برای بسیاری از آنها پیدا کردن یک شغل خوب و آبرومند به رویا شبیه است و آنها همواره با کابوس بیکاری و آینده تاریک مواجه هستند. ترکش این شرایط بازار کار نه تنها به کارجویان و جوانان می خورد بلکه خانواده ها را نیز بی نصیب نمی گذارد و آنها نیز دغدغه اشتغال جوانان خود را دارند.
ویرانی بیکاری در خانواده‌ها
بسیاری از خانواده ها معتقدند در مقطعی از زندگی، بزرگترین مسئله آنها بیکاری فرزندانشان است و اینکه آنها می ببینند فرزندانشان دوران سختی دارند و با بیکاری دست و پنجه نرم می کنند اما کاری از دستشان بر نمی آید. این معضل برای خانواده هایی که فرزندان تحصیل کرده دارند، به مراتب تلخ تر از خانواده هایی است که کارجویان آنها دارای تحصیلات پایین تری هستند.
مسئولان نیز مرتب عنوان می کنند کشور با مسئله جدی بیکاری مواجه است و رسیدگی به این معضل، بزرگترین چالش داخلی آنها خواهد بود. در عین حال، به دلیل اینکه اشتغال نمی تواند در اتاق‌های تصمیم گیری شکل گرفته و یا اینکه رئیس جمهور و یا سایر مقامات، دستوری برای حل بحران بیکاری بدهند. از این رو، مسئله بیکاری جوانان به یک بیماری مزمن در اقتصاد کشور تبدیل شده است.
کارشناسان عقیده دارند وقتی اشتغالی شکل می گیرد، قطعا در پشت صحنه آن اقداماتی چند باید انجام شود تا بتوان زمینه هایی برای اشتغال زایی جوانان فراهم کرد. در واقع دستیابی به فرصت‌های شغلی، حاصل یکسری اقدامات و هماهنگی ها بین دستگاه ها، سازمان‌ها، بخش‌های خصوصی، تعاونی، دولتی و خلاصه سیاست‌هایی است که می تواند انجام شود تا حاصل آن اشتغال برای جوانان باشد.
نتایج یک بررسی در مجلس بر روی وضعیت اشتغال به کار جوانان در طول 9 سال گذشته نشان می دهد که در هیچ یک از سنوات گذشته اشتغال جوانان به سمت بهبود نرفته و هر ساله بازار کار شاهد ریزش نیروی کار جوانان و از دست رفتن فرصت‌های شغلی جوانان متقاضی کار بوده است.
جوانان؛ هر سال بیکارتر از سال قبل
آمارها حکایت از آن دارند که با وجود اینکه در طول سال‌های گذشته بر حل مسئله بیکاری جوانان و خروج این معضل از بحران تاکید شده اما دستکم از سال 85 تا پایان سال 93، هر سال خالص اشتغال جوانان منفی بوده به نحوی که میزان ریزش اشتغال جوانان در سال 87 به 374 هزار نفر نیز رسیده بود.
به بیان ساده تر، به دلیل ادامه بحران بیکاری جوانان، مجموعه اقدامات صورت گرفته در طول سال‌های مختلف نه تنها منجر به حل بحران بیکاری جوانان نشده بلکه در هر سال بر تعداد جوانان بیکار نیز افزوده شده و حالا مقامات دولتی می گویند دستکم یک میلیون و 200 هزار نفر از کل بیکاران کشور زیر 30 سال و تحصیل کرده هستند.
روند ریزش اشتغال جوانان زیر 30 سال کشور در طول دو سال فعالیت دولت تدبیر و امید نیز ادامه داشته و در پایان سال 92 به میزان 273 هزار نفر و در پایان سال گذشته نیز 298 هزار نفر در بخش اشتغال جوانان آمار منفی ثبت شده است.
بنابراین اگر شرایط از بین رفتن اشتغال خالص جوانان مانند آنچه که در آمارهای 9 سال گذشته وجود دارد ادامه داشته باشد، باید انتظار بدتر شدن اوضاع کاریابی و جستجوی شغل از سوی جوانان و بحرانی تر شدن این بازار در طول سال جاری و سال های آینده را داشته باشیم.
براساس این آمار، کمترین میزان ریزش اشتغال جوانان در سال 91 به میزان 135 هزار شغل اتفاق افتاده و بیشترین آن در سال 84 به میزان 374 هزار شغل بوده است. با این توصیف، در حالی که جوانان جویای شغل انتظار دارند تا از طریق سیاست گذاری‌ها و اقدامات دولت گشایشی در اشتغال آنها حاصل شده تا بتوانند امکان بهتری برای اشتغال داشته باشند اما شرایط دشوار آنها برای ورود به بازار کار همچنان پابرجا است.
