نماینده انگلیسی، موضوع ایرانی و سرمایه قطری/ مؤسسه فیلم دوحه با دو فیلم درباره ایران در اسکار حاضر است
همزمان با حضور «فروشنده» آقای اصغر فرهادی در اسکار بود که اطلاعاتی درباره یکی از سرمایه‌گذاران عرب فیلم در رسانه‌ها منتشر شد.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، هرچند در ابتدا کمپانی فرانسوی ممنتوفیلمز به عنوان تهیه‌کننده اصلی «فروشنده» معرفی شد، اما به یک باره و در بحبوحه جشنواره کن نام شرکتی به نام «مؤسسه فیلم دوحه» در کانون توجه قرار گرفت؛ شرکتی قطری که با سرمایه شیخه میاسه آل ثانی خواهر پادشاه قطر راه‌اندازی شده است.
برپایی فرش قرمز «فروشنده» در کن و حضور فاطمه الرمیحی مدیراجرایی مؤسسه فیلم دوحه روی فرش قرمز بیش از پیش نگاه‌ها را به سمت سرمایه‌گذار قطری برد به خصوص که پادشاهی قطر در ماه‌های اخیر به عنوان یکی از حامیان داعش با نقد رسانه‌های جهانی مواجه شده است.
اصغر فرهادی اما در گفت‌وگوهایش سعی کرد این شرکت قطری را در حد یک فاند دهنده تقلیل دهد اما واقعیت اینجا بود که این شرکت قطری نامش در تیتراژ «فروشنده» آمده و به این واسطه وجهی قابل ملاحظه را در اختیار تهیه‌کننده اصلی قرار داده است.
باز هم مؤسسه فیلم دوحه
هفته گذشته و بعد از بازی با تعدادی گزینه‌های متفرقه، در نهایت «فروشنده» اصغر فرهادی به عنوان نماینده ایران در بخش غیرانگلیسی زبان اسکار حاضر شد تا نام مؤسسه فیلم دوحه نیز به این واسطه تحت نظر قرار گیرد.
اما اتفاق عجیب‌تر چند روز بعد رخ داد که فیلمی به نام «زیر سایه» ساخته کارگردانی ایرانی به نام آقای بابک انوری که بخش عمده بازیگران آن هم ایرانی‌اند به عنوان نماینده بریتانیا به اسکار غیرانگلیسی زبان معرفی شد. فارغ از اینکه «زیر سایه» کاملاً به زبان فارسی است، اینکه باز هم در میان نام تولیدکنندگان مؤسسه فیلم دوحه به عنوان فانددهنده یا سرمایه‌گذار دیده می‌شود عجیب است.
داستان «در سایه» بر بستر جنگ ایران و عراق در تهران می‌گذرد. نقش اصلی فیلم را خانم نرگس رشیدی بازیگر ایرانی مقیم آلمان بازی می‌کند.
رشیدی در این فیلم مادری است به نام «شیده» که در دل حملات هوایی عراق به ایران و بعد از عزیمت همسرش به جبهه، با فرزند دخترش «درسا» تنها در یک خانه در تهران ساکن است و رفته رفته گرفتار نوعی ترس اهریمنی می‌شود که به جان خانه می‌افتد.
«در سایه» در اردن فیلمبرداری شده و محصول مشترک انگلیس، اردن و قطر به شمار می‌رود. اینکه کارگردانی ایرانی مقیم لندن فیلمی درباره جنگ ایران و عراق می‌سازد آن هم فیلمی که در ژانر هارور یا ترسناک تقسیم‌بندی شده و این فیلم به عنوان نماینده بریتانیا به اسکار فرستاده می‌شود به کنار، اینکه پادشاهی قطر که کشورش عقبه چندانی هم در سینما ندارد و همین مؤسسه فیلم دوحه‌اش حتی به یک دهه قدمت هم نرسیده با دو فیلم درباره ایران و ایرانیان در بخش غیرانگلیسی زبان اسکار حاضر است، قابل تأمل به نظر می‌رسد.
حرکت در عمق جشنواره‌ها
مؤسسه فیلم دوحه غیر از کارنامه‌ای که در تولید محصولاتی بیشتر قطری دارد در چند سال اخیر به عنوان فانددهنده و سرمایه‌گذار کوشیده ردّپایی از خود در کشورهای مختلف به جای گذارد؛ از «تاریخچه خشونت» که فیلمی محصول کارگردانی آرژانتینی است تا «بنیادگرای ناراضی» که آن را کارگردانی هندی ساخته است.
این مؤسسه که به عنوان نخستین مؤسسه بین‌الملل فیلمسازی قطر با سرمایه‌گذاری کلان وارد سینما شده است غیر از فاند دادن و تولید فیلم در برگزاری جشنواره‌هایی مانند جشنواره تریبکای دوحه و جشنواره اجیال نیز حضور مستقیم دارد.
این مؤسسه قطری آنقدر در مراودات جشنواره‌ای سینمای دنیا نفوذ دارد که تقریباً از همان نخستین حضورش به عنوان فانددهنده که «بنیادگرای ناراضی» بود توانست حضوری مؤثر در جشنواره مونیخ را تجربه کند و بعد از آن و با «تاریخچه خشونت» نیز تا نامزدی جایزه بهترین فیلم و بهترین کارگردانی جشنواره برلین پیش برود.
تازه‌ترین فاندگیرنده‌های مؤسسه دوحه هم «فروشنده» و «زیر سایه»اند که اولی دو جایزه از جشنواره کن گرفته و دومی نیز در جشنواره ساندنس مورد توجه قرار گرفت.
شیوخ عرب بعد از افول سینمای مصر، سال‌هاست در فرهنگ و به خصوص هنر سینما حرفی برای گفتن ندارند و مدام با تحقیرهایی مواجه شده‌اند که به واسطه کمبودهای فرهنگی گریبان آنها را گرفته است. در این شرایط بهترین راه برای رشد مقطعی خرج کردن سرمایه‌های هنگفت در کوتاه مدت و وارد شدن در پشت پرده، مناسباتی است که نامزدی و در نهایت برندگی در جشنواره‌های مطرح را شکل می‌دهد.
در این بین آنها نیروی تربیت شده و مجربی هم در داخل و حتی کشورهای عرب زبان منطقه ندارند که بخواهند روی آن حساب باز کنند پس ساده‌ترین مسیر آمدن به سراغ سینماگران ایرانی است که سرشار از استعداد و نبوغ‌اند اما مشکل آنجاست که قطعاً این مؤسسه هم سرمایه‌های خود را در اختیار آن دسته از سینماگران ایرانی خواهد گذاشت که اندیشه‌های آنها را بازتاب دهند و همین است که خطرناک است.
آیا سیاستگذاران سینمای ایران مراقب این نفوذ هستند؟
منبع: صبح نو
انتهای پیام/
