دور از آغوش خطر زندگی کردن بیمارم می‌کند

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، «عیسی امیدوار» به‌عنوان نخستین جهانگرد پژوهشگر ایرانی و همچنین از قدیمی‌ترین جهانگردان زنده جهان در خبرگزاری تسنیم حضور یافت و با بازدید از بخش‌های مختلف خبری این خبرگزاری گفت‌وگوی مفصلی را نیز درباره مباحث مختلف جهانگردی و ایرانگردی انجام داد و سفر خود و برادرش را تشریح کرد.

وی به‌همراه برادرش عبدالله امیدوار از سال 1333 به‌مدت 10 سال سفر پژوهشی خودشان را به سرتاسر دنیا از جمله قطب شمال، جنگل‌های آمازون، قطب جنوب، آفریقا و دیگر قاره‌های دنیا انجام داده و با دو موتورسیکلت پیموده و گنجینه‌های بسیاری را جمع‌آوری کرد.

در این راستا «عیسی امیدوار» در متنی درباره خود و سفرهایش آورده است: یک جا ماندن بی‌تابم می‌کند. در شهر ماندن، دور از آغوش خطر زندگی کردن بیمارم می‌کند. شهر زندانی دودآلود است. من مهابت اسرار آمیز جنگل را دوست دارم. در خانه ماندن، در بستر بی‌غمی‌ها مردن است.

من این لحظه را مثل لحظه پیش نمی‌خواهم. نگاهم را می‌دوزم به آنچه اینجا نیست؛ به راههای نرفته، به سرزمینهای ناشناخته، به آنچه هست و اینجا نیست، به آنچه نیست و من گمان می‌‌کنم هست. با تمام پیش‌اندیشی‌ها خطر را خریدارم. ریسک کردن ریشه‌های پایداری حیات انسان را تقویت می‌کند و هسته همه ارزشهای زندگی است. با خطر زندگی کردن انسان تعالی می‌‌یابد و از حادثه تغذیه می‌کند. نگاهم دوخته به سرزمینهای دور و ناشناخته، پیمودن در جنگل، گم شدن در مه را، در طوفان و بوران و برف، به جلو کوبیدن‌ها را. دوری راهها، رفتن و رفتن را در دل کویر و صحرا و به هیج حا نرسیدن‌ها. فردا و فرداها را که نوید می‌دهد تا رفتن‌ها را به پایان نرسانم. دنیا خانه من و خانواده‌ام مردم زمین. تبارم از سرزمین پارسیان. زادگاهم خانه گلی بازارچه سید ابراهیم، کوچه‌های باریک و خاکی محله که دربهای جهان پهناور را بر من گشود.

سن خودم را هرگز روزشمار نکرده و گذشت زمان را محاسبه نمی‌کنم. جشن تولد یادآور گذشت زمان و به پایان اندیشیدن است. به پایان راه‌ها نمی‌اندیشم و پایان‌ها را برای شروعی دیگر در سر دارم.

زیبایی فضا را در آن می‌دانم که بی‌پایان است. شرم‌آورترین کلام را دروغ و عقب‌مانده‌ترین فرد از کاروان فرهنگ و ادب جامعه انسانی دروغگو. نفرت‌انگیزترین دفاع, جنگ و کوته‌بینانه‌ترین کسان تعیین کنندگان حدود و مرزهای جغرافیائی، انسان خانه بر سر خود ویران نمی‌کند.

مردم جهان اعضای یک خانواده و دنیای ما متعلق به همین خانواده (همه متفاوت ــ همه خویشاوند) زیباترین رفتار بشر احترام گزاردن به عقاید مذهبی تمام مردم جهان و زشت‌ترین حرکت ستیز و مقابله با آن. به‌دور از ادب آنکه اعتقاد یا مذهب فرد یا افرادی پرسش شود.

انسان بدون هویت قومی و فرهنگی تهی و بی‌رنگ و روح خواهد شد. پاس بداریم، زنده و شادابی تمامی منابع طبیعی زمین را که برای ما جان آفرید.

انتهای پیام/*