سخن امام علی(ع) در وصف حال مردم جاهلیت و دوران سکوت خود

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم،امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام: خداوند متعال،محمد صلى الله علیه و آله را تبلیغ کننده بر عالمیان، و امین ‏براى فرستادن قرآن و رسالت،مبعوث نمود، در آن حال شما گروه عرب ‏داراى بدترین دین و در بدترین جامعه زندگى میکردید، در میان سنگ‏هاى‏ سخت، و مارهاى ناشنوا سکنى داشتید، آبهاى تیره می‌آشامیدید، و غذاى‏ خشن می‌خوردید، و خونهاى یکدیگر را می‌ریختید، و از خویشاوندان خود قطع رابطه می‌نمودید، بت‏ها در میان شما[براى پرستش]نصب شده، وگناهان و انحراف‏ها سخت ‏به شما بسته بود.
بیان حال خود پیش از بیعت
در آنموقع نگریستم،جز دودمان خودم کمکى نداشتم، از سپردن آنان‏ به کام مرگ خود دارى کردم، چشم بر روى خاشاکى در دیدگانم بستم، و زهراب اندوه ‏ها را آشامیدم. و بر فرو بردن خشم بردباری ها کردم، و بر هضم رویدادهاى تلخ‏تر از طعم زهرآگین درخت علقم تحمل نمودم.
[آن‏ عمرو بن العاص تبهکار در بیعتى که با معاویه کرده است،] شرط نموده که معاویه ‏براى بیعت او قیمتى بپردازد.
پیروز مباد دست این بیعت کننده خود فروش، و رسواى و پوچ باد امانت آن زورگویى که از چنان خود فروشى بیعت ‏گرفته است.
[اى یاران من] ساز و برگ و وسایل جنگ را آماده بسازید، و هر گونه نیازمندى‏هاى پیکار با دشمن را تهیه نمائید، زیرا شعله‌‏هاى جنگ زبانه می‌کشد، و روشنائى شعله‏ هاى جنگ سر بر کشیده است، صبر و بردبارى‏ براى استقبال رویدادهاى کارزار را دریابید، زیرا شکیبائى و تحمل،بهترین‏ انگیزه براى پیروزى است.

متن حدیث:

ومن خطبة له علیه السلام [وفیها یصف العرب قبل البعثة ثم یصف حاله قبلالبیعة له] [العرب قبل البعثه]
إِنَّ اللهَ سُبحانَه بَعَثَ مُحَمَّداً نَذِیراً لِلْعَالَمِینَ، وَأَمِیناً عَلَى التَّنْزِیلِ، وَأَنْتُمْ مَعْشَرَ العَرَبِ عَلَى شَرِّ دِینٍ، وَفِی شَرِّ دَارٍ، مُنِیخُونَبَیْنَ حِجارَةٍ خُشْنٍ وَحَیَّاتٍ صُمٍّ تشْرَبُونَ الکَدِرَ، وَتَأْکُلُونَ الجَشِبَ وَتَسْفِکُونَ دِمَاءَکُمْ، وَتَقْطَعُونَ أَرْحَامَکُمْ، الاََْصْنَامُ فِیکُمْ مَنْصُوبَةٌ، وَالاَْثَامُ بِکُمْ مَعْصُوبَةٌ
منها:
فَنَظَرْتُ فَإِذَا لَیْسَ لِی مُعِینٌ إِلاَّ أَهْلُ بَیْتِی، فَضَنِنْتُ بِهمْ عَنِ المَوْتِ، وَأَغْضَیْتُبـ عَلَى القَذَى، وَشَرِبْتُ عَلَى الشَّجَا وَصَبَرْتُ عَلَى أَخْذِ الکَظَمِ0ـ،وَعَلىْ أَمَرَّ مِنْ طَعْمِ العَلْقَمِ.
ومنها: وَلَمْ یُبَایعْ حَتَّى شَرَطَ أَنْ یُؤْتِیَهِ عَلَى البَیْعَةِ ثَمَناً، فَلاَ ظَفِرَتْ یَدُ المبایِعِ، وخَزِیَتْذـ أَمَانَةُ المُبْتَاعِ فَخُذُوا لِلْحَرْبِ أُهْبَتَهَا وَأعِدُّوا لَهَا عُدَّتَهَا، فَقَدْ شَبَّ لَظَاهَا وَعَلاَ سَنَاهَا وَاسْتَشْعِرُوا الصَّبْرَ فَإِنَّهُ أحْزَمُ لِلنَّصْرِ.

«نهج البلاغه، خطبه 26»

انتهای پیام/