخواند
بَرَزَ بُرَیرُ بنُ خُضَیرٍ الهَمدانِیُّ وهُوَ یَقولُ :
أنَا بُرَیرٌ وأبی خُضَیرٌ
لَیثٌ یَروعُ الأُسدَ عِندَ الزِّئرِ
یَعرِفُ فینَا الخَیرَ أهلُ الخَیرِ
أضرِبُکُم ولا أرى مِن ضَیرِ
کَذاکَ فِعلُ الخَیرِ مِن بُرَیرِ
قَتَلَهُ بَحیرُ بنُ أوسٍ الضَّبِّیُّ .
ترجمه: بُرَیر بن خُضَیر هَمْدانى به میدان آمد ، در حالى که مى گفت :
من، بُرَیرم و پدرم، خُضَیر بود؛
شیرى که دیگر شیران را [ نیز ] با غُرّشش مى ترسانْد
نیکوکاران ، کار خیر ما را مى دانند
شما را [ با شمشیر ] مى زنم و در این کار ، زیانى نمى بینم .
این گونه است انجام دادن کار خیر از بُرَیر .

براساس نقل شیخ صدوق 30 نفر از لشگر کفار و منافقین رو به درک واصل کرد
الأمالی للصدوق : ص ٢٢٤ ح ٢٣٩ ، روضة الواعظین : ص ٢� ٦
الأمالی للصدوق عن عبد اللّه بن منصور عن جعفر بن محمّد بن علیّ بن الحسین عن أبیه عن جدّه [زین العابدین] علیهم السلام : بَرَزَ ... بُرَیرُ بنُ خُضَیرٍ الهَمدانِیُّ ، وکانَ أقرَأَ أهلِ زَمانِهِ ، وهُوَ یَقولُ :
أنَا بُرَیرٌ وأبی خُضَیرُ
لا خَیرَ فیمَن لَیسَ فیهِ خَیرُ
فَقَتَلَ مِنهُم ثَلاثینَ رَجُلاً ، ثُمَّ قُتِلَ رِضوانُ اللّه ِ عَلیهِ.
ترجمه: أمالی صدوق ـ به نقل از عبد اللّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از جدّش امام زین العابدین علیهم السلام ـ : بُرَیر بن خُضَیر هَمْدانى ـ که بهترین قارى روزگارش بود ـ ، به میدان آمد، در حالى که مى گفت :
من ، بُرَیرم و پدرم ، خُضَیر است
خیرى نیست در کسى که خیرى ندارد
آن گاه ، سى تن از آنان را کُشت و سپس ، به شهادت رسید . رضوان خدا بر او باد !

جریان شهادت بریر براساس نقل تاریخ طبری و دیگر منابع معتبر اهل سنت
تاریخ الطبری : ج ٥ ص ٤٣١ وراجع : الکامل فی التاریخ : ج ٢ ص ٥٦٥ وأنساب الأشراف : ج ٣ ص ٣٩٩ .
تاریخ الطبری عن أبی مخنف عن یوسف بن یزید عن عفیف بن زهیر بن أبی الأخنس ـ وکانَ قَد شَهِدَ مَقتَلَ الحُسَینِ علیه السلام ـ : خَرَجَ یَزیدُ بنُ مَعقِلٍ مِن بَنی عَمیرَةَ بنِ رَبیعَةَ وهُوَ حَلیفٌ لِبَنی سَلیمَةَ مِن عَبدِ القَیسِ ، فَقالَ : یا بُرَیرَ بنَ حُضَیرٍ ! کَیفَ تَرَى اللّه َ صَنَعَ بِکَ ؟
قالَ : صَنَعَ اللّه ُ ـ وَاللّه ِ ـ بی خَیرا ، وصَنَعَ اللّه ُ بِکَ شَرّا .
قالَ : کَذَبتَ ، وقَبلَ الیَومِ ما کُنتَ کَذّابا ، هَل تَذکُرُ وأنَا اُماشیکَ فی بَنی لَوذانَ وأنتَ تَقولُ : إنَّ عُثمانَ بنَ عَفّانَ کانَ عَلى نَفسِهِ مُسرِفا ، وإنَّ مُعاوِیَةَ بنَ أبی سُفیانَ ضالٌّ مُضِلٌّ ، وإنَّ إمامَ الهُدى وَالحَقِّ عَلِیُّ بنُ أبی طالِبٍ ؟
فَقالَ لَهُ بُرَیرٌ : أشهَدُ أنَّ هذا رَأیی وقَولی ، فَقالَ لَهُ یَزیدُ بنُ مَعقِلٍ : فَإِنّی أشهَدُ أنَّکَ مِنَ الضّالّینَ .
فَقالَ لَهُ بُرَیرُ بنُ حُضَیرٍ : هَل لَکَ فَلاُباهِلکَ ؟ وَلنَدعُ اللّه َ أن یَلعَنَ الکاذِبَ وأن یَقتُلَ المُبطِلَ ، ثُمَّ اخرُج فَلاُبارِزکَ . قالَ : فَخَرَجا فَرَفَعا أیدِیَهُما إلَى اللّه ِ یَدعُوانِهِ أن یَلعَنَ الکاذِبَ ، وأن یَقتُلَ المُحِقُّ المُبطِلَ ، ثُمَّ بَرَزَ کُلُّ واحِدٍ مِنهُما لِصاحِبِهِ ، فَاختَلَفا ضَربَتَینِ ، فَضَرَبَ یَزیدُ بنُ مَعقِلٍ بُرَیرَ بنَ حُضَیرٍ ضَربَةً خَفیفَةً لَم تَضُرَّهُ شَیئا ، وضَرَبَهُ بُرَیرُ بنُ حُضَیرٍ ضَربَةً قَدَّتِ المِغفَرَ ، وبَلَغَتِ الدِّماغَ ، فَخَرَّ کَأَنَّما هَوى مِن حالِقٍ ، وإنَّ سَیفَ ابنِ حُضَیرٍ لَثابِتٌ فی رَأسِهِ ، فَکَأَنّی أنظُرُ إلَیهِ یُنَضنِضُهُ مِن رَأسِهِ .
وحَمَلَ عَلَیهِ رَضِیُّ بنُ مُنقِذٍ العَبدِیُّ فَاعتَنَقَ بُرَیرا ، فَاعتَرَکا ساعَةً . ثُمَّ إنَّ بُرَیرا قَعَدَ عَلى صَدرِهِ ، فَقالَ رَضِیٌّ : أینَ أهلُ المِصاعِ وَالدِّفاعِ ؟ قالَ : فَذَهَبَ کَعبُ بنُ جابِرِ بنِ عَمرٍو الأَزدِیُّ لِیَحمِلَ عَلَیهِ ، فَقُلتُ : إنَّ هذا بُرَیرُ بنُ حُضَیرٍ القارِئُ الَّذی کانَ یُقرِئُنَا القُرآنَ فِی المَسجِدِ ، فَحَمَلَ عَلَیهِ بِالرُّمحِ حَتّى وَضَعَهُ فی ظَهرِهِ ، فَلَمّا وَجَدَ مَسَّ الرُّمحِ بَرَکَ عَلَیهِ فَعَضَّ بِوَجهِهِ ، وقَطَعَ طَرَفَ أنفِهِ ، فَطَعَنَهُ کَعبُ بنُ جابِرٍ حَتّى ألقاهُ عَنهُ ، وقَد غَیَّبَ السِّنانَ فی ظَهرِهِ ، ثُمَّ أقبَلَ عَلَیهِ یَضرِبُهُ بِسَیفِهِ حَتّى قَتَلَهُ .
قالَ عَفیفٌ : کَأَنّی أنظُرُ إلَى العَبدِیِّ الصَّریعِ قامَ یَنفُضُ التُّرابَ عَن قَبائِهِ ، ویَقولُ : أنعَمتَ عَلَیَّ یا أخَا الأَزدِ نِعمَةً لَن أنساها أبَدا .
قالَ : فَقُلتُ : أنتَ رَأَیتَ هذا ؟ قالَ : نَعَم ، رَأْیَ عَینی وسَمْعَ اُذُنی .
فَلَمّا رَجَعَ کَعبُ بنُ جابِرٍ ، قالَت لَهُ امرَأَتُهُ ـ أو اُختُهُ ـ النَّوارُ بِنتُ جابِرٍ : أعَنتَ عَلَى ابنِ فاطِمَةَ وقَتَلتَ سَیِّدَ القُرّاءِ ! لَقَد أتَیتَ عَظیما مِنَ الأَمرِ ، وَاللّه ِ لا اُکَلِّمُکَ مِن رَأسی کَلِمَةً أبَدا .
تاریخ الطبرى ـ به نقل از ابو مِخنَف ـ : یوسف بن یزید ، از عفیف بن زُهَیر بن ابى اَخنَس ـ که در هنگام شهادت حسین علیه السلام ، حضور داشت ـ ، برایم نقل کرد : یزید بن مَعقِل از قبیله بنى عَمیرَة بن ربیعه ـ که با تیره بنى سَلیمه از قبیله عبد قیس هم پیمان بودند ـ ، بیرون آمد و گفت: اى بُرَیر بن خُضَیر ! مى بینى که خدا ، براى تو چه خواسته است؟
بُرَیر گفت: به خدا سوگند که براى من ، خوبى خواسته است و براى تو ، بدى !
یزید گفت: دروغ مى گویى ، در حالى که پیش از این ، دروغگو نبودى . آیا به یاد مى آورى که در محلّه بنى لَوذان ، با هم مى رفتیم و تو مى گفتى: عثمان بن عفّان ، بر خود ، ستم کرد و معاویة بن ابى سفیان ، گم راه و گم راه کننده است و بى تردید ، پیشواى هدایت و حقیقت، على بن ابى طالب است؟
بُرَیر گفت: گواهى مى دهم که این ، نظر و گفته من است.
یزید بن مَعقِل به او گفت: من ، گواهى مى دهم که تو از گم راهان هستى .
بُرَیر بن خُضَیر به او گفت: اگر موافقى با همدیگر مُباهله کنیم و خدا را بخوانیم تا دروغگو را لعنت کند و هر کدام را که بر باطل هستیم ، بکُشد . سپس بیرون بیا، تا با هم ، تن به تن بجنگیم.
هر دو بیرون آمدند و دستانشان را به سوى خدا ، بلند کردند و از او خواستند که دروغگو را لعنت کند و آن که بر حق است ، دیگرى را که بر باطل است، بکُشد . سپس در برابر یکدیگر ایستادند و به نبرد با هم پرداختند و دو ضربه به هم زدند . یزید بن مَعقِل ، ضربه اى آرام به بُرَیر بن خُضَیر زد که آسیبى به او نرساند و بُرَیر بن خُضَیر نیز ضربه اى به او زد که کلاهْ خود او را شکافت و تا مغز سرش رسید و چنان [ بر زمین ]افتاد که گویى از بلندى ، سقوط کرده است . شمشیر ابن خُضَیر هم در سرش گیر کرد ؛ و گویى او را مى بینم که آن را تکان مى دهد تا آن را از سرش بیرون بکِشد .
سپس ، رضى بن مُنقِذ به بُرَیر حمله بُرد و با او گلاویز شد و لَختى درگیر بودند. سپس بُرَیر بر سینه اش نشست . رضى گفت: جنگاوران و مدافعان ، کجایند ؟
کعب بن جابر بن عمرو اَزْدى ، رفت تا به بُرَیر، حمله ببرَد . به او گفتم : این ، بُرَیر بن خُضَیر قارى است که در مسجد ، به ما قرآن مى آموخت .
امّا او با نیزه به او یورش بُرد و آن را در پشت بُرَیر ، جاى داد. بُرَیر ، چون سوزش نیزه را احساس کرد، بر او جَست و صورتش را گاز گرفت و نوک بینى اش را کَنْد ؛ ولى کعب بن جابر ، او را زد تا بر زمینش انداخت و نیزه را کاملاً در پشتِ او فرو کرد . سپس ، به او روى آورد و چندان با شمشیرش بر او زد تا او را کُشت .
عفیف [ بن زُهَیر ] مى گفت: گویى مرد عبدىِ از پاى افتاده را مى بینم که برخاست و خاک از جامه اش تکانْد و گفت: اى برادر اَزْدى ! نعمتى به من دادى که هرگز ، آن را فراموش نمى کنم.
[یوسف بن یزید] مى گفت : به عفیف گفتم: تو خود ، اینها را دیدى ؟
او گفت: آرى . به چشم خود ، دیدم و با گوش خود ، شنیدم .
هنگامى که کعب بن جابر باز گشت ، همسرش (یا خواهرش) نَوار دختر جابر ، به او گفت: دشمنان فرزند فاطمه را یارى دادى و بزرگ قاریان را کُشتى! کار فجیعى انجام دادى. به خدا سوگند، دیگر هیچ گاه ، حتّى یک کلمه هم با تو سخن نمى گویم !

مقتل الحسین علیه السلام للخوارزمی : ج ١ ص ٢٥٢
مقتل الحسین علیه السلام للخوارزمی : أصبَحَ الحُسَینُ علیه السلام فَصَلّى بِأَصحابِهِ ، ثُمَ قُرِّبَ إلَیهِ فَرَسُهُ فَاستَوى عَلَیهِ ، وتَقَدَّمَ نَحوَ القَومِ فی نَفَرٍ مِن أصحابِهِ ، وبَینَ یَدَیهِ بُرَیرُ بنُ خُضَیرٍ الهَمدانِیُّ ، فَقالَ لَهُ الحُسَینُ علیه السلام : کَلِّمِ القَومَ یا بُرَیرُ وَانصَحهُم . فَتَقَدَّمَ بُرَیرٌ حَتّى وَقَفَ قَریبا مِنَ القَومِ وَالقَومُ قَد زَحَفوا إلَیهِ عَن بُکرَةِ أبیهِم ، فَقالَ لَهُم بُرَیرٌ : یا هؤُلاءِ اتَّقُوا اللّه َ ؛ فَإِنَّ ثَقَلَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله قَد أصبَحَ بَینَ أظهُرِکُم ، هؤُلاءِ ذُرِّیَّتُهُ وعِترَتُهُ وَبناتُهُ وحَرَمُهُ ، فَهاتوا ما عِندَکُم ، ومَا الَّذی تُریدونَ أن تَصنَعوا بِهِم ؟
فَقالوا : نُریدُ أن نُمَکِّنَ مِنهُمُ الأَمیرَ عُبَیدَ اللّه ِ بنَ زِیادٍ فَیَرى رَأیَهُ فیهِم .
فَقالَ بُرَیرٌ : أفَلا تَرضَونَ مِنهُم أن یَرجِعوا إلَى المَکانِ الَّذی أقبَلوا مِنهُ ؟ وَیلَکُم یا أهلَ الکوفَةِ ! أنَسیتُم کُتُبَکُم إلَیهِ وعُهودَکُمُ الَّتی أعطَیتُموها مِن أنفُسِکُم وأشهَدتُمُ اللّه َ عَلَیها وکَفى بِاللّه ِ شَهیدا ؟ وَیلَکُم ! دَعَوتُم أهلَ بَیتِ نَبِیِّکُم وزَعَمتُم أنَّکُم تَقتُلونَ أنفُسَکُم مِن دونِهِم ، حَتّى إذا أتَوکُم أسلَمتُموهُم لِعُبَیدِ اللّه ِ ، وحَلَأتُموهُم (١) عَن ماءِ الفُراتِ الجاری وهُوَ مَبذولٌ ، یَشرَبُ مِنهُ الیَهودُ وَالنَّصارى وَالمَجوسُ ، وتَرِدُهُ الکِلابُ وَالخَنازیرُ ! بِئسَما خَلَفتُم مُحَمَّدا فی ذُرِّیَّتِهِ ! ما لَکُم ؟! لا سَقاکُمُ اللّه ُ یَومَ القِیامَةِ ! فَبِئسَ القَومُ أنتُم .
فَقالَ لَهُ نَفَرٌ مِنهُم : یا هذا ! ما نَدری ما تَقولُ .
فَقالَ بُرَیرٌ : الحَمدُ لِلّهِ الَّذی زادَنی فیکُم بَصیرَةً ، اللّهُمَّ إنّی أبرَأُ إلَیکَ مِن فِعالِ هؤُلاءِ القَومِ ، اللّهُمَّ ألقِ بَأسَهُم بَینَهُم حَتّى یَلقَوکَ وأنتَ عَلَیهِم غَضبانُ .
فَجَعَلَ القَومُ یَرمونَهُ بِالسِّهامِ ، فَرَجَعَ بُرَیرٌ إلى وَرائِهِ .
ترجمه : حسین علیه السلام ، صبحگاهان ، با یارانش نماز گزارد . سپس اسبش را برایش آوردند و بر آن نشست و با چند تن ازیارانش به سوى لشکر دشمن ، پیش آمد . بُرَیر بن خُضَیر هَمْدانى، جلوى ایشان بود. حسین علیه السلام به او فرمود : «اى بُرَیر ! با اینان ، سخن بگو و آنان را نصیحت کن .
بُرَیر ، پیش رفت و نزدیک لشکر دشمن ـ که همگى به سوى حسین علیه السلام پیش آمده بودند ـ ، ایستاد .
سپس، بُرَیر به آنان گفت: اى مردم ! از خدا پروا کنید، که باقى مانده گران قدرِ پیامبر صلى الله علیه و آله ، به میان شما آمده است و اینان ، فرزندان و خاندان و دختران و حرمِ (نزدیکانِ) او هستند . نظر و دلیلتان را بیاورید و بگویید که مى خواهید با آنان ، چه کنید؟
گفتند: مى خواهیم که آنان را در اختیار امیر عبید اللّه بن زیاد بگذاریم تا در باره ایشان ، نظر دهد .
بُرَیر گفت: آیا راضى نمى شوید که ایشان ، به همان جایى که از آن آمده اند، باز گردند ؟ واى بر شما ، اى کوفیان! نامه هایى را که براى آنان فرستادید و تعهّدهایى را که از جانب خود به ایشان دادید و خدا را بر آن گواه گرفتید، فراموش کرده اید ، و خدا براى گواهى دادن ، کافى است. واى بر شما! خاندان پیامبرتان را دعوت کردید و ادّعا کردید که جانتان را براى آنان ، فدا مى کنید ؛ امّا چون نزد شما آمدند ، آنان را در اختیار عبید اللّه گذاشتید و آب جارى فرات را که در دسترس همه است و یهود و نصارا و مجوس از آن مى نوشند ، و سگ و خوک هم به آن در مى آیند، از آنان ، باز داشتید . پس از محمّد صلى الله علیه و آله ، با ذریّه اش بد کردید. شما را چه مى شود ؟! خداوند ، روز قیامت ، شما را سیراب نکند! چه بد قومى هستید شما !
برخى از آنها به او گفتند: اى مرد ! ما نمى دانیم که چه مى گویى .
بُرَیر گفت: ستایش ، ویژه خدایى است که بصیرتم را در باره شما افزون کرد . خدایا ! من از کردار این گروه ، به سوى تو بیزارى مى جویم . خدایا ! میانشان درگیرى و هراس بینداز ، تا تو را خشمگین بر خودشان ، ملاقات کنند .
آنان ، به سوى او تیراندازى کردند و بُرَیر ، به عقبْ باز گشت.

الفتوح : ج ٥ ص ١١٧ ، مقتل الحسین علیه السلام للخوارزمی : ج ٢ ص ٣٤ ؛ بحار الأنوار : ج ٤٥ ص ٥٢ .
الفتوح : کُلَّما حَمَلَ [الحُسَینُ علیه السلام ] بِنَفسِهِ عَلَى الفُراتِ حَمَلوا عَلَیهِ حَتّى أحالوهُ عَنِ الماءِ . ثُمَّ رَمى رَجُلٌ مِنهُم بِسَهمٍ ـ یُکَنّى أبَا الحُتوف الجُعفِیَّ ـ فَوَقَعَ السَّهمُ فی جَبهَتِهِ ، فَنَزَعَ الحُسَینُ علیه السلام السَّهمَ فَرَمى بِهِ ، فَسالَتِ الدِّماءُ عَلى وَجهِهِ ولِحیَتِهِ .
فَقالَ الحُسَینُ علیه السلام : اللّهُمَّ إنَّکَ تَرى ما أنَا فیهِ مِن عِبادِکَ هؤُلاءِ العُصاةِ الطُّغاةِ ، اللّهُمَّ فَأَحصِهِم عَدَدا ، وَاقتُلهُم بَدَدا ، ولا تَذَر عَلى وَجهِ الأرضِ مِنهُم أحَدا ، ولا تَغفِر لَهُم أبَدا .
الفتوح : هرگاه حسین علیه السلام ، به تنهایى به سوى فراتْ یورش مى بُرد ، به او حمله مى کردند تا او را از [ رسیدن به ]آب ، باز بدارند . آن گاه ، مردى از آنان ـ که کنیه اش ابو حُتوف جُعْفى بود ـ ، تیرى انداخت و بر پیشانى حسین علیه السلام نشست . حسین علیه السلام ، تیر را کَنْد و آن را انداخت . خون بر صورت و محاسنش ، سرازیر شد .
سپس حسین علیه السلام گفت : «خدایا ! تو مى بینى که من از دست این بندگان نافرمان و طغیانگرت ، در چه حالى هستم . خدایا ! یکْ یکِ آنان را به شمار آور و جدا از هم و متفرّق ، هلاکشان ساز و هیچ یک از آنان را بر روى زمین ، باقى مگذار و هرگز ، آنان را میامرز !» .

مراسم شب پنجم محرم / روضه ی ناتمام عبدالله بن حسن(ع)... (مقتل)

صوت مقتل‌خوانی را از اینجا دانلود کنید.

انتهای پیام/