داستان مدافعان حرم روی صحنه تئاتر
اصولاً تئاتر در ایران بسیار غریب و مهجور واقع شده و از آن غریب‌تر تئاترهای ارزشی‌اند؛ در تمام دولت‌ها همین گونه بوده است. تئاتر زنده است و مباحثی را طرح می‌کند که نباید عنوان کند و این به مزاج خیلی‌ها خوش نمی‌آید.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، باید خاک صحنه خورد؛ این مثلی است که سال‌های سال از زبان هنرمندان پیشکسوت هنرهای نمایشی شنیده‌ایم و معنایش ناظر به اهمیت هنر تئاتر در ایجاد بازیگران مستعد است؛ با این حال آنچه در عمل اتفاق افتاده کم‌لطفی نسبت به دست‌اندرکاران این حیطه است. این کم‌لطفی‌ها درباره نمایش‌هایی که مضامین دینی یا ارزشی دارند دوچندان می‌شود.
«عاشقانه برای عباس» از این‌گونه نمایش‌هاست. این نمایش برداشتی آزاد از زندگی شهید مدافع حرم مصطفی صدرزاده است. شهید مصطفی صدرزاده متولد 1365 دانشجوی ترم آخر رشته ادیان و عرفان دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز بود. او فرمانده گردان عمار لشکر فاطمیون بود که در ظهر تاسوعا حین درگیری با نیروهای تروریست توسط تیر تک‌تیرانداز نیروهای تکفیری در حلب سوریه به شهادت رسید. شهیدی که حاج قاسم سلیمانی گفته بود من واقعاً عاشقش بودم.
آقای سیدعلی موسویان کوشیده زندگی این شهید را مجالی کند برای روایتی اثرگذار در یک نمایش. موسویان در پاسخ به این پرسش که میزان اقبال مخاطبان به این کار چطور بوده؟ بیان داشت: به 2 دلیل هنوز استقبال به آن شکلی که مورد رضایت ما قرار گیرد؛ رخ نداده است. یکی از دلایل این است که همیشه در ماه محرم و صفر تئاتر دچار نوعی رکود می‌شود؛ این رکود شامل همه کارها می‌شود اما درباره کار خودمان بگویم که ان‌شاءلله در روزهای آینده درمباحث تبلیغاتی موفق‌تر عمل و بیشتر مخاطب جذب کنیم.
وی درباره دلیل دوم کم اقبالی مخاطبان بیان داشت: متاسفانه در سال‌های اخیر آن‌قدر نمایش‌های به اصطلاح ارزشی یا دفاع مقدسی با اجراهای ضعیف انجام شده و دوستان در این حیطه درگیر سفارش شده‌اند که اصل هنر نمایش زیر سؤال رفته است. شاید برای همین است که باید تلاش زیادی کنیم تا ذهنیت غلطی که به خاطر سابقه آن اجراهای ضعیف در ذهن مردم است؛ از بین برود.
تئاتر ارزشی تعریف خاص خود را دارد
این کارگردان جوان ادامه داد: برخی نمایش ارزشی را با ذکر مصیبت در تالار اشتباه گرفته‌اند. این را باید بگویم نمایش‌هایی که ذکر مصیبت می‌گویند یا تماشاچی ندارند یا تماشاچی سفارشی می‌آورند. شأن دعا و پرده‌خوانی و نوحه جای دیگری است و مردم باید با نیت و دلی پاک به آن بپردازند و تئاتر و صحنه هم در جایگاه دیگری قرار دارد. مردم باید به تئاتر اعتماد کنند و این اعتماد در گروی انجام کار خوب است.
این کارگردان درباره اینکه چرا سراغ اجرای یک کار ارزشی رفته؟ گفت: من به‌عنوان یک انسان که صاحب اندیشه هستم کاری که اعتقاد نداشته باشم به هیچ عنوان انجام نمی‌دهم. کاری را انجام می‌دهم که به آن اعتقاد راسخ دارم و می‌توانم از آن کار دفاع کنم، در موضوع حتماً تحقیق می‌کنم و یقیناً اعتقادات شخصی‌ام در اثر دخیل بوده است.
سیدعلی موسویان درباره مشکلات پیش روی چنین تئاترهایی اظهار کرد: تئاتر ما عجین شده با مشکل؛ مشکلات از جلسات نظارت و ارزش‌یابی آغاز می‌شود و تا آگاه‌سازی تماشاگر و مباحث تبلیغی پیش می‌رود.
تئاتر ارزشی غریب است
وی درباره مشکلات جذب مخاطب در تئاتر بیان کرد: این یک مسأله ریشه‌ای است. اصولاً تئاتر در ایران بسیار غریب و مهجور واقع شده و از آن غریب‌تر تئاترهای ارزشی‌اند؛ در تمام دولت‌ها همین گونه بوده است. تئاتر زنده است و مباحثی را طرح می‌کند که نباید عنوان کند و این به مزاج خیلی‌ها خوش نمی‌آید. متاسفانه در تئاتر هم بعضی از ارگان‌ها از بعضی نمایش‌ها حمایت می‌کنند و بقیه نمایش‌ها را اصلاً نمایش نمی‌دانند. از نظر آن‌ها نمایش چیزی است که ترویج‌کننده ذهنشان باشد. باید بگویم همان‌طور که در سینما برای بعضی فیلم‌ها میلیاردی خرج می‌کنند برای تئاتر هم می‌تواند چنین باشد اما محصول برآمده از این روند سینما و تئاتر نیست بلکه شبه‌سینما و شبه‌تئاتر است.
رضایت خانواده شهید مدافع حرم
موسویان درباره میزان همراهی با واقعیات در نگارش نمایشنامه گفت: این نمایش برداشتی از یک داستان واقعی بوده است؛ یعنی برگرفته از داستان شهادت یک شهید مدافع حرم. من سعی زیادی کردم که وامدار واقعیات باشم و البته تحقیقات کاملی هم در این حیطه داشتم.
وی ادامه داد: خوشبختانه خانواده شهیدی که زندگی‌اش دستمایه خلق نمایش شده بود هم آمدند و کار ما را دیدند و خیلی هم دوست داشتند و به‌خاطر این کار تبریک گفتند.
چرا رسانه ملی از تئاتر حمایت نمی‌کند؟
این کارگردان درباره حمایت رسانه ملی از تئاتر گفت: در رسانه ملی سال‌ها قبل‌تر سنت تولید تله تئاتر داشتیم که آن هم دیگر وجود ندارد. در این سال‌ها هرگز رسانه ملی از تئاتر حمایت نکرده است. مقوله تئاتر در صدا و سیمای ما کلاً مهجور است. ما تولید جدیدی در تله‌تئاتر نداریم و از آن طرف برنامه‌های تحلیلی که به معرفی و نقد تئاترها بپردازند اندک‌اند. در شرایطی که رسانه ملی هیچ تلاشی برای اشاعه فرهنگ و هنر تئاتر انجام نمی‌دهد اینکه انتظار رشد فرهنگ «تئاتردیدن» را داشته باشیم، انتظاری عبث است.
منبع: صبح نو
انتهای پیام/
