دولت‌ها و مجلس
خبرگزاری تسنیم: متاسفانه یکی از اشکلات دولت ها طی دو دهه اخیر، بحث اقتدارگرایی و هم فکر سازی همه دستگاه ها و نهادهاست.
به گزارش گروه "رسانه‌ها" خبرگزاری تسنیم، «دندان طمع دولت ها به مجلس»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم مهدی رجبی است که در آن می خوانید؛
متاسفانه یکی از اشکلات دولت ها طی دو دهه اخیر، بحث اقتدارگرایی و هم فکر سازی همه دستگاه ها و نهادهاست.
گویی که دولت ها پس از کسب رای مردم تمام تلاش خود را می کنند تا سنگرهای دیگر! را هم فتح کنند. قطعا این جمله را بارها از دهان اغلب دولتمردان گذشته و فعلی و آینده شنیده ایم یا خواهیم شنید: «نگذاشتند کار کنیم. نمی گذارند کار کنیم. اگر می گذاشتند کار کنیم و...»
این بهانه کم کاری هم معمولا از آنجا ناشی می شود که دولتمردان فکر می کنند همه باید مثل آنها بیندیشند و در برابر یک حرف، برنامه یا اجرای دولتی ها سر تعظیم فرود بیاورند و بدون کوچک ترین حرفی یا اعتراض و نقدی بپذیرند. این تمامیت خواهی دولت ها متاسفانه باعث بروز فساد در دستگاه های مختلف دولتی می شود. اینکه دولت فکر کند، هر چه در نظر دارد، بهترین تصمیم است و همه باید مطیع باشند، متاسفانه نه با جمهوریت همخوانی دارد و نه اسلامیت.
اما این وسوسه متاسفانه در اغلب دولت های ما وجود داشته است.
وقتی به دولت های گذشته نگاهی بیندازیم، می توانیم افق پیش رو را هم متصور شویم.
با روی کار آمدن دولت اصلاحات، دولتمردان تمام تلاش خود را کردند تا آرایش مجلس ششم را آنچنان که خود می خواهند رقم بزنند. یک مجلس یک دست و بدون حتی منتقد و نه مخالف. مجلسی که گذر زمان نشان داد، شاخص ضعیف ترین و بدترین مجلس شورای اسلامی پس از انقلاب بود. مجلسی که متاسفانه عمر خود را صرف بازی های سیاسی کرد و یادش رفته بود که قرار است نمایندگان ملت باشند.
البته تجربه مجلس ششم باعث نشد که دولتی که شعارش عدالت و مهرورزی بود هم، دست از سر تمامیت خواهی بردارد. این دولت نیز در انتخابات مجلس هشتم تلاش کرد تا فهرستی ارائه کند و مردم را به سمت انتخاب نمایندگان همسو با دولت سوق دهد. موفقیت این دولت نسبت به دولت اصلاحات کمتر بود. از آن یک دستی مجلس ششم خبری نبود و شاید همین امر باعث شد تا اختلافات بین دولت و مجلس، بیش از همیشه بروز کند. مجلس نهم هم چندان با تمایلات رئیس جمهور وقت سازگار نبود. عدم اجرای برخی قوانین مصوب مجلس، استیضاح ها، سوال از رئیس جمهور و البته آن ادبیات ناپسند در روز استیضاح وزیر رفاه یا کنایه های رئیس دولت به مجلس نمونه هایی از مخالفت جدی دولت با مجلسی بود که به تصریح حضرت امام، باید در راس امور باشد.
با روی کار آمدن دولت اعتدال که تدبیر و امید را شعار خود برگزیده بود، امید می رفت که این رفتارهای خودخواهانه دولت ها تمام شود، اما متاسفانه باز هم چنین نشد. تمامیت خواهی همچنان بر دولت احاطه دارد و دولتمردان و البته حامیانشان مدام در پی تضعیف مجلس فعلی و البته تصاحب حداکثری کرسی های سبز بهارستان هستند.
اینکه مدام بحث استیضاح، طرح سوال از وزرا، کارت زرد و... در برخی رسانه های حامی دولت برجسته می شود یا اینکه برخی دولتمردان با ادبیاتی خاص، عملکرد مجلس نهم را زیر سوال می برند و یا شرح موفقیت دولت را در داشتن یک مجلس خاص! می دانند، نشان می دهد که دولت یازدهم هم از اشتباهات گذشتگان خود درس نگرفته است.
قرار بر این بوده که دولت ها مجری انتخابات باشند، اما متاسفانه برخی خودپسندی ها باعث می شود که دولتمردان خود را محق در انتخابات بدانند.
اظهارات برخی از اعضای دولت آقای روحانی به وضوح پرده از برنامه ریزی پاستورنشینان برای ورود تمام عیار به عرصه انتخابات دارد.
در اولین روز سال 94 رئیس جمهور رو به مخاطبان تلویزیونی می گوید: «سال جدید، سال انتخابات است باید فضای بهتری را برای فعالیت احزاب بوجود آوریم، آستانه تحمل را بالاتر ببریم، سربلندی این ملت را به رخ بدخواهان بکشیم. به همه نشان دهیم که افکار مختلف را ما تحمل می کنیم. دست به دست هم دهیم، مجلسی را بسازیم که شایسته این ملت بزرگ ایران است و مجلس خبرگانی را بوجود آوریم که ثبات بیشتر برای کشور و آرامش بیشتر برای افکار عمومی جامعه ما بوجود آورد و این کار با همکاری یکدیگر امکان پذیر است.»
در گفت وگوی تلویزیونی پس از اعلامیه لوزان صراحت بیشتری در کلام آقای روحانی است: «پیام من تشکر از ملت ایران و درخواست از آنها برای همکاری بیشتر برای رونق اقتصادی، روابط نزدیک اجتماعی و همدلی در رقابت های سالم سیاسی در سالی است که انتخابات در آن برگزار خواهد شد.»
وقتی این جملات را در کنار اظهارات رئیس جمهور در پشت تریبون مجلس به مناسبت های مختلف یا کنایه های پس از عدم اعتماد مجلس به برخی وزرا بگذاریم، آن وقت می شود مجلس شایسته ملت و درخواست از مردم را ترجمه کرد.
اخیرا هم که معاون اول رئیس جمهور در همایش یکی از احزاب به مثابه «آفتاب آمد دلیل آفتاب» نشان می دهد که دولتمردان به این راحتی ها از کنار مجلس دهم نخواهند گذشت.
هرچند تقریبا یقین داریم که این دولت نیز مانند دولت های پیش از خود نمی تواند دندان طمع صندلی های مجلس را بکشد، به قول معروف ما آنچه شرط بلاغ است را باید برای رضای خدا و ثبت در تاریخ مکتوب کنیم، حتی اگر باعث ملال برخی شود.
این جمله مولایمان علی(ع) هم شاید تلنگری برای برخی ها باشد: «از خودپسندی و از اعتماد به آنچه موجب اعجابت شده و نیز از دلبستگی به ستایش و چرب زبانی های دیگران، پرهیز کن، زیرا یکی از بهترین فرصت های شیطان است برای تاختن تا کردارهای نیکوی نیکوکاران را نابود سازد»
والعاقبه للمتقین
انتهای پیام/
