لحظه به لحظه زندگی در ماه خدا

به گزارش خبرگزاری تسنیم،  مادرم پرسید: «به نظرت افطار چی بزارم؟ سوپ می خواید یا حلیم؟ غذا برنجی بزارم یا نونی؟»،  آنقدر فکر کردم که مادرم با خنده گفت: «مسئله ریاضی نبودها. اینقدر فکر کردن نمی خواد». گفتم: «نه، به افطار و سحر فکر نمی کردم. به این فکر می کردم که چه کارهایی میشه تو ماه رمضون، تو این روزهای خدا انجام داد» .
 

چقدر ما آدمها قبل از ماه رمضان می نشینم به جای اینکه به بحث شکم فکر کنیم، با خودمان فکر می کنیم که در این ماه چه کارهایی را باید انجام بدهیم؟ چه کارهایی را نباید انجام بدهیم؟ آیا به این فکر می کنیم که یک ماه را چگونه زندگی کنیم که اقلاً در انتهای  ماه خودمان از خودمان راضی باشیم؟
این روزها لحظات حساس انتخاب است، لحظات انتخاب اراده داشتن و نداشتن. انتخاب هایی که یا او را نزدیک می کنند به شکوفایی عبودیت و بندگی و حکم خدا را جاری کردن در لحظه لحظه زندگی... یا او را دور می کنند از رشد گوهر درونی اش؛ همان که آموخته فطری اش جز انتخاب خیر و برترین ها نیست.

تپه ای از کار خیر جمع می کنیم؛ یک کوه از خوبی ها جمع می کنیم و غافل از آنیم که برای حفظ اینها هم باید تلاش کنیم. فقط انجام مهم نیست، فقط عمل اولیه مهم نیست. باید کاری کنیم که این کوه ویران نشود

خیرگزینی اساس زندگی انسان در دنیاست. انسان می تواند از فرصت دنیا بهره مند شود و ثمر انتخاب هایش بشود از بین رفتن ابهام و تاریکی و ندانم کاری و پربشود از روشنی و مشخص بودن کارها و راحتی و رضایت و نور. می تواند با انتخاب کردن آنچه به ضررش است خود را در منجلاب اضطراب و افسردگی و نگرانی و عدم امنیت و آرامش قرار دهد و آستانه رضایتمندی از زندگی اش را به صفر برساند.
«الله وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُواْ یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ اِلَی النُّوُرِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ اُوْلِیَآوُهُمُ الطّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَی الظُّلُمَاتِ اوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ؛ خداوند سرور کسانی است که ایمان آورده اند آنان را از تاریکی ها به سوی روشنایی به در می برد و کسانی که کفر ورزیده اند سرورانشان طاغوتند که آنان را از روشنایی به سوی تاریکی ها به درمی برند. آنان اهل آتشند که خود در آن جاودانند.» (بقره257)
انسان آفریده شده که بر مدار گزینش خیر، خود را فدایی اقامه دینِ خدا کند؛ یعنی زندگی اش را برای پررنگ شدنِ مسیر ایمان و امنیت و آرامش خودش و مردم جامعه اش خرج کند.
راهِ رسیدن به این آرمانِ ارائه شده در قرآن و کلام اهل بیت (ع) داشتن انتخاب های درست در تک تک لحظه های زندگی  است. انسان است و انتخاب هایی که هر آنِ زندگی اش را پوشانده است. حال آنکه گاهی قدر زندگی مان را نمی دانیم و انتخاب های مان را هدر می دهیم.
دوئل نیکوکاری راه بیاندازید

این روزها لحظات حساس انتخاب است، لحظات انتخاب اراده داشتن و نداشتن. انتخاب هایی که یا او را نزدیک می کنند به شکوفایی عبودیت و بندگی و حکم خدا را جاری کردن در لحظه لحظه زندگی

در این ماه، برای روزهای زندگی احسان و نیکوکاری را انتخاب کنیم، به نوعی دوئل نیکوکاری راه بیاندازیم. احسان به معنای عام، هر کار خوبی است که آدمی انجام می دهد؛ یعنی، هر کاری که انسان برای دیگران انجام می دهد و یا نعمتی که به آنها می دهد. خواه این خیر و نعمت کوچک، خواه بزرگ، خواه کم، خواه زیاد باشد، احسان و نیکوکاری شمرده می شود. در واقع مقدار و میزان کار خیر و احسان اصلا مهم نیست و چیزی که در این میان موضوعیت دارد، خود کار نیکو است؛ نه بزرگی و عظمت آن. اما خداوند در آیه 90سوره نحل، احسان را همگام و همبسته با عدل معرفی می کند: خداوند امر می کند به عدل و احسان. امام علی(ع) تفسیری لطیف از این آیه ارائه می دهد: عدل، یعنی انصاف و احسان، یعنی بخشش؛ ترکیب این دو مفهوم معنایی مطلوب را به ذهن متبادر می سازد: احسان، همبسته با عدل و انصاف است.
چه کار کنیم که جمع کردن هایمان برایمان سودمند باشد؟!

چه کنیم که این ذخیره نیکی هایمان به کارمان بیاید؟ خداوند در کتابش راه حل ها را برای جویندگان حقیقت بیان کرده است. آری، طعنه زدن و تحقیر کردن دیگران را باید از خود دور کنیم چرا که اعمال خوبمان را به خوبی می سوزاند: کَلَّا لَیُنبَذَنَّ فِی الْحُطَمَهْ (4) وَمَا اَدْرَیکَ مَا الْحُطَمَهُ (5) نَارُ الله الْمُوقَدَهْ (6) الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَی الْأَفْئِدَهْ (7) اِنَّهَا عَلَیْهِم مُّوْصَدَهْ (8)فِی عَمَدٍ مُّمَدَّدَهْ (9) آهای ای کسی که طعنه زدن به من و دیگران روش نابود کردنت است، نفرین بر تو. وای بر تو. تویی عامل نابودی ام.
به هیچ دل نبندید

حال که این روزها مدام در حال انجام دادن کارهای مختلف هستیم؛ در حال جمع کردن کارهای خوب و خیر. فعالیت می کنیم، دست به کار خیر هستیم، قرآن می خوانیم، کتاب می خوانیم، به دیگران کمک می کنیم، نماز می خوانیم، روزه می گیریم، هیئت می رویم و... . تپه ای از کار خیر جمع می کنیم؛ یک کوه از خوبی ها جمع می کنیم و غافل از آنیم که برای حفظ اینها هم باید تلاش کنیم. فقط انجام مهم نیست، فقط عمل اولیه مهم نیست. باید کاری کنیم که این کوه ویران نشود. آوار نشود روی سرمان و در آتش نسوزد؛ همیشه برایمان باقی بماند.

منبع: همشهری

انتهای پیام/