شعر سبزواری، بیش از هرچیز، «شعر برائت» بود

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، احمدعلی راغب، از جمله آهنگسازانی است که در طول سال‌های پیش و پس از انقلاب به کاروان انقلاب پیوست و هنرش را برای آگاهی مردم به خدمت گرفت. او پیش از انقلاب با همکاری افرادی مانند حسین شمسایی و حمید شاهنگیان به ساخت سرودهای انقلابی به صورت زیرزمینی پرداخت. فعالیت‌های او و دیگر هنرمندان در این زمان، سبب شد تا بسیاری از سرودهای انقلابی هنوز که هنوز است در ذهن و زبان مخاطبان جاری و ساری باشد. 

بخش دیگر فعالیت‌های راغب به دوران پس از انقلاب اختصاص دارد. او در این دوره با همکاری شاعرانی چون استاد حمید سبزواری سرودهای انقلابی تأثیرگذاری مانند «خوش آمدی امام ما»، «بانگ آزادی»(الله اکبر، خمینی رهبر)، «شهید مفتح»، «شهید مطهر»، «آمریکا آمریکا ننگ به نیرنگ تو»، «راه رجا»، «نغمهٔ توحید»، «نغمۀ اتحاد»، «بابا خون داد»، «همشاگردی سلام» و ... را تقدیم قلب‌های مؤمن انقلابی کرد. 

حالا راغب پس از شنیدن خبر درگذشت دوست قدیمی‌اش، حمید سبزواری، پیامی به این مناسبت منتشر کرده که به این شرح است:

در سوگ فقدان یار دیرین روزهای خطر و فرار، و همراه و هم‌نجوای لحظات غریبی و انتظار، و امین روزهای فتح و قرار، جز پرده‌نشینی و مویه‌گری سزا نیست. بار غم، سنگین است و از طاقت بیمار و افسرده چون منی افزون. اما چه باید کرد که گفته‌اند در مصیبت‌ها  ذکر خیر، فراخوانی است که با آن، دیگر دوستان و یاران را برای حمل ثقل بار غم و اندوه، به یاری طلب می‌کنیم. پس برای تسلای خاطر خودم و همه غم‌زدگان این فقدان، اندکی از بسیارانِ بزرگی و شکوه شعر استاد حمید سبزواری را بر زبان می‌آورم و باقی آنچه بر زبان نیاید را به نجوای درونی خودم با روح این عزیز  وامی‌گذارم.

مرحوم استاد حمید سبزواری را به القاب بسیاری خوانده‌اند. او را به حق، پدر و بلکه بنیان‌گذار شعر آیینی انقلاب نامیده‌اند و باز او را صدرنشین حماسه‌پردازان زمانه ما نام‌نهاده‌اند. این همه، برازنده حمید سبزواری است. اما به باور من که روزهای بسیاری از عمر هنری خود را با ایشان گذرانده و نیز با کثیری از اشعارش خلوت‌ها داشته‌ام، شعر سبزواری، بیش از هرچیز، «شعر برائت» بود. برائت، مملو از یقین و اطمینان است اما هرگز آرام ندارد و با هیچ وصلی نیز از پای نمی‌نشیند. بشارت است اما بیم نیز می‌دهد؛ تجلیل است اما نهیب نیز می‌زند. از همین روست که شعر سبزواری، حتی آنجا که در رثای عزیزی است، همواره با موضوع خود، فاصله می‌گیرد و در سرگرم شدن به تجلیل و بزرگداشت، هرگز راه ناپیموده‌ای که پیش روست را از نظر دور نمی‌دارد.

در اشعار سبزواری، همواره راهی برای بازرفتن و هدفی برای پی‌گرفتن، در کار است. همین برائت از رضایت به حال و روز است که باعث می‌شود، شعر سبزواری، انقلابی باشد و انقلابی نیز بماند و هرگز به زینت‌المجالس شدن، حتی در حلقه یاران نیز رضایت ندهد. بی‌تردید این برائت دائمی به پای هدف و مقصد، میراث استاد سبزواری برای شعر و هنر انقلابی روزگار پس از او و پس از ماست. 

بار دیگر، غم سترگ این فقدان عظیم را  به خودم و به همه دلبستگان و وابستگان استاد سبزواری تسلیت می‌گویم و برای آن جانِ ناآرام، آرامش ابدی را در جوار رحمت پروردگار آرزو می‌کنم.

احمدعلی راغب
22 خردادماه 1395

انتهای پیام/