افشای جزئیات دستگیری «محسود» و بدعهدی آمریکا از زبان مشاور امنیت ملی «کرزی»

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، «رنگین دادفر سپنتا» مشاور سابق امنیت ملی حکومت افغانستان در رابطه با خبر تحویل لطیف‌الله محسود از سوی آمریکایی‌ها به مقامات اسلام‌آباد مطالبی را عنوان کرده است که در زیر متن آن را مطالعه می‌کنید:

خبر تحویل لطیف‌الله محسود، مسئول امور مالی طالبان پاکستان به مقامات ، برای من هم مانند بسیاری از هموطنانم مایه حیرت و نگرانی شد.

لطیف محسود، در ماه اکتبر سال گذشته در اختیار نیروهای امنیتی کشور ما قرار گرفت. زمانی که نیروهای امنیتی افغانستان وی را برای تحقیقات بیشتر به‌منظور دسترسی به اطلاعات به کابل انتقال می‌دادند، در اطراف ولایت «لوگر»، نیروهای ویژه آمریکایی خودروی حامل وی را متوقف کردند، علی‌رغم حضور افراد امنیتی، وی را با استفاده از زور در اختیار گرفتند. این امر در آن زمان موجب نگرانی‌های بسیار در حکومت افغانستان شد. رئیس‌جمهور کرزی و این‌جانب به این اقدام نیروهای آمریکایی اعتراض کرده و این اقدام را به مثابه نقض حاکمیت ملی افغانستان محکوم کردیم.

فرمانده وقت نیروهای آمریکا در افغانستان، دانفورد، به رئیس‌جمهور کرزی گفت: «این شخص در دستانش خون شهروندان آمریکایی را دارد و ما نمی‌توانیم وی را به شما تسلیم کنیم.»

وی افزود: در این رابطه از واشنگتن نیز دستور گرفته و پاسخ واشنگتن همین است.

انتقال محسود توسط آمریکا به پاکستان و نوسانات در سیاست خارجی و امنیتی افغانستان، مؤید چند مطلب می‌باشد:

1- آمریکا شخصی را که نیروهای افغان، در قلمرو کشورشان به او دسترسی یافته‌اند به کشور دیگری تسلیم می‌کند و بدین‌گونه خلاف آن‌چه که به رئیس‌جمهوری وقت افغانستان گفته، عمل کرده است؛
2- لطیف محسود، در خلا و در سرزمین بی‌صاحب دستگیر نشده بلکه در قلمرو ملی افغانستان دستگیر شده بود؛ تسلیم او به کشور سوم، نقض صریح حاکمیت ملی افغانستان است.

3- لطیف محسود زمانی به پاکستانی‌ها تسلیم می‌شود که پاکستان نه تنها علیه طالبان افغان و شبکه‌های تروریستی در داخل خاک خود اقدام نمی‌کند بلکه از تسلیم زندانیان طالب به افغانستان نیز ابا می‌ورزد؛

4- این تسلیم در پی سفر طولانی فرمانده ارتش پاکستان به آمریکا صورت می‌گیرد. همه چیز نشان می‌دهد که آمریکا و پاکستان به توافقاتی رسیده‌اند، که در آن افغان‌ها نقشی ندارند. (اگر ادعای حکومت افغانستان واقعیت داشته باشد که در جریان این تسلیم نبوده است که من در این مورد عمیقا شک دارم.) ما در گذشته از پذیرفتن زندانیان خارجی که در میدان جنگ با آمریکایی‌ها و توسط آن‌ها دستگیر و در بگرام زندانی بودند، ابا ورزیدیم. توافق ما بر این بود که هر بار که چنین افرادی آزاد و یا به کشورهای‌شان تسلیم می‌شوند، باید این اقدام با مقامات افغان (دفتر مشاور امنیت ملی) در میان گذاشته شود. فرماندهی نیروهای آمریکایی در کابل و سفارت آن کشور در گذشته همیشه به این توافق عمل می‌کردند. بدون شک که افرادی مانند محسود شامل این توافق نمی‌شدند؛ چرا که وی زندانی ربوده شده از نزد مقامات کشور ما بود. رهایی و مجازات وی باید کاملا در تطابق با قوانین افغانستان صورت می‌گرفت.

5- من همیشه از استراتژی جاری ضد تروریسم در افغانستان انتقاد کرده‌ام. این استراتژی، استراتژی مداراجویانه است. (appeasement) چنین استراتژی در گذشته موجب اتلاف وقت شده و در آینده نیز چنین خواهد بود. به باور من اتفاق بین‌المللی ضد ترور، به پاکستان باج می‌دهد و در این میان بیشترین قربانی را ما افغان‌ها متحمل می‌شویم.

6- مداراجویی مملو از ابهام استراتژیک در برخورد با پاکستان اگر در حکومت گذشته به‌گونه مقطعی رونمایی گردید اما در عمل متعادل می‌شد. در گذشته گفت‌وگوهایی میان دولت‌ها با رعایت توافقات سیاسی و از موضع 2 دولت مستقل صورت می‌گرفت؛ اما امروز برخوردها از موضع پذیرفتن جایگاه برادر بزرگ است. در این معادله، پاکستان برادر بزرگ است بی‌آن‌که اندکی بر برادر کوچکش که افغانستان باشد، ترحم نشان دهد. در حیرتم که این سیاست تسلیم‌طلبانه و ذلت دیپلماتیک با سکوت و برخورد انفعالی رسانه‌ها بدرقه می‌شود.

7- در گذشته اگر با استفاده از کلمات عاطفی مانند «برادر» با طالبان برخورد اخلاقی صورت می‌گرفت، امروز مفاهیم و واژگان مخصوص علم سیاست که دارای معنا و اطلاق خاصند، تحریف می‌شوند. دشمن سیاسی نظام، قاتل کودکان، زنان و مردان غیرنظامی و قاتل افراد امنیتی به «مخالفان سیاسی» ارتقا می‌یابد. بدین‌گونه صف میان دوست و دشمن به‌گونه‌ای هدفمند و استراتژیک مخدوش می‌شود و ملت یک‌بار دیگر به بیراهه کشانده می‌شود.

هم آمریکا و هم حکومت افغانستان باید بدانند که پاکستان بدون تحمیل سلطه و کسب حق وتو بر سیاست خارجی افغانستان، به سخن دیگر بدون تقلیل ما و فرستادن ما با زور بمب و انتحار به دوران طالبان، راضی نخواهد شد.

من می‌دانم که برخی‌ در گذشته از مدافعان پرشور طالبان بوده‌اند و امروز نیز می‌خواهند از راه دیگری وارد معرکه شوند؛ اما باید این را نیز به خوبی درک کرد که افغانستان هرگز تن به مستعمره شدن و یا تقلیل به باغچه پشت خانه کسی‌که در آن موشک بکارد، نخواهد شد.

انتهای پیام/پ