آشنایی با سوره‌های کتاب آسمانی/مریم

به گزارش خبرگزاری تسنیم، مریم نام مادر حضرت عیسِ(ع) است. عمران، پدر حضرت مریم پیش از تولد او از دنیا رفت. در چنین شرایطی، زن عمران پیش از آنکه فرزندش به دنیا بیاید، او را نذر خدا کرد. از این رو پس از ولادت، او را «مریم» یعنی زن عبادت کننده نام نهاد.

در آیات 16 تا 33، داستان ولادت حضرت عیسی(ع) بدین صورت آمده است:
(و در کتاب آسمانی از مریم یاد کن، آنگاه که از کسان خویش در مکانی شرقی کناره گرفت و خود را از آنان پنهان داشت.

آنگاه روح خویش ]جبرییل[ را به سوی او فرستادیم، که به صورت انسانی عادی در نظر او مجسم گردید. مریم گفت: «اگر پرهیزگاری، من از تو به خدای رحمان پناه می‌برم.» گفت: «من فرستاده پروردگارت هستم تا به تو پسری پاکیزه ببخشم» گفت: «چگونه مرا پسری باشد! هیچ بشری به من دست نزده است و من بدکار نبوده‌ام!» ]جبرئیل[ گفت: «]امر خدا[ چنین است. پروردگارت فرموده است که آن، بر من آسان است و ]اراده کرده‌ام[ تا او را نشانه‌ای برای مردم و رحمتی از جانب خویش قرار دهم» و این امری قعطی است.

پس ]مریم[ به او ]عیسی[ باردار و با او در مکان دور افتاده‌ای پناه گرفت، تا اینکه دردزایمان او را به سوی تنه درخت خرمایی کشانید. گفت: «ای کاش پیش از این مرده بودم و یکسری فراموش شده بودم.»

پس، از فرودست او ]عیسی(ع)[ ندا داد که: «غمگین مباش، پروردگارت در فرودست تو جویباری روان کرده است و تنه درخت خرما را به سوی خود تکان ده تا بر تو خرمای تازه فرو ریز.د پس بخور و بیاشام و دیده روشن‌دار. آنگاه اگر کسی را دیدی اشاره کن: «من برای خدای رحمان روزه ]سکوت[ نذر کرده‌ام، پس امروز اصلا با کسی سخن نخواهم گفت.»
سپس ]مریم[ در حالی که او را ]نوزادش را[ در آغوش گرفته بود به نزد قومش آورد؛ گفتند: «ای مریم به راستی کار دهشتناکی مرتکب شده‌ای! ای خواهر هراون، نه پدرت نابکار بود و نه مادرت بدکار!»

مریم هیچ نگفت و فقط به او ]نوزاد[ اشاره کرد. گفتند: «چگونه با کودکی که در گهواره است سخن بگوییم؟» ]نوزاد به سخن در آمده[ گفت: «من بنده خداوندم که به من کتاب آسمانی داده و مرا پیغمبر قرار داده است و هر جا که باشم مرا با برکت گردانده و تا زنده‌ام مرا به نماز و زکات سفارش فرموده است و نسبت به مادرم نیکوکار کرده و مرا زورگوی سخت‌دل نگرانده‌ است و درود یاد بر من در روزی که زاده شدم و روزی که درگذرم و روزی که زنده برانگیخته‌ شوم.» )

در این سوره همچنین به داستان حضرت زکریا(ع) و فرزندش حضرت یحیی(ع) اشاره شده است.
حضرت یحیی(ع) نیز بطور معجزه آسا به دنیا آمد، زیرا پدرش پیری فرتوت و مادرش زنی نازا بود و هر دو از فرزنددار شدن مایوس بودند. در چنین حالی خدای تعالی یحیی را به ایشان کرامت نمود و به یحیی(ع) از همان کودکی حکمت عطا فرمود او نیز از کودکی خدا را عبادت می‌کرد.

این سوره علاوه بر پیامبرانی که نامشان برده شد، از سرگذشت حضرت ابراهیم و حضرت موسی(ع) سخن به میان می‌آورد و به برخی دیگر از انبیای الهی اشاره می‌کند. سپس در آیه 58 در مقام نتیجه‌گیری می‌فرماید:
( آنان کسانی بودند که خداوند برایشان نعمت ارزانی داشت... هر گاه آیات خداوند رحمان بر آنان خوانده می‌شد، گریان به سجده می‌افتادند. )

کتاب گلستان سوره‌ها – ص 120
محمد حسین جعفری

انتهای پیام/