«نفس» مخاطب را خسته نمی‌کند

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نشست نقد و بررسی فیلم سینمایی «نفس» در چهارمین روز از هم اندیشی سینما انقلاب و پس از اکران این فیلم در حوزه هنری برگزار شد.

در این نشست که با حضور نرگس آبیار کارگردان اثر، محمد حسین قاسمی تهیه کننده فیلم و منتقدان محمد مهدی رسولی و سید محمد حسینی برگزار می شد، رسولی صحبت کرد و درباره ی «نفس» گفت: این اثر یک فیلم فوق العاده است، از این جهت که توانسته با شیوه روایتی منحصر به فرد، جهانی تازه را رو به روی مخاطب باز کند. باید توجه کرد که وقتی ایشان شیار 143 را می سازد که البته یک اثر فوق العاده است، یک خط محدودیت برای خود ایجاد می کند که نباید سمت دیگری از این موضوع برود اما ایشان ناگهان جهت را عوض می کند و در حوزه ای وارد می شود که بی ارتباط با حوزه قبلی است و البته بسیار خوب است. نکته مهم در این اثر این است که می توانیم از یک جای دیگر بایستیم و به منظره ای دیگر نگاه کنیم. برای مثال شاید در ابتدای فیلم با کمی خشونت از سوی مادربزرگ بچه ها رو به رو می شویم اما این فضا در ادامه داستان تبدیل به فضای عاشقانه می شود. این موضوع پارادوکسی را ایجاد می کند که در جلوه زیبا به نظر می آید.

وی ادامه داد: در فیلم های امروز سینمای کشور، بیش تر با ارجاعات سینمایی رو به رو هستیم برای مثال در فیلم« الف» ارتباط با یک سبکی را می بینیم که از تجربه گری قبلی دیگری استفاده شده است که متاسفانه این تجربه برای ما نیست. در مقابل، در فیلم های اروپایی و آمریکایی، ارجاعات سینما نیست بلکه به اصالت و خاستگاه منطقی آن توجه می شود. فیلم نفس جز معدود فیلم هایی است که می توانیم در مواجهه با آن به ارجاعات ادبی نیز اشاره کنیم چرا که در روایت داستان با مجموعه ای از قصه ها و افسانه ها رو به رو هستیم.

رسولی در بخش دیگری از صحبت های خود گفت: فیلم نفس دارای یک روایت طولی 3 پرده ای است که علاوه برآن یک روایت عرضی نیز دارد که در آن به بافت و فضاهای خالی که بین دو نقطه در عرض ترسیم شده است، توجه می شود. در این جا باید دید که چه قدر از این فضا پر شده است و البته با چه کیفیتی این فضا درست شده است. در حقیقت این فیلم شامل بخش هایی است که انگشت ذهن و جهان ما را به سمت یک ما دوباره می برد و ما را به خودمان ارجاع می دهد که جای خالی آن در سینما احساس می شود. اکنون سینمای ما به یک آپارتمان 3 طبقه تقسیم شده است که آدم های آن مدام به هم دروغ می گویند و در حال خیانت به یکدیگر هستند. ممکن است که عده ای بخواهند فیلم نفس را با فیلم های دیگری مقایسه کنند اما باید دید که در سینمای ما کدام فیلم همانند این فیلم است که بتوان آن را با نفس مقایسه کرد.

در ادامه این نشست نرگس آبیار صحبت کرد و گفت: تایم فیلم برداری که انجام شده بود بسیار زیاد بود و به همین دلیل چندین سکانس طلایی را حذف کردیم. روند داستان به گونه ای است که اگر هرجای فیلم را حذف کنم ضربه ای به جایی نمی خورد. باید توجه داشت که نفس فیلمی متفاوت است که فضا و اتمسفر آن قرار است روایتی از زندگی را داشته باشند. در ابتدا و پس از تمام شدن کار، نسخه 140 دقیقه ای آن را به آقای سرتیپی نشان دادیم. ایشان گفتند که به فیلم دست نزنید و اصلا مخاطب را خسته نمی کند. ما بعدا 20 دقیقه از آن را کم کردیم و تا 120 دقیقه آن را کاهش دادیم. نفس روایتی از زندگی است که براساس قوانین رایج در 3 پرده ای ها جلو نرفته است.

وی با اشاره به این که این فیلم را برای اقشار مختلف مردم نمایش دادیم و کسی از دیدن آن خسته نشد گفت: این فیلم را برای افراد مختلفی اکران خصوصی کردیم اما هیچ کس را خسته نکرد. اگر اکران این فیلم در برج میلاد در شرایطی که افراد چندین فیلم را در یک روز دیده اند و البته کیفیت صدا هم بسیار بد بوده است، کسی را خسته کرده است، ملاک قضاوت نیست. باید نوع سلیقه مخاطب با کار هماهنگ باشد تا بتواند از آن لذت ببرد.

آبیار درباره ی شخصیت های فیلم بیان داشت: شخصیت بهار، زمان حال را روایت می کند و البته می توان در پلان آخر راوی را عوض کرد. اگر او گذشته را روایت می کرد، وجود نریشن ها شاید کمی روایت را مخدوش می کرد. هم چنین شخصیت ننه آقا، یک شخصیت پارادوکسی است که نمادی از تخیلات نیست.

نرگس آبیار در پاسخ به این سوال که مخاطب این فیلم فقط مردم ایران هستند یا خارجی ها نیز هستند گفت: در این فیلم قصه های ایرانی را نشان می دهیم. سعی کردیم تا ورود به جهان قصه این کودک را روایت کنیم و البته در کنارآن سال هایی را نشان   می دهیم که بحرانی ترین سال ها است. روایت این داستان های کودکانه یک نگاه معصومانه به اتفاقات است. با توجه به این که در فیلم تمام آیین ها، نگاه ایرانی و قصه های ایرانی را روایت می کنیم پس می تواند این فیلم مخاطب جهانی داشته باشد.

در ادامه نشست سید محمد حسینی صحبت کرد و گفت: این فیلم به لحاظ تکنیکی نسبت به فیلم های قبلی خانم آبیار بسیار جلوتر است و می تواند فضا را برای مخاطب به خوبی آماده کند. این فیلم مولفه هایی دارد که فیلم های دیگر کمتر آن را دارند چرا که برای مثال دوربین کارگردان از خانه بیرون آمده و لوکیشن های جدید را به تصویر می کشد و البته استفاده از تکنیک های جدید نیز به خوبی به چشم می آید که نشان از یک کارگردانی یک دست دارد. اما در مقابل مضمون و شکل گیری کلیت کار دچار ضعف است. روند داستان در اواسط آن سنگین می شود و افتادگی دارد که نشان از ضعف در روایت است. در این فیلم شاهد تقابل بین افکار سنتی مادر بزرگ با بچه ای هستیم که دوست دارد رها باشد. فکر می کنم که در روایت سینمایی داستان نیاز به فضای عمیق تری داریم که جسارت آبیار در این حوزه قابل ستایش است.

انتهای پیام/