ماجرای شرکت شهید ابراهیم هادی در ۱۷ شهریور ۵۷

به گزارش خبرگزاری تسنیم، امیر منجر می گوید: صبح روز هفدهم، رفتم دنبال ابراهیم و با موتور رفتیم به جلسه مذهبی اطراف میدان ژاله ( شهدا ).  
جلسه که تمام شد سر و صداهای زیادی از بیرون می‌اومد. نیمه‌های شب حکومت نظامی اعلام شده بود و بسیاری از مردم خبر نداشتن . سربازان و ماموران زیادی در اطراف میدان مستقر بودند.
جمعیت زیادی هم به سمت میدان در حرکت بود . مامورها مرتب از بلندگوها اعلام می‌کردن که: متفرق شوید ابراهیم سریع از جلسه خارج شد. بلافاصله برگشت و گفت:”امیر! بیا ببین چه خبره !؟
آمدم بیرون، تا چشم کار می‌کرد از همه طرف جمعیت به سمت میدان می‌آمد. شعارها از درود بر خمینی به سمت شاه رفته بود و فریاد مرگ بر شاه طنین انداز شده بود. جمعیت به سمت میدان هجوم می‌آورد. بعضی‌ها می‌گفتند: ساواکی‌ها از چهار طرف میدان رو محاصره کردند و….
لحظاتی بعد اتفاقی افتاد که کمتر کسی باور می‌کرد. از همه طرف صدای تیراندازی می‌آمد. حتی از هلی‌کوپتری که در آسمان بود و دورتر از میدان قرار داشت.
سریع رفتم موتور رو آوردم. از یک کوچه راه خروجی پیدا کرده بودم . مأموری در آنجا نبود. ابراهیم سریع یکی از مجروح‌ها را آورد.
با هم رفتیم سمت بیمارستان سوم شعبان و سریع برگشتیم.
تا نزدیک ظهر حدود هشت بار رفتیم بیمارستان و مجروح‌ها را می‌رساندیم و بر می‌گشتیم .تقریباً تمام بدن ابراهیم غرق خون شده بود.
یکی از مجروح‌ها نزدیک پمپ بنزین افتاده بود و مأمورها هم از دور نگاه می‌کردن. هیچکس جرأت نداشت مجروح را بردارد.
ابراهیم می‌خواست به سمت آن مجروح حرکت کند که جلویش را گرفتم و گفتم: “اونا این مجروح رو تله کردن تا هر کسی رفت به سمت اون با تیر بزننش”.  ابراهیم نگاهی به من کرد و گفت: “امیر اگه داداش خودت هم بود همین رو می‌گفتی؟!
نمی‌دونستم چی بگم فقط گفتم: “خیلی مواظب باش”.
صدای تیراندازی کمتر شده بود و مأمورها هم کمی عقب‌تر رفته بودند.  ابراهیم خیلی سریع به حالت سینه خیز رفت توی خیابان و خوابید کنار آن مجروح، بعد هم دست مجروح رو گرفت و اون پسر رو انداخت روی کمرش و به حالت سینه خیز برگشت. ابراهیم شجاعت عجیبی از خودش نشان داد .
بعد هم آن مجروح رو به همراه یک نفر دیگر سوار موتور من کرد و حرکت کردم. در راه برگشت مأمورها کوچه رو بسته بودن و حکومت نظامی شدیدتر شده بود. من هم دیگه ابراهیم رو ندیدم.  هر جوری بود رسیدم خونه . عصر هم رفتم درب منزل ابراهیم، مادرش خیلی ناراحت بود، هنوز خبری از او نبود. آخر شب خبر دادند ابراهیم اومده خونه، خیلی خوشحال شدم. از اینکه تونسته بود از دست مأمورها فرار بکنه خیلی خوشحال شدم. روز بعد رفتیم بهشت زهرا و توی مراسم تشییع و تدفین شهدا کمک کردیم.

کتاب سلام بر ابراهیم – ص 52
زندگی‌نامه و خاطرات پهلوان بی‌مزار شهید ابراهیم هادی

انتهای پیام/