گرازکشی در قالب قرارداد + فیلم

به گزارش خبرگزاری تسنیم، فرهاد دبیری، معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست ساعاتی پیش در گفت و گو با رسانه ها با بیان اینکه سازمان حفاظت محیط زیست فعلاً برنامه‌ای برای صدور مجوز شکار چهارپایانی مانند کل و بز، قوچ و میش ندارد، صدور پروانه شکار و دفن گراز را به منظور کنترل جمعیت این حیوان و جلوگیری از آسیب زدن به باغات و مزارع ضروری عنوان کرد و درباره نحوه صدور مجوز برای شکار گراز توضیح داد: مؤسساتی که هم امکانات و هم صلاحیت شکار دارند با ادارات کل استان‌های خوزستان و بخش‌های شمالی کشور که زیستگاه گراز است، قرارداد می بندند که بر اساس آن توافق می‌شود تعداد گزارهای شکار شده را اعلام کنند تا بعد از آن مجوز صادر شود. درباره شکارهای منفرد این طور است که یک نفر پروانه می‌گیرد و بعد شکار می‌کند اما غیر از آن مواردی داریم که مؤسسات در قالب قرارداد این کار را انجام می‌دهند. در این روش برای این مؤسسات برای شکار زمان تعیین می‌شود، مثلاً توافق می‌کنند که دو یا سه ماه فرصت دارند در یک منطقه تعیین شده گراز شکار کنند بنابراین بیشتر و خارج از زمان و مکان تعیین شده نمی‌توانند اقدام به شکار کنند.

اما در حالی که از یک سو، به گفته کارشناسان، صدور پروانه شکار، بدون برآورد جمعیت گونه مورد نظر اشتباه محض است و از سوی دیگر سازمان حفاظت محیط زیست همواره، جمعیت بالای گراز را توجیهی برای صدور پروانه شکار این حیوان عنوان می‌کند، علی‌رغم پیگیری‌های رسانه‌ها و فعالان زیست محیطی، نه تنها مسئولان این سازمان تا‌کنون مستندی دال بر بالا بودن جمعیت این گونه و یا حتی آماری از برآورد جمعیت آن ارائه نداده اند، بلکه اطلاعات دریافتی از محیط بانان، فعالان محیط زیست و حتی کشاورزان حاکی از آن است که جمعیت این حیوان طی سال‌های گذشته در استان‌هایی چون گلستان و خوزستان با کاهشی چشمگیر رو‌به‌رو شده که خود زمینه‌ساز بروز تعارضات ناگوار انسان و حیات وحش است چرا که به دنبال کاهش جمعیت چارپایان در زیستگاه‌ها، در حال حاضر، گراز منبع غذایی بسیار باارزشی برای گوشتخوران به شمار می‌رود. گوشتخوانی مانند پلنگ، گرگ، خرس، عقاب طلایی، روباه، شغال و حتی گربه جنگلی که از گراز بالغ، توله‌های گراز و یا باقی مانده لاشه گراز تغذیه می‌کنند با کاهش جمعیت این گونه، به ناچار در پی یافتن طعمه به جوامع انسانی نزدیک شده، خسارات مالی و حتی جانی به بار می‌آورند و عموماً سرانجام کشته می‌شوند.

صدور سخاوتمندانه پروانه شکار گراز به بهانه افزایش بی‌رویه و آسیب‌رسان جمعیت این گونه از سوی دیگر، انگیزه‌ای مضاعف برای کشتار گراز در میان سودجویان پدید آورده است. سودجویانی که علی‌رغم حرام گوشت بودن گراز، به منظور فروش گوشت لاشه، با استفاده از اسلحه و سگ‌های شکاری، این حیوان را از پای در آورده و حتی از قطعه قطعه کردن لاشه در محل شکار هم باکی ندارند. فیلم زیر کشتار و قطعه قطعه کردن گراز در منطقه حفاظت شده هورالعظیم را به نمایش می‌گذارد.

از پیامدهای سوءکشتار کارشناسی نشده گراز که بگذریم و فرض را بر این بگذاریم که همان گونه که مدیران سازمان حفاظت محیط زیست ادعا می‌کنند در زیستگاه‌ها با "طغیان جمعیت گراز" مواجهیم، آنچه فرهاد دبیری درباره نحوه صدور مجوز شکار گراز بیان می‌کند، حکایت از آسیب زیست محیطی دیگری دارد: برهم زدن اکوسیستم زیستگاه‌ها خصوصاً توسط شکارچیان خارجی که مجازند طی مدتی دو یا سه ماهه، به منظور شکارِ تعداد گراز توافق شده، مناطق تعیین شده را به رگبار ببندند. حضور این شکارچیان، صدای مداوم شلیک گلوله و مزاحت ایجاد شده توسط سگ‌های شکاری برای گونه‌های حیات وحش به گفته کارشناسان صدمات جبران ناپذیری را متوجه گونه‌های حیات وحش منطقه خواهد کرد. شکارچیانی که به منظور رکورد زدن با دندان نیش گراز، با هماهنگی یک مؤسسه گردشگری یا به گفته دبیری "مؤسساتی که هم امکانات و هم صلاحیت شکار دارند" و "در قالب قرارداد" با ادارات کل سازمان حفاظت محیط زیست، اقدام به برگزاری تورهای شکار می‌کنند در زمان و مکان تعیین شده اقدام به شکار کرده و سپس سازمان حفاظت محیط زیست بر اساس معیارهایی چون طول نیش دندان گراز شکار شده نسبت به دریافت هزینه و صدور پروانه شکار اقدام می‌کند. شلیک مداوم گلوله در جنگل‌های شمال کشور و شکار با استفاده از سگ‌های شکاری به منظور رکورد زدن با دندان نیش گراز، در فیلم زیر قابل مشاهده است.

در حالی که موسسات برگزار کننده تورهای شکار، شکارچیان خارجی و شکارچیان داخلی اعم از اکثریت و اقلیت مذهبی در سایه امن سازمان حفاظت محیط زیست برای کشتار گراز که در بسیاری زیستگاه ها، تنها طعمه گوشتخواران به شمار می رود، کمین کرده اند، فصل شکار دوباره از راه می رسد تا شاهد حلق آویز شدن شغال ها، خفه شدن گربه های جنگلی، زجرکش شدن روباه ها و قطع نخاع شدن پلنگ هایی باشیم که به دلیل نبود طعمه به جوامع انسانی نزدیک شده، خساراتی را به بار می آورند و با مرگی دردناک، مجازات می شوند.

انتهای پیام/