دابه الارض قبل از ظهور است یا بعد از ظهور؟

به گزارش خبرگزاری تسنیم،  آیت الله نجم الدین مروجی طبسی، مدرس مرکز تخصصی مهدویت در برنامه "نشان صبح" به بررسی روایات مهدویت با موضوع بیدا و دابه الارض می پردازد.

بحث ما در ارتباط با خسف بیداست که جیش سفیانی در بیدا در زمین فرو می رود، در اینجا باید ببینیم که بیدا کجاست، کتاب معجم معالم الحجاز همان روش معجم البلدان را در پیش گرفته ولی در چارچوب حجاز است، جلد دوم این کتاب در مورد بیدا می گوید.

این کتاب وضعیت فعلی بیدا را توضیح می دهد، زمینی که هیچ در آن نیست. از  مسجد شجره به طرف جنوب که حرکت کنید؛ بیدا است، پس متصل به مدینه است. بیدا یعنی زمین خالی و صاف ولی بیدا امروز سرزمینی نیست که بی آب و علف باشد. الان در همان سرزمین بیدا ساختمان هایی بنا شده که یکی از آن ساختمان ها وزارت آموزش پرورش است.

الان پادگان هایی در قسمت شمالی بیدا مستقر است و ساخته شده و امروز دیگر بیدا جز خود مدینه است، من تاکید داشتم حرف ایشان را بیاورم. زیرا جز معاصرین است و از خود حجاز است.

دابه الارض که آیه شریفه و"َ إِذا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَیْهِمْ أَخْرَجْنا لَهُمْ دَابَّةً مِنَ الْأَرْضِ تُکَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ کانُوا بِآیاتِنا لا یُوقِنُونَ" به آن اشاره دارد، چیست؟ آیا از علامات ظهور است یا نه مرتبط با رجعت است و بعد از امام زمان(ع) محقق می شود و یا اینکه از شراط و علامات قیامت است؟

قبل از پرداختن به روایات شرف الدین نجفی مطلبی را نقل می کند. بعد مطلبی را از طبرسی نقل می کند، می فرماید: دابه الارض با کفار صحبت می کند، با بیانی که اینها ناراحت می شوند، چون خبر می دهد که اینها طرف جهنم می روند. به بعضی می گوید شما کافرید، به بعضی می گوید شما مومن هستید.

از خود آیه نیز استفاده می شود که دابه امام علی(ع) است که مولا به دنیا برمی گردند. در  زمانی که مقارن با ظهور است، ولی از آیه و روایات استفاده یک طرفه نشده است. فقط همین استنباط می شود که دابه الارضی می آید و با مردم صحبت می کند و اشاره به رجعت دارد.

مطلبی از شیخ طوسی نقل می کنم. در تبیان ذیل آیه شریفه آورده است؛ سر او به ابرها می رسد، این دابه با این خصوصیات با مردم صحبت می کند. چیزی می گوید که آنها را نارحت می کند، به زبان آدمی صحبت می کند. 

مرحوم طباطبایی(ره) در جلد 15 تفسیر المیزان می گوید، این بحث راجع به مشرکان است، ضمائری که در آیه آمده است، راجع به مشرکانی است که در شان آنهاست و درخصوص اینها نیست.

از اینجا وارد بحث می شود و می گوید: مشرکانی که مصداق عذاب قرار گرفتند، خداوند آیاتی را به آنها نشان می دهد که به ناچار باید در برابرش تسلیم شوند و بپذیرند. در اینجا باید ببینیم آیه دابه الارض از آیات خارق العاده است.

بعد می گوید: ما در آیات قرآن دست نیافتیم که دابه الارض را برای ما تفسیر کند، این دابه که خدا از زمین برای مردم می فرستد، چیست؟ ویژگی هایش چیست؟ چطور خارج می شود؟ آیا تعمد و قصد است که مبهم بماند، چیزی که از آیات چیزی تبیین کند که دابه چیست؟ استفاده نمی شود.

بعد ادامه می دهد: زمانی که وضعیت مردم به جایی برسد که قلبشان سیاه شود، آیات را ببینند ولی ایمان نیاورند و استعداد ایمان هم در آنها نباشد، وقتی کارشان به اینجا برسد، آیه ای که خارق عادت است، برای آنها نشان می دهیم، آیه ای که حق را نشان می دهد و مردم ناچارند در برابر حق تسلیم شوند و ما دابه الارض را ارائه می دهیم.

دابه با مردم صحبت می کند و علامت می گذارد که این مومن است یا نیست. علامه می گوید: برخی مفسران حرف های عجیبی می زنند که از کجا خارج می شود، چند بار خارج می شود و ... و می فرماید: اختلافات بسیاری در این مورد دیده شده ولی حرف ها هیچ کدام سند ندارد.

طبق بیان علامه ایهام و ابهام مقصود بوده که دابه الارض در هاله ای از ابهام بماند و یکی از آیات خارق العاده ای است که خداوند در یک ظرف زمانی خاص برای مردمی که ایمان به آیات نمی آورند، ظاهر می کند که با مردم سخن می گوید. ولی خداوند متعال توضیح بیشتری نمی دهد.

منبع: شبستان

انتهای پیام/