بی‌بی‌سی و صدای آمریکا، کارگاه‌های «دبه»سازی برای شکست مذاکرات
خبرگزاری تسنیم: از بی بی سی فارسی و صدای آمریکا و سایت های خبری وابسته به دولت های غربی گرفته تا شبکه های جیره خوار اپوزوسین، همه و همه در تلاشند که به نوعی در مسیر توافق اخلال ایجاد کنند که البته این همان خواست ارباب آمریکا یعنی رژیم صهیونیستی است.
به گزارش گروه "رسانه‌ها" خبرگزاری تسنیم، در این روزهای حساس که بازار گمانه زنی ها پیرامون مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 داغ شده است و همه گوش ها به اخبار لحظه ای از محل مذاکرات متمایل است به شدت بوی "جرزنی" و "دبه" از طرف آمریکایی به مشام می رسد.
غرب و به ویژه آمریکا که از ابتدا نیز مورد اعتماد ایران نبودند و اهداف پیچیده شان -البته به زعم خودشان- از همان روزهای نخستین که به مذاکره ابراز تمایل کردند برای رهبر انقلاب و در ادامه برای سیاست مداران ایرانی پوشیده نبود، روز به روز موانع جدیدی بر سر راه توافق نهایی ایجاد کرده و خواسته هایی را مطرح می کند که در دنیا هیچ عاقلی زیر بار آن نمی رود، مگر اینکه بخواهد کمر به نوکری و مستعمره بودن ببندد.
در کنار کارشکنی های تیم مذاکره کننده غرب، رسانه های وابسته به آن ها نیز در این راه از هیچ کوششی دریغ نمی کنند.
از شبکه های ماهواره ای "بی بی سی فارسی" و "صدای آمریکا" و سایت ها و شبکه های وابسته به دولت های غربی گرفته تا شبکه های جیره خوار اپوزیسیون، همه و همه در تلاشند که به نوعی در مسیر توافق اخلال ایجاد کنند که البته این همان خواست ارباب بزرگ آمریکا یعنی رژیم صهیونیستی است.
از آخرین تلاش های مذبوحانه این رسانه ها در راه بهانه تراشی های جدید، بحث حقوق بشر در ایران و تحریم های مربوط به آن است.
بی بی سی و صدای آمریکا در حرکتی همسو با دعوت از کارشناسان پشت کرده به وطن که گویی در راه زمین زدن کشور ایران از اربابان غربی خود، حریص ترند، به بحث حقوق بشر در ایران پرداخته و به نوعی سعی در داخل دانستن این موضوع در سرفصل های مذاکرات هسته ای دارند.
این رسانه های وابسته با مطرح کردن ادعاهای بی اساسشان درباره نقض حقوق بشر در ایران، این هدف را دنبال می کنند که غرب رای بر این دهد که توافق با ایران به مصلحت جامعه بشری نیست! البته این سخن نیز ریشه در اظهارات سیاستمداران آمریکایی وابسته به لابی صهیونیست دارد.
حتی اگر وارد مناقشه درباره ادعای پوسیده و نخ نما شده غرب درباره حقوق بشر نشویم، باید گفت به نظر بدیهی می رسد که مساله هسته ای هیچ ربطی به مساله حقوق بشر از آن جنبه که افرادی چون شیرین عبادی مطرح می کنند، ندارد.
ایران بارها گفته است که مذاکرات فعلی پیرامون فعالیت های هسته ای است، حتی رهبری نیز صراحتا در این باب تاکید کردند، بحث حقوق بشر، سخن دیگری است که مبتنی بر یک سری ادعاهای خودساخته از جانب غرب است و ایران درباب مناقشه در این ادعاها سخن بسیار دارد؛ اما اکنون از آن صرف‌نظر کرده است، حال کشاندن بازی به سمت این بحث، "جرزنی" و "دبه" طرف غربی است که با بازی مهره های خودفروخته فارسی زبان صورت می گیرد.
از طرف دیگر، جالب است افرادی که این روزها ادعای نقض حقوق بشر در ایران را دارند و خواستار وارد شدن این بحث در متن توافق نهایی هستند، طی سالیان گذشته از انقلاب اسلامی هیچ گاه به نقض حقوق ایرانیان از جانب غرب که بارها و بارها در غالب جنگ تحمیلی و ترور بزرگان این کشور و ده ها مورد دیگر، اعتراضی نداشته اند و در برابر غربیان همیشه سکوت کرده اند.
قابل توجه این که در پی اظهارات اخیر این به اصطلاح مدافعان حقوق بشر در ایران، یکی دیگر از کارشناسان سرشناس بی بی سی فارسی و بخش فارسی صدای آمریکا در صفحه فیس بوک خود به این شوی ریاکارانه امثال شیرین عبادی تاخته است.
علی علیزاده در صفحه فیس بوک خود در نوشته ای با عنوان "سنگ اندازی حقوق بشری در توافق" آورده است:
«پنج سال پیش بسیاری از ما فعالان ضد جنگ، تحریم را به دلیل از بین بردن زیرساخت های اقتصادی و رفاهی، نقض جدی حقوق «اقتصادی-اجتماعی» بشر دانستیم. همین طور با مثالهای تاریخی بسیار گفتیم که تحریمها همواره به انهدام جامعه مدنی و تقویت نیروهای امنیتی و از آن طریق به نقض بیشتر حقوق «سیاسی-مدنی» بشر می‌انجامند. در حالی که توقع بود شخصیت‌های بین المللی شده و تریبون دار حقوق بشر ایرانی جلودار مخالفت با تحریم ها باشند، در تمام این سالها، اغلب این افراد در مقابل تحریم ها یا ساکت بوده یا به صورت ضمنی و حتی علنی از کلیت تحریم ها استقبال کرده اند. در تمام این سالها باید مواخذه میکردیم (و نکردیم) که این چه صدای حقوق بشری است که از حق اولیه حیات هزاران بشر ایرانی که به علت کمبود داروها جان خود را از دست دادند حتی کلمه‌ای سخنی نگفته‌است؟ این چه صدایی است که نقش تحریم ها را در امنیتی شدن فضا و افزایش نقض حقوق بشر نمی بیند، آن را ریاکارانه به دولت روحانی منتسب میکند و خواستار افزایش تحریمها میشود؟
در این لحظات هفتاد و پنج میلیون بشر ایرانی برای احقاق بخشی از حقوق اولیه خود یعنی تامین امنیت ملی (کشته نشدن توسط موشک های آمریکایی)، صلح پایدار منطقه ای (عدم تکرار بمب های شیمیایی عراق) و معیشت و زیستی انسانی تر مضطربانه چشم براه توافقند.
منتظرند چرا که میدانند با قطع امکان دخالت کشورهای خارجی، فضای مبارزه برای احقاق حقوق فردی و جمعی شان در عین استقلال بازتر میشود. به نیروی خود باور دارند و نیاز ندارند حاکمان کشورهایی جنگ طلب، آن هم با زبان تهدیدی متکی به زور کلاهک هسته‌ای و موشک بالستیک و ناو هواپیمابر، از حقوقشان سخن بگویند. کشورهایی که یکی در چچن و اوکراین و دیگری در تبت و شین جیانگ و دوتایشان در عراق و افغانستان و آن آخری در لیبی و سوریه و مالی با دستی در خون خود در کار نقض حقوق بشرند.
در شرایطی چنین حساس، دو تن از فعالان سرشناس حقوق بشر، شیرین عبادی و عبدالکریم لاهیجی، به غیبت حقوق بشر از مذاکرات هسته‌ای اعتراض جدی کرده‌اند. از فقدان جدی مشروعیت اخلاقی درخواست حقوق بشری از حکومت های ناقض رسمی اش که بگذریم (عدم مشروعیتی که نه به پای گروهی خاص که به پای کلیت گفتار حقوق بشر نوشته میشود)، همه میدانند چنین درخواستی در دقیقه نود چیزی نیست جز سنگ اندازی صریح در مذاکراتی که از هزار سو مورد حمله است، و این یعنی به خطر انداختن غیردموکراتیک امید میلیون ها ایرانی.
از آنهم که بگذریم چنین کنشی بیش از هرچیز به خطر انداختن گفتار حقوق بشر از طریق سیاسی کردن حتی بیشتر این گفتار و تبدیل کامل آن به حربه ای در سیاست خارجی کشورهای رقیب و کمک رساندن به سمت غیرایرانی میز مذاکره است.
در شرایط واقعی موجود این امری تضمین شده است که نتیجه غیرقابل اجتناب دخالت دادن گفتار حقوق بشر به عرصه ای تنگاتنگ با امنیت ملی، امنیتی شدن باز هم بیشتر حقوق بشر در داخل است. در تمام این سالها آن دسته از فعالان حقوق بشر معطوف به منابع قدرت حکومتی در غرب ( که حق چندانی در داشتن خطوط قرمز امنیت ملی برای حاکمیت ایران قائل نیستند) و متوهم ترین و تندروترین بخشهای امنیتی نظام (که تعریفی به شدت تنگ و خفه کننده از امنیت داشته و خارج از آن حقی برای شهروندان قائل نیستند) منطق یکدیگر را تکمیل کرده، به یکدیگر بهانه داده و چرخه ای باطل از فشار خارجی و سرکوب داخلی را ایجاد کرده‌اند.
قربانی واقعی این چرخه بغیر از منافع ملی، فعالان مستقلی در داخل بوده اند که سعی در حفظ استقلال گفتار حقوق بشر و اجتناب از سیاسی شدنش و یا تقابلش با امنیت ملی داشته اند. زمان آن است که بعد از هجده سال که حقوق بشر برای دموکراسی خواهان گفتاری مرکزی بوده، نسبتش با گفتار امنیت ملی تبیین شود. زمان آن است که دموکراسی خواهان خود به رفتار ناقض امنیت ملی چهره های برجسته شان اعتراض کنند."
منبع:جام نیوز
انتهای پیام/
