واقع بینی درباره بیانیه لوزان و حقوق هسته‌ای ایران

مذاکره و کار فعال و خلاقانه در عرصه دیپلماسی یکی از انتظارات همیشگی از دولت های گوناگون بوده است و طبیعی است هر دولتی به میزان ظرفیت و هنر خود تلاش کرده و می کند تا حتی الا مکان از طریق مذاکرات هدفمند و حساب شده، حقوق ملت ایران را استیفا نماید. با این وصف، باید به وزارت امور خارجه خصوصا گروه مذاکره کننده خداقوت گفت. البته همه می دانیم که جشن گرفتن برای توافقی که هنوز صورت نگرفته و احتمال خلف وعده و چرخش اطراف مذاکره زیاد است، نوعی ذوق زدگی بیش از حد به شمار می آید که علاوه بر انتقال پیامی غیرواقعی به خارج مبنی بر نیاز مبرم کشور به این توافق نه چندان خوب، سطح انتظارات عمومی از مذاکراتی که هنوز به جایی نرسیده است را بالا می برد. با همه این ها، جا دارد از تلاش های مجدانه گروه مذاکره کننده تشکر کنیم و به 5+1 خصوصاً ایالات متحده گوشزد نماییم که شما در تحقق اهدافتان در زمینه تحریم های ظالمانه و نامشروع علیه ایران شکست‌ خوردید؛ مگر هدف شما از این تحریم ها فلج کردن کشور نبود؟ آیا طی سال های گذشته نشانه ای از فلج شدن ایران مشاهده کرده اید؟

آیا شک دارید که نظام جمهوری اسلامی قادر است سال های طولانی و با وجود تحریم ها به شکل طبیعی کشور را اداره کند؟ بدون تردید این مذاکرات تنها شانس 1+5 به ویژه آمریکا برای حل مسأله خودساخته و خیالی هسته ای ایران به حساب می آید و عدم استفاده از این فرصت، بیش از اینکه برای جمهوری اسلامی ایران خسارت زا باشد، برای غرب یک شکست و افتضاح تاریخی به حساب خواهد آمد. روشن است که ایران همچنان بخش مهمی از راه حل های مبتکرانه خود را برای خنثی سازی تحریم ها به میدان نیاورده و در صورت شکست مذاکرات، هم به برنامه هسته ای خود به نحو دلخواه ادامه خواهد داد و هم بخش مهمی از تحریم ها را برای همیشه فلج خواهد ساخت و این واقعه مطمئناً دردناک تر از آن چیزی است که امریکایی ها تصور می کنند. بنابراین، بهتر است رئیس جمهور و سایر مسئولان امریکایی دست از یاوه گویی بردارند و به نحو واقع بینانه به این مذاکرات و نتایج آن نگاه کنند.

از طرف دیگر، از دوستان مذاکره کننده این انتظار وجود دارد تا در مراحل بعدی گفتگوها و تهیه متن واقعی و نهایی توافقنامه به چند نکته کلیدی توجه کنند.

اولاً. حق ملت ما در تبدیل شدن به یک کشور مستقل و پیشرفته هسته ای قابل چشم پوشی نیست و لازم است هر بندی از توافقنامه که ذره ای این حق مسلم را کمرنگ می کند شجاعانه حذف گردد.

ثانیاً. هیچ پیش شرطی برای پایان تحریم ها قابل قبول نیست و همانطور که رئیس محترم جمهور تاکید کردند، باید با امضا توافقنامه، همه تحریم ها فوراً و برای همیشه پایان بپذیرد.

ثالثاً. جمهوری اسلامی در این توافق و به بهانه های واهی، به هیچ کس، به ویژه کسانی که دائماً جمهوری اسلامی را تهدید به حمله نظامی می کنند اجازه سرکشی و فضولی در برنامه های دفاعی کشور را نمی دهد و باید این موضوع به صراحت در توافقنامه بیان گردد.

رابعاً. آژانس انرژی اتمی در سال های گذشته به وضوح نشان داده است که یک مقام بی طرف و خیرخواه نیست و به هیچ وجه شایستگی راستی آزمایی گزارشات کشور در زمینه برنامه های هسته ای را ندارد لذا فکر جدیدی برای مقام داوری کننده بکنند.

خامساً. تبدیل فردو به یک پژوهشگاه منطقی نیست و جا دارد به جای تبدیل نطنز به مرکز غنی سازی، فردو که بهترین و امن ترین مکان برای غنی سازی هست به مرکز غنی سازی تبدیل شده و نطنز به فعالیت های پژوهشی و فرهنگی در موضوع هسته ای از جمله افشاگری همه جانبه و جهانی درباره جنایات هسته ای آمریکا و خطر انبارهای مملو از کلاهک های هسته ای آمریکا و سایر اعضاء 1+5 مبادرت نماید. سادساً. هیچ میزان از تولیدات و امکانات هسته ای موجود در ایران که سرمایه ملی محسوب می شود قابل انهدام و یا انتقال به خارج نیست و باید برای استفاده در داخل کشور همچنان محفوظ نگه داشته شود.

در پایان این نکته نیز شایان یادآوری است که همانطور که رهبر معظم انقلاب اسلامی قبلاً به دفعات فرموده اند، مذاکره ایران با آمریکا در سطح وزیر خارجه، فقط به موضوع هسته ای اختصاص دارد و جمهوری اسلامی تا زمان وجود انگیزه های شرارت آمیز و ستمگرانه در ایالات متحده، در این سطح، در هیچ موضوع دیگری با آمریکا وارد مذاکره نخواهد شد و داغ ارتباط با ایران را به دل آنها که برای این ارتباط لحظه شماری می کنند خواهد گذاشت.