پیادهروی اربعین، بهترین فرصت برای تزکیه روح
ماجرای اربعین که مدلی از کاروان امام حسین(ع) است، بهترین فرصت برای لبیک گفتن فریاد «هَل مِن مُعین» امام حسین علیه‌السلام و نیز بهترین فرصت برای کسانی است که به دنبال تزکیه نفس در معیت امام عالم هستند تا نفس خود را از بند تمنیات دنیا رها کنند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم«پویا» کاروان امام حسین (علیه‌السلام) و وجه کشتی نجات و مصباح هدایت حضرت، ضمن اینکه در طول زمان جریان دارد، درسها و آزمونهای تکرارپذیری دارد که هر بار به اشکال مختلف بروز میکند. حال در مقطعی قرار داریم که خداوند متعال به واسطه نور و مغناطیس حسینی(ع) ماجرای پیادهروی اربعین را رقم زده است و نه تنها دلهای مشتاقان بلکه دلهای کفار و مشرکین را به سوی امام حسین(ع) جلب کرده است.
در واقع ماجرای پیادهروی اربعین طبق شواهد فراوانی که وجود دارد، مدلی از کاروان امام حسین(ع) در سال 61 هـ ق است. امام حسین(ع) در ابتدای قیامشان فرمودند: «مَنْ کانَ باذِلا فینا مُهْجَتَهُ، وَ مُوَطِّناً عَلى لِقاءِ اللّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنا؛ هرکس میخواهد در راه ما بذل جان کند و در لقای خداند توطن کند، با ما سفر کند». در ماجرای اربعین ملاحظه میکنیم مردم از جان و مال خود ـ که نشأتگرفته از روحیه شهادتطلبی است ـ میگذرند و مانند کاروانیان امام حسین(ع) با یک هدف مشترک که همان رسیدن به لقای امام حسین(ع) است و در بیابانی خشک و دور از دغدغههای دنیایی و به صوت کاروانی حرکت میکنند. حال باید ماجرای کسانی که در سال 61 هـ ق نخواستند با کاروان نور همراهی کنند و خطبههای پر معنای امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) برای ما تداعی شود. ماجرای اربعین که مدلی از کاروان امام حسین(ع) بهترین فرصت برای لبیک گفتن فریاد «هَل مِن مُعین» حضرت و نیز بهترین فرصت برای کسانی است که به دنبال تزکیه نفس در معیت امام عالم هستند تا نفس خود را از بند شهوات دنیا رها کنند، زیرا کسانی که در ماجرای کربلا پاسخ مثبت به امام حسین(ع) دادند، اهل بذل جان و گذر از دنیای فانی بودند.
بنابراین عدهای به علت حب شهوات، دنیاگرایی و دلایل اقتصادی و معیشتی و افرادی نیز به دلایل استراتژیک و منش سیاسی با امام حسین(ع) همراه نشدند، زیرا زمان قیام امام حسین(ع)، وقت تحلیل نبود بلکه موسم همراهی با امام عالم بود. در ماجرای اربعین حسینی نیز باید مدتی را فارغ از تعلقات و مشغولات دنیایی بود و دل را روانه حریم امام حسین(ع) کرد، زیرا دلها و فطرتها گواه است که امام زمان(عج) و دیگر اهل بیت عصمت و طهارت (ع) بیشترین حضور و اثرگذاری را در کربلا دارند.
در ماجرای قیام امام حسین(ع) افرادی که با تحلیلی هرچند صحیح از ادامه همراهی با امام حسین(ع) بازماندند، در واقع خود را بیبهره گذاشتند. امام صادق(ع) در پاسخ کسی که پرسید علت عدم همراهی حنفیه چه بود، پاسخ دادند یک چیز میگویم و دیگر هیچ چیز نپرس. امام حسین(ع) از مکه به حنفیه نامه نوشت: «فَأِنَّ مَنْ لَحِقَ بِی اُسْتُشْهِدَ وَمَنْ لَمْ یلْحَقْ بِی لَمْ یدْرِک الْفَتْحَ؛ هرکس به من ملحق شد، شهید خواهد شد و هر کس مرا همراهی نکرد، فتح و گشایش به خود نخواهد دید؛ والسلام». (کامل الزیارات :باب 23/75)
انتهایپیام/