انتقادها از تئاتر دانشگاهی براساس الگوها و خاطرات شخصی است

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزای تسنیم، پس از پایان یافتن بخش صحنه‌ای جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی، صحبت‌ها درمورد آسیب‌شناسی جشنواره هجدهم بواسطه تغییر در ساختار مدیریتی آن بالا گرفته است. عده‌ای جشنواره هجدهم را تخطی از اهداف اولیه آن و برخی حضور مجید سرسنگی را نقطه عطفی برای بازآفرینی این جشنواره مهم هنری دانستند. در همین راستا خبرگزاری تسنیم به بررسی ابعاد مختلف این جشنواره در یادداشت‌های چون «وزارت علوم جشنواره تئاتر دانشگاهی را تعطیل می‌کند؟»، «در جا زدن‌های پژوهشی اساتید دانشگاهی تئاتر ایران، تئاتر دانشگاهی»، «همچنان با مشکلات ابتدایی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند» و «شاید تئاتر دانشگاهی واقعا بیهوده است» پرداخته است. حال پس از برگزاری تصمیم بر این است تا نگاه صاحب‌نظران پیرامون نکات مثبت و بعضاً منفی این جشنواره منعکس شود.

امیرحسین حریری، مدیر تالار مولوی در گفتگو با خبرنگار تسنیم با بیان این مساله که باید رویداد هجدهم را از زوایای مختلفی مورد مداقه قرار داد، گفت: درباره نحوه برگزاری جشنواره در هر دوره‌ای افت و خیزهایی داشته است و نفس کار دانشجویی بواسطه آزمون و خطا بودنش، علاوه بر اینکه وجود نقصان در اجتناب ناپذیر است، واجد نقاط عطفی نیز می‌باشد. اما از منظر دیگر باید دید کارکرد مورد انتظار از تئاتر دانشگاهی چیست و چه چشم‌اندازی برای آن متصور بود. بیشتر از اینکه بخواهیم روی یک واقعه خاص در جشنواره تمرکز کنیم، بهتر است مسائل حاشیه‌ای که به هیچ وجه پیش برنده نیست را کنار گذاشت و روی تدوین چشم‌انداز و نقشه راه تمرکز کنیم.

وی با اشاره به این مساله که برخی هنرمندان و صاحب‌نظران ایراداتی بر روند جشنواره هجدهم  داشته‌اند، افزود: جریان تئاتر دانشگاهی، جریانی رو به رشد است. بالاخص در جشنواره هجدهم صحبت‌های بسیاری از عزیزان را مدام در حال نقد کردن - البته تخریب - جشنواره دانشگاهی بودند و اساساً از این دم می‌زدند این جشنواره فروغی ندارد، خلاقیت‌ها افول کرده و شرایط و امکانات در حداقل است. در صورتی که به عنوان یک فعال تئاتر این گونه نبوده است.

حریری با انتقاد از برخی اظهارنظرها که مبتنی بر الگوها و خاطرات شخصی است، این رفتار را متناقض با خواسته به روز کردن جشنواره تئاتر دانشگاهی و حرکت علمی در حوزه تئاتر دانست و تصریح کرد: در همین جشنواره هجدهم کارهایی از دانشجویان دیدم که اذعان می‌کنم جریان خلاقه جوان کشور در حوزه تئاتر در حال حرکت است و کاملاً گام‌های بلندی برمی‌دارد. در وهله نخست صاحب‌نظرانی که قصد کمک به جریان تئاتر دانشگاهی دارند نباید نقد تخریبی کنند. اگر در حوزه سیاستگذاری تئاتر دانشگاهی بپذیریم وزارت علوم تولیت این جشنواره را به عهده دارد، دغدغه تئاتر حفظ خواهد شد. اگر نحوه حوزه فرهنگی وزارت علوم به جریان جشنواره را در این دوره با دوره‌های گذشته مقایسه کنیم، می‌توان دریفات وزارت علوم نگاه توسعه محور در پیش گرفته‌اند.

مدیر تالار مولوی در پاسخ به این سوال که این نگاه توسعه محور منجر به افول کیفیت نمی‌شود، گفت: باید بپذیریم هر چیزی گام به گام وجود دارد. اکنون در بحث سخت‌افزاری وزارت علوم سعی می‌کند با مشورت متخصصان چشم‌اندازی ترسیم کند. در بحث کیفیت بیش از آنکه وزارت علوم وظیفه داشته باشد، دانشگاه‌ها موظف به این مساله هستند که نقش آنان در حال حاضر کم‌رنگ است. تناسب درستی میان تولیدات دانشگاهی و آموزش آکادمیک دیده نمی‌شود. به عنوان افراد نگران باید دست روی این مقوله بگذاریم که چگونه می‌توانیم کیفیت آموزش و تدریس ما با خروجی تولیدات هنری که قرار است به اجرای عموم رسد، تناسب داشته باشد.

حریری در پاسخ به این سوال که آیا عدم پذیرش هیچ یک از آثار اساتید در جشنواره، می‌تواند نشان دهنده افت علمی در بدنه مدرسان باشد، گفت: نباید صفر تا صدی به قضیه نگاه کرد. بسیاری از اساتید در دانشگاه یا انگیزه کافی برای تولید نمایش ندارند یا ظرفیت لازم. توانایی آنان به آموزش صرف تئوری در محدوده کلاس می‌شود. باید جستجو کرد که چرا انگیزه یا ظرفیت برای اساتید وجود ندارد.

وی با اذعان به این مساله که برخی از تولیدات اساتید قابل دفاع نیستند و ایراداتی بر آنها وارد است، افزود: باید آسیب‌شناسی شود و این مساله بازمی‌گردد به سیاست‌گذاری کلان در حوزه آموزشی کشور.

وی با تایید این مساله که دانشجو در تبعیت از استاد خود به صرف رساندن اثر خود، با عجله و در زمانی اندک دست به تولید اثر هنری می‌زند، گفت: بالطبع هر آنگه اساتید ما انجام می‌دهند برای دانشجویان تبدیل به یک الگو و استاندارد می‌شود. اگر این استاندارد اشتباه ترسیم شود، مسیر غلط روبروی دانشجو قرار می‌گیرد.

وی با انتقاد از شیوه زمان‌بندی در تولیدات هنری و تسری آن در رویدادها مهم، آن را آسیبی جدی دانست که دامن بسیاری از حوزه‌های فرهنگی را گرفته است. وی با اشاره به اینکه معتقد است جشنواره تئاتر دانشگاهی آرام آرام در حال یافتن مسیر خود است و در حال تبدیل شدن به درختی تناور است، گفت: این درخت به هر حال نیازمند هرس است و در عین حال نباید کتمان کرد که در ترسیم نقشه راه و ساختاری تعلل کرده‌ایم. به نظر می‌رسد بعد از هجده دوره برگزاری، جشنواره تئاتر دانشگاهی باید یکی از پنج جشنواره برتر در حوزه تئاتر دانشگاهی می‌بود. ظرفیتش وجود دارد، قدم‌های خوبی برداشته شده است.

حریری با تاکید این مساله نقدهایی بر انتخاب دبیر یا برگزاری مراسم وجود دارد، تصریح کرد: این مقولات لازمه جشنواره دانشگاهی است. فضای دانشگاهی عرصه آزمون و خطا و این جشنواره محلی برای آزمون و خطاست؛ چه در حوزه اجرایی و چه در حوزه تولید. نباید دانشجو را از آزمون و خطا ترساند.

مدیر تالار مولوی درباره انتخاب دکتر سرسنگی افزود: اتفاقی که امسال رخ داد قدم خوبی بود که اگر درست از ظرفیت‌های آن استفاده شود، می‌تواند آینده خوبی برای جشنواره تئاتر دانشگاهی رقم زند. برخی نگران خارج شدن جشنواره از حوزه دانشجویی هستند؛ اما وجود اداره کل فرهنگی وزارت علوم که می‌تواند بطور سنتی ریاست جشنواره را به عهده بگیرد، تصمیم گرفت آن را به یک مدیر هنری سپرد. باید صبر داشت، می‌تواند ظرفیت‌هایی ایحاد کند و باید اجازه داد در چند دوره متوالی این قضیه رخ دهد و امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری از این طریف تامین شود. ضمن اینکه فکر می‌کنم تمام مدیران و اساتید در حوزه تئاتر دانشگاهی تاکید دارند اصل جشنواره تئاتر دانشگاهی برمبنای دانشجو می‌چرخد، چه در حوزه کار ستادی و چه در حوزه کار هنری.

وی در انتها تاکید کرد بعد از هجده دوره برگزاری نیاز به تجدیدنظر در ساختار است تا روح تازه‌ای در جشنواره دمیده شود و این مساله درمورد جشنواره فجر نیز قابل تعمیم است. وی با اشاره بر ترس از تغییرات ساختاری در حوزه جشنواره‌ها در کشور، تصریح کرد: اگر بپذیریم چنین جریانی ریشه خوبی دارد،  با توجه با شرایط و مقتضیات موجود می‌تواند ایجاد پویایی کرد.

انتهای پیام/

انتهای پیام/