مداحی، اشعار و مقتل روز پنجم محرم حضرت «عبدالله بن حسن(ع)»
در «روز شمار عاشقی» قصد داریم در روزهای عزاداری محرم به ذکر فضایل و زندگی‌نامه یکی از شهدای گران‌قدر کربلا به‌همراه صوت نواهای مذهبی و آداب عزاداری در نقاط مختلف کشور و جهان بپردازیم.
به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم،حسن بن على علیه السلام چند پسر داشت که اینها همراه ابا عبد الله آمده بودند.یکى از آنها جناب قاسم بود.امام حسن علیه السلام پسر ده سالهاى دارد که آخرین پسر ایشان است،و این بچه شاید از پدرش یادش نمىآمد چون وقتى که پدرش از دنیا رفت گویا چند ماهه بوده است،در خانه حسین بزرگ شد.
ابا عبد الله به فرزندان امام حسن خیلى مهربانى مىکرد،شاید بیش از آن اندازه که به پسران خودش مهربانى مى کرد چون آنها یتیم بودند و پدر نداشتند.این پسر اسمش عبد الله و خیلى به آقا علاقهمند است،و آقا به زینب سپرده است که تو مواظب بچه ها باش،و زینب دائما مراقب آنهاست.یک دفعه زینب متوجه شد که عبد الله از خیمه بیرون آمده است و مى خواهد برود پیش عمویش حسین بن على علیه السلام.
زینب دوید او را بگیرد،او فریاد کرد:«و الله لا افارق عمى»به خدا قسم که من هرگز از عمویم جدا نمىشوم.آن طفل مىدود،زینب مى دود( السلام علیک یا ابا عبد الله!اشهد انک قد امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر و جاهدت فى الله حق جهاده).
آنقدر زینب دوید که به ابا عبد الله نزدیک شد.آقا فرمود:نه،تو برگرد،بگذار این بچه پیش خودم باشد.خودش را ا نداخت به دامان حسین علیه السلام(حسین است،او خودش عالمى دارد).در همین حال، یکى از دشمنان آمد براى اینکه ضربتى به ابا عبد الله بزند.
تا شمشیرش را بالا برد، این طفل فریاد کرد:«یابن الزانیة!اترید ان تقتل عمى»؟زنازاده!تو مىخواهى عموى مرا بکشى؟تا او شمشیرش را حواله کرد،این طفل دستخود را جلو آورد و دستش بریده شد. فریاد کرد:یا عماه!عموجان ببین با من چه کردند!
«اشهد انک قد امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر و جاهدت فى الله حق جهاده حتى اتیک الیقین.»
و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظیم،و صلى الله على محمد و آله الطاهرین.
بسته صوتی ، ویژه شب پنجم محرم(حضرت عبدالله بن الحسن)
بخش پنجم - واحد [حاج محمد کریمی] [شب پنجم محرم 1436 - هیات رایه العباس (ع)] [5:21] 
بخش ششم - واحد [حاج محمد صمیمی] [شب پنجم محرم 1436 - هیات رایه العباس (ع)] [3:10]
بخش هشتم - تک (مقتل خوانی) [حاج محمود کریمی] [شب پنجم محرم 1436 - هیات رایه العباس (ع)] [9:32]
بخش دهم - مناجات [حاج محمد صمیمی] [شب پنجم محرم 1436 - هیات رایه العباس (ع)] [5:46]
(ببین دل پریشونو...)/جوادمقدم/شب پنجم محرم93 .... دانلود
سینه زنی بسیار زیبا(یه دلبرو هزارو یک خوبی...) شب پنجم محرم سال 1393 کربلایی جوادمقدم ... دانلود
غزل خوانی به همراه سینه زنی بسیار زیبا شب پنجم محرم سال 1393 کربلایی جوادمقدم ... دانلود
شوربسیار زیبا(دل صبوره راه تو دوره...) شب پنجم محرم سال 1393 کربلایی جوادمقدم ... دانلود
شور پایانی مجلس(کرببلا نبر زیادم...) شب پنجم محرم سال 1393 کربلایی جوادمقدم ... دانلود
مدح خوانی حاج سعید حدادیان/امام حسن(ع) (دانلود فایل)
روضه حاج سعید حدادیان/عبدالله ابن الحسن(ع) (دانلود فایل)
سینه زنی حاج سعید حدادیان و محمد حسین حدادیان/عبدالله ابن الحسن(ع)(دانلود فایل)
سینه زنی محمد حسین حدادیان/عبدالله ابن الحسن(ع)(دانلود فایل)
سینه زنی محمد حسین حدادیان/امام حسین(ع)(دانلود فایل)
علیرضا شریف:
کِل کشیدند که حس کرد عمو افتاده
نگران شد نکند چنگِ عدو افتادهپر گرفت از حرم و عمه به گَردش نرسید
دید از اسب به گودال به رو افتادهسنگ و تیر از همه سو خورده، سنان از پهلو
لشکری زخم به جان و تنِ او افتادهپاره شد بندِ دلش از تهِ دل آه کشید
سایه ی تیغ به گودیِ گلو افتادهشمرها نقشه کشیدند که حالا چه کنند
دید تا قرعه به پیچاندۀ مو افتادهخویش را در وسطِ معرکه انداخت و بعد
در شبِ گریه حماسی غزلی ساخت و بعدسنگ دل تیغ کشیدی که سرش را بِبَری؟
هر قَدَر سهمِ تو شد بال و پرش را بِبَری؟دست و پا می زند و آخرِ کارش شده است!
پاک وحشی شده ای تا جگرش را بِبَری؟با وجودی که ندارم زِرِه و تیغ مگر
مُرده باشم بگذارم که سرش را بِبَریهمه ی عمر به چَشمِ پسرش دیده مرا
سعی کن از سرِ راهت پسرش را بِبَریسپر افتاده ز دستش، سپرش می گردم
باید اوّل بزنی تا سپرش را بِبَریدر خورش نیست اگر بازوی آویز به پوست
جانِ ناقابلِ من هدیه ی ناچیزِ عموستمی شود لایق قربانی دلبر باشم
آخرین خاطره ی این دمِ آخر باشملذتی بهتر از این نیست که با سینه ی سرخ
در پری خانه ی چَشمِ تو کبوتر باشمآخرین خواسته ی من به یتیمی این است
به رویِ سینه ی پُر مِهرِ تو بی سر باشماسب ها نعل شده راهی گودال شدند
بین این قائله ی سخت چه بهتر باشمبه تلافیِ در آوردنِ تیر از گلویم
می شود از سر نِی سایه ی اصغر باشم؟
مجتبی خرسندی :
دست لطف عمو به سر دارم
رفته میدان عمو و از دوریش
دل خون و دو چشم تر دارم
به خدا نیت سفر دارم
نگرانم نباش من مَردَم
من کجا ترس از خطر دارم?
نوه ی شیرم و جگر دارم
میروم تا فدای او بشوم
من برای عمو سپر دارم
لشکر بی حیا و عبدالله
دید در انتهای یک گودال
گوییا رفته است عمو از حال
رجز عاشقانه ای سر داد
این عموی من است , بی کس نیست
می زنیدش , مگر گناهش چیست?
تیغ یک بی مرام دستش را...
باز دستی شکست , یاالله
روضه را برد جای دیگر , آه ...
دست مادر , غلاف یک نامرد
داود رحیمی :
دور گودال ازدحام شده
نگرانم ازین شلوغی هاصبر کن آمدم عمو جانم
من بمیرم که مانده ای تنهاپدر من همان کسی است که شد
در مدینه عصای مادر تو
زاده ی مجتبایم و امروزمن سپر می میشوم به پیکر تو
تا رسیدم شکسته بود سرت
کاش بهتر دویده بودم عموجلوی سنگ را گرفته بودم اگر _
بهتر از این پریده بودم عموصبر کن با کنار پیرهنم
خاک و خون از رخ تو پاک کنم
جان عبداللهت اجازه بدهنیزه ها را یکی یکی بکنم
چه بلایی سر تو آوردند؟
دست و پا و گلو، سر و دهنت...هرچه کندم هنوز هست! مگر
چقَدَر نیزه بوده در بدنت؟نیزه و تیرها تمام که شد
تازه وقت کلوخ و سنگ شده
تو نفس می زنی هنوز اماسر پیراهن تو جنگ شده
آی نامرد بی حیا بس کن
جان من رابگیر عمو را نهتیغ از حنجر عمو بردار
دست من را ببر گلو را نهروی زانو نشست حرمله، باز
دلم از خنده های تلخش سوخت
تن من از تنت جدا شده بودتیر او آمد و مرا به تو دوخت
مسعود اصلانی :
سر می نهد تمام فلک زیر پای او
دل می برد ز اهل حرم جلوه های اوعبدالله است و ایل و تباری کریم داشت
با این حساب عالم و آدم گدای اوانگار قاب کوچکی از عکس مجتبی است
هر لحظه می تپد دل زینب برای اواو حس نمی کند که یتیم است و خونجگر
تا با حسین می گذرد لحظه های اوبالاتر از تمامی افلاک می نشست
وقتی که بود شانه ی عباس جای اونیمش حسن و نیمه ی دیگر حسین بود
بوی مدینه می رسد از کربلای اومثل رقیه روح و روان حسین بود
او همچو عمه دل نگران حسین بودعلیرضا شریف:
گـذرِ ثانیه هـا هر چه جلوتر می رفت
بیشتر بینِ حرم حوصله اش سر می رفتبُغض می کرد یتیمانه به خود می پیچید
در عسل خواستن آری به برادر می رفتتا دلِ عمّه شود نرم بـه هـر در مـی زد
با گلِ اشک به پا بوسیِ مـعجر می رفـتدیـد از دور که سر نیزه عمـو را انداخت
مثـلِ اِسپند به دلسوزیِ مَجمر مـی رفتدیـد از دور که یـوسف ز نـفس افتاد و
پنجهی گرگ به پیراهنِ او وَر می رفـترو به گـودالِ بلا از حـرم افتـاد به راه
یـازده سـاله چه مـردی شده مـاشاالهدید یـک دشت پِـیِ کُشتـنِ او آمـاده
تیر و سر نیزه و سنگ از همه سو آمـادهدید راضی است به معراجِ شهادت برسد
مطمئن است و به خون کرده وضو آمادهآه، با کُندهی زانو به رویِ سینـه نشست
چنگ انـداختـه در طرّهی مو، آمـادههیچکس نیست که پایش به سویِ قبله کِشد
ایـن جـگر سوخته افتاده بـه رو آمـادهترسشان ریـخته و گـرمِ تعـارف شده اند
خنـجـر آمـاده و گـودیِ گلـو آمـادهبازویـش شـد سپرِ تیـغ و به لـب وا اُمّاه
یـازده سـاله چه مـردی شده مـاشاالهزخـم راهِ نفسِ آیـنـه در چنگ گرفت
درد پیچید و تنش نبضِ هماهنـگ گرفتاستخوان خُرد ترک، دست شد آویز به پوست
آه از این صحنهی جانسوز دلِ سنگ گرفتگوهـرش را وسـطِ معـرکهی تاخت و تاز
به رویِ سینهی پا خوردهی خود تنگ گرفتبا پدر بود در آغوشِ پُر از مِـهـرِ عـمـو
مزدِ مشتاقیِ خود خوب از این جنگ گرفتبـاز تیر و گلـو و طفل به یـک پلک زدن
باز هم چهرهی خورشید ز خون رنگ گرفتحسن لطفی :
عمه محکم گرفته دستش را
داشت اما یتیم تر می شدلحظه لحظه عمو در آن گودال
حال و روزش وخیم تر می شدباورش هم نمی شد او باید
بنشیند فقط نگاه کند
بزند داد و بعد هر تیریای خدا کاش اشتباه کند
این هم از عشیره می باشد
مرگ بازیچه ایست در دستشمرگ را می زند صدا اما
حیف افتاده بند بر دستشیادش افتاد روضه هایی را
که عمویش کنار او می خواند
حرف مادر بزرگ را می زدروضۀ شعله را عمو می خواند
مادرش پشتِ در که در افتاد
نفسی مادرانه بند آمدشیشه ای خورد شد به روی زمین
راه کوچه به خانه بند آمددستهای پدر بزرگش را
بسته و می کشند اما نه
دست مادر به دامنش افتادگفت تا زنده است زهرا نه
چل نفر می کشند از یک سو
دست یک بار دار سَد می شدبین کوچه علی اگر می ماند
که برای مغیره بد می شدکار قنفذ شروع شده اما
دخترش برد عمع آنجا بود
خواست تا سمت مادرش بدودآنکه دستش گرفت بابا بود
پسر مجتبی است این دفعه
نوبت زینب است او ندودداشت می مُرد داشت جان می داد
وای بر او که تا عمو ندودنه که گودال،کوچه را می دید
همه افتاده بر سرِ مادر
به کمر بسته چادرش امابه زمین خورده معجر مادر
تا ببیند چه می شود باید
به نوک پای خویش قد بکشدشرط کردند هرکه می آید
از تنش هر که نیزه زد بکشداز همانجا به سنگ اندازان
داد می زد تورو خدا نزنید
وای بر من مگر سر آوریداینقدر سخت نیزه را نزنید
زره اش را که کندید از تن
اینکه پیراهن است نامردااز روی سینه چکمه را بردار
وقت خندیدن است نامرداهرچه گلبرگ بر زمین می ریخت
پخش هر گوشه بوی گل می شد
کم کم احساس کرد انگاریدستهای عمه شُل می شد
دست خود را کشید تا گودال
یک نفس می دوید تا گودالاز میان حرامیان رد شد
بدنش را کشید تا گودالباز هم پای حرمله وا شد
پیچ می خورد حنجری ای وای
دید در آخرین نگاه حسیندست طفلی مقابلش افتاده
غلامرضا سازگار :
عمو فدای جراحات پیکرت گردم
شهید مکتب عباس و اکبرت گردمنماز عشق بجا آور و عنایت کن
که من مکبّر در خون شناورت گردمز خیمه بال زدم تا کنار مقتل خون
به این امید که سرباز آخرت گردممگر نه بر سر دست تو ذبح شد اصغر
بده اجازه که من ذبح دیگرت گردمبه جان مادر پهلو شکسته ات بگذار
که رهنورد دو فرزند خواهرت گردممگر نه نالۀ هل من معین زدی از دل
من آمدم که در این عرصه یاورت گردمبدست کوچک من کن نگاه رخصت ده
که جانشین علمدار لشکرت گردمتو در سپهر ولا مهری و شهیدان ماه
عنایتی که به خون خفته اخترت گردمز شور شعر تو شد محشری بپا (میثم)
بگو که شافع فردای محشرت گردم
حسین ایزدی :
طاقت ندارم لحظه ای تنها بمانیمن باشم و در حسرت سقا بمانی
من عبد تو بودم که عبدالله گشتمنعم الامیری، عالی اعلا بمانی
فریاد هل من ناصرت بیچاره ام کردمن مرده ام آقا مگر تنها بمانی؟!
قلبم، سرم، دستم همه نذر دو چشمتمن می دهم جان در ره تو تا بمانی
آقا نبینم در ته گودال باشیای زینت دوش نبی بالا بمانی
بالا نشینی و تو را پایین کشیدندزیر لگدها زیر دست و پا بمانی
لعنت به این آب فرات و خنده هایشراضی شده لب تشنه در این جا بمانی
با این که چندین عضو از جسم تو کم شدتو تا ابد عشق دل زهرا بمانی
محسن حنیفی :
صبر کن پای گلوی تو ذبیحت باشمصورتم غرقۀ خون شد که شبیهت باشم
ذکر الغوث بریده ز لبت می آیدسعی کن تشنۀ اذکار صریحت باشم
آمدم باز بخندی و بگویی پسرمکشته ومردۀ لبخند ملیحت باشم
دست من رفت نشد سینه زنت باشم حیفدم دهم تا دم گودال مسیحت باشم
بدنم خوب قلم خورده به سر نیزه و نعلتن پر زخم رسیدم که ضریحت باشم
مانده ام مات که با سنگ تو را زد چه کنمخون زخم سر تو بند نیامد چه کنم
خرمن موی تو در پنجۀ دشمن دیدمعمه این صحنه ندیده است ولی من دیدم
دور تا دور تو از بغض حرامی پر بودپیکرت را هدف نیزه و آهن دیدم
سر تقسیم غنائم چقدر دعوا بوددزدی و غارت عمامه و جوشن دیدم
شمر بی خیر تو را از بغلم کرد جداپشت و رو کرد تو را لحظۀ مردن دیدم
زیر لب آه کشیدی و پر از درد شدمسهم از درد تنت برده ام و مرد شدم
سید هاشم وفایی :
من آمـده ام تا کـه به پای تو بمیرمامـروز غـریبـانـه بـرای تو بمیرم
غم نیست اگر در قدمت دست من افتدشادم به خدا تا که به پای تو بمیرم
از خیمه دویدم که کنم جان به فدایتخواهـم که عمو زیر لوای تو بمیرم
ای کاش ذبیح تو شـوم در ره توحیدتا در ره عشقت به منـای تو بمیرم
این قـوم اگـر تشنـۀ خونند، بیایندآماده شدم تا که به جای تو بمیرم
بگذار که از خیـل شهیـدان تو بـاشـمبگـذار که در کرب و بـلای تو بمیرم
کو حرملـه تـا تیـر بینـدازد و من همزان تیـر در آغـوش وفای تو بمیرم
از قول من خسته جگر گفت «وفائی»ای کـاش کـه در راه ولای تو بمیرم
فصل پنجم: کربلا
امام ایستاد و خطبه ای کربلایی خواند : « اما بعد... می بینید که کار دنیا به کجا کشیده است ! جهان تغییر یافته ، منکَر روی کرده است و معروف چهره پوشانده و ازآن جز ته مانده ظرفی، خرده نانی و یا چراگاهی کم مایه باقی نمانده است . » «زنهار ! آیا نمی بینید حق را که بدان عمل نمی شود و باطل را که ازآن نهی نمی گردد تا مؤمن به لقای خدا مشتاق شود؟ پس اگر اینچنین است ، من درمرگ جز سعادت نمی بینم و در زندگی با ظالمان جز ملالت . مردم بندگان حلقه به گوش دنیا هستند و دین جز بر زبانشان نیست؛ آن را تا آنجا پاس می دارند که معایش ایشان از قِبَل آن می رسد ، اگر نه ، چون به بلا امتحان شوند ، چه کم هستند دینداران .»
راوی
آه از رنجی که دراین گفته نهفته است ! و اما سرّالاسرار این خطبه در این عبارت است که « لِیَرغَبَ المؤمن فی لقاء رَبِّه ـ تا مؤمن به لقای خدا مشتاق شود.» یعنی دهر بر مراد سفلگان می چرخد تا تو در کشاکش بلا امتحان شوی و این ابتلائات نیز پیوسته می رسد تا رغبت تو در لقای خدا افزون شود... پس ای دل ، شتاب کن تا خود را به کربلا برسانیم! می گویی : مگر سر امام عشق را برنیزه ندیده ای و مگر بوی خون را نمی شنوی ؟ کار از کار گذشته است . قرن هاست که کار ازکار گذشته است ... اما ای دل ، نیک بنگر که زبان رمز ، چه رازی را با تو باز می گوید :کلّ ارض کربلا و کلّ یوم عاشورا. یعنی اگرچه قبله در کعبه است، اما فَاَینَما تُوَلّوا فَثَمَّ وَجهُ اللهِ. یعنی هر جا که پیکر صد پاره تو بر زمین افتد ، آنجا کربلاست ؛ نه به اعتبار لفظ و استعاره ، که در حقیقت . و هر گاه که عَلَم قیام تو بلند شود عاشوراست ؛باز هم نه به اعتبار لفظ و استعاره . و اگر آن قافله را قافله عشق خواندیم در سفر تاریخ ، یعنی همین.
لیرغب المؤمن فی لقاء ربه ... عجب رازی در این رمز نهفته است ! کربلا آمیزه کرب است و بلا ... و بلا افق طلعت شمس اشتیاق است . و آن تشنگی که کربلاییان کشیده اند ، تشنگی راز است. و اگر کربلاییان تا اوج آن تشنگی ـ که می دانی ـ نرسند ، چگونه جانشان سرچشمه رحیق مختوم بهشت شود؟ آن شراب طهور که شنیده ای بهشتیان را می خورانند ،میکده اش کربلاست و خراباتیانش این مستانند که اینچنین بی سرودست و پا افتاده اند . آن شراب طهور را که شنیده ای ، تنها تشنگان راز را می نوشانند و ساقی اش حسین است ؛ حسین از دست یار می نوشد و ما از دست حسین.
الا یا ایها الساقی ادر کأساً و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
عمر بن سعد ابی وقاص نخست مایل نبود که امر میان او و امام حسین(ع) به پیکار کشد... هر کسی را لیله القدری هست که در آن ناگزیر ازانتخاب خواهد شد وعمر سعد را نیز ساعتی اینچنین فراخواهد رسید . اما اکنون او می گریزد و دهر نیز در کمینش ، که او را به این لیله القدر بکشاند. عمربن سعد فرزند سعد ابی وقاص است ، فاتح قادسیه ، و یکی از آن ده تنی که می گویند رسول خدا هنگام مرگ از آنان رضایت داشته است . هنوز نیم قرن از رحلت رسول خدا نگذشته ، این پسر سعد ابی وقاص است که در برابر فرزند رسول الله(ص) و وصی او ایستاده است . ابن سعد تلاشی بسیار کرد تا کارش به پیکار با حسین بن علی(ع) نکشد ، اما دهر هیچ کس را نا آزموده رها نمی کند ؛ صبورانه در کمین می نشیند تا تو را به دام امتحان درآرد و کارت را یکسره کند که ان ربک لبالمرصاد . از گفت و گوهایی که پیش از تاسوعا بین ابی سعد و امام گذشته است خوب می توان دریافت که او کیست . امام می فرماید :« مگر از خدای پروا نداری ؟ خدایی که معادت به سوی اوست. عزم پیکار بامن کرده ای حال آنکه مرا نیک می شناسی و می دانی که فرزند کیستم . بیا و این قوم را واگذار و با من همراه شو تا به خدا نزدیک شوی.» ابن سعد گاهی مایملکش را بهانه کرد و گاهی خانواده اش را ... تا اینکه امام امید از او بازگرفت و برخاست که بازگردد در حالی که می گفت :« چه می اندیشی ؟ آیا نمی دانی که به زودی تو را در بستر خواهند کشت و در قیامت نیز رحمت خدا از تو دریغ خواهد شد؟امیدوارم که از گندم عراق جز اندک زمانی بهره مجویی .» و این سخن دامی است که دهر در کمین ابن سعد گسترده است تا لب به تمسخر بگشاید که :« اگر به گندم دست نیافتم ، جو که هست !» و با این سخن به پرتگاه لعنت خدا در افتد . آیا هنوز عمرسعد را امید نجاتی هست؟ تلاش امام برای آنکه عمرسعد را از ورطه ای که در آن گرفتار افتاده بود نجات بخشد به جایی نرسید . در تاریخ ها آمده است که امام تا پیش از عصر تاسوعا بارها با او به گفت و گو نشست و اگر چه از آنچه دراین دیدارها گذشته است جز همان مختصر که ذکر شد هیچ چیز نمی دانیم ، اما سیره سیاسی امام حسین(ع) از آنچنان روشنایی و صفایی برخوردار است که هیچ جای شبهه ای باقی نمی گذارد.
راوی
پر روشن است که امام حسین(ع) در مرداب وجود عمر سعد به جست و جوی کدام گوهر نابی آمد است : شاید در این مرداب که روزگاری با اقیانوس های آزاد پیوند داشته است هنوز نشانی از حیات باشد، شاید در این مدفن تاریکی که عمرسعد فطرت الهی خویش را در آن به خاک سپرده است هنوز روزنه ای رو به آفتاب گشوده باشد .امام آفتاب کرامتی است که خود را از ویرانه ها نیز دریغ نمی کند. آسمان را دیده ای که چگونه در گودال های حقیر آب نیز می نگرد؟ آب را دیده ای که چگونه پست ترین دره ها را نیز از یاد نمی برد؟ چگونه می توان کار پاکان را قیاس از خود گرفت ؟ امام رابا خداوند عهدی است که غیر او را در آن راهی نیست ، و بر همین پیمان است که امام پای می فشارد .نه ، این راز نه رازی است که با من و تو درمیان نهند . ولایت امام بر مخلوقات ولایت خداست، یعنی همه ذرات عالم ، از پای تا سر ، بقایشان به جذبه عشقی است که آنان را به سوی امام می کشد، اما خود از این جذبه بی خبرند . اگر او کشکشانه ما را به کوی دوست نکشد و بر پای خویش رهایمان کند، یاران ، همه از راه باز می مانیم . آسمان را دیده ای که از او بلندتر هیچ نیست ، اما درگودال های حقیر آب نیز می نگرد؟ امام در مرداب وجود عمرسعد در جست و جوی نشانی از دریاست، دریای آزاد ، دریایی که به اقیانوس راه دارد. زهیر بن قین هر چند خود نمی خواست، اما امام آن عهد فراموش شده را با او تازه کرد.
عمرسعد نمی خواست که کار او با امام به پیکار بینجامد . این حقیقت از مَطلع نامه ای که برای ابن زیاد نگاشته معلوم است :« خداوند آتش را خاموش کرد و اتفاق برقرار شد و کار امت به صلاح آمد .»... با این همه قصد دارد که باطن خویش را از ابن زیاد کتمان کند. اما ابن زیاد زیرک تر از آن بود که فریب عمرسعد را بخورد و گفت :« این نامه مرد خیرخواهی است که امیر خویش را اندرز گفته و دل بر قوم خویش سوزانده است.» دست تقدیر همه لوازم را یکجا گرد آورده است تا آنچه باید، به انجام رسد . «شمر بن ذی الجوشن » نیز حاضر است تا ابن زیاد را با سخنان خویش در آنچه قصد کرده است تشجیع کند... اگر خداوند انسان را رها کند ،دهر نیز با او همداستان می شود. اما به راستی مگر تا کجا می توان شرور بود که خداوند انسان را در کاری اینچنین زشت یاری کند؟ شمر از جانب ابن زیاد مأمور شد تا امریه او را به عمر سعد برساند و اگر آن شوربخت از جنگ با حسین سرباز زد، خود به جای او بنشیند و عمرسعد را گردن بزند و سرش را برای ابن زیاد بفرستد . او نامه ابن زیاد را به عمرسعد رساند و منتظر ماند تا جواب آن را دریافت کند. ابن زیاد نوشته بود :« من تو را به جانب حسین نفرستاده ام که دست از او برداری و وقت را بیهوده بگذرانی . بنگر که اگر حسین و اصحابش تسلیم رأی من شدند ، آنان را به مسالمت نزد من گسیل دار و اگر نه ... برآنان حمله بر و خونشان را بریز و پیکرشان را مُثله کن که حق آنها این است . آنگاه که حسین کشته شد، او را زیر سم ستوران بینداز و بر سینه و پشتش اسب بتاز ، که ناسپاس است و مخالف . من می دانم که این کار پس ازمرگ او را زیانی نخواهد رساند ، اما عهد کرده ام که با او اینچنین کنم . چنان که به امرما عمل کنی ، پاداشت پاداش کسی است که مطیع فرمان بوده است ، و اگر نه ، از مقام خود کناره گیر و امر لشکر را به شمر بن ذی الجوشن بسپار که باقی را او خود می داند .»
عمر بن سعد به روشنی دریافت که شمربن ذی الجوشن در این میانه چه کرده است .او می دانست که حسین بن علی تسلیم نخواهد شد . این جمله ای است که از او در وصف حسین نقل کرده اند که خطاب به شمر گفته است :« والله همان دلی را که علی داشت در میان دو پهلوی پسرش نهاده اند.» آنگاه فرماندهی لشکر پیاده را به او سپرد و آماده جنگ شد.» شامگاه تاسوعا عمربن سعد چون قصد کرد که حمله آغاز کند فریاد کرد :« یا خیل الله ، ارکبی و ابشری ! ـ لشکرخدا سوار شوید؛ مژده باد شما را به بهشت .» و عجبا! این همان کلامی است که پدرش سعد ابی وقاص در جنگ قادسیه بر زبان آورده بود . آیا به راستی عمر بن سعد نمی داند که چه می کند ، یا خود را به نادانی زده است؟
راوی
هنوز نیم قرن از حجه الوداع نگذشته ، امت محمد(ص) تیغ بر اوصای او کشیده اند و با نام اسلام ، قلب اسلام را که امام است ، می درند! اجسامشان به جانب قبله نماز می گزارند ، اما ارواحشان هنوز همان اصنامی را می پرستند که ابراهیم شکسته بود. اجسامشان به جانب قبله نماز می گزارند، اما ارواحشان با باطن قبله که امامت است، پیکار می کنند. جاهلیت ریشه در درون دارد و اگر آن مشرک بت پرست که در درون آدمی است ایمان نیاورد ، چه سود که بر زبان لااله الا الله براند؟ آنگاه جانب عدل و باطن قبله را رها می کندو خانه کعبه را عوض از صنمی سنگی می گیرد که روزی پنج بار در برابرش خم و راست شود و سالی چند روز گرداگردش طواف کند. و ای کاش تا همین جا بسنده می کرد و قلب قبله را با تیغ نمی درید! عجبا! جهان را ببین که چه سان وارونه می شود! افمن یمشی مکبا علی وجهه اهدی امن یمشی سویا علی صراط مستقیم ؟
انتهای پیام/
