ورزش پناهگاه معلولان برای فرار از مشکلات روحی و جسمی/ سهم ناچیز معلولان از امکانات ورزشی

به گزارش خبرگزاری تسنیم از شیراز، میزان اوقات فراغت حکم شمشیر دو لبه دارد کمبود آن سبب خروج زندگی از مسیر طبیعی و به وجود آمدن مشکلات روحی و جسمی می شود و از سویی فراوانی اوقات فراغت نیز اگر به شکل مطلوب استفاده نشود بسیار خطرناک است. جانبازان و معلولین یکی از اقشار جامعه محسوب می‌شوند که با ساعات فراغت زیادی در طول شبانه‌روز مواجه هستند بنابراین اهمیت و ضرورت غنی‌‌سازی اوقات فراغت این قشر از جامعه به صورت جدی باید مورد توجه قرار گیرد.

ورزش با ویژگی‌های خاص خود به طرق مختلف می‌تواند به جامعه معلولین کمک کند، آنها را در کسب توانایی بیشتر یاری دهد و زندگی با نشاط و مستقلی برای آنها رقم بزند. پرداختن به ورزش یکی از شیوه‌های گذراندن اوقات فراغت است که بدون شک انتخاب آن از سوی جانبازان یا معلولین علاوه بر تقویت روحیه، سبب ارتقا عملکرد جسمانی آنها می‌‌شود.

مشکلات مالی یکی از مهم‌ترین موانع و مشکلات جانبازان و معلولین برای غنی‌سازی اوقات فراغت است، علاوه بر آن عدم وجود امکانات رفت و آمد، عدم وجود اماکن مناسب برای ورزش معلولان و عدم مناسب‌سازی محیط شهری از دیگر مشکلات این قشر برای پرکردن اوقات فراغت است. مشکلات مادی برای غنی‌سازی اوقات فراغت و کمبود امکانات ورزشی در زندگی ورزشکاران جانباز و معلول بیشتر از دیگر معلولان به چشم می‌آید.

«معلولیت من مادرزادی است و دست چپم مشکل دارد. از کودکی ورزش می‌کردم و به ورزش علاقه داشتم و همیشه با افراد سالم بازی کردم هیچگاه فکر نکردم که چون معلول هستم نمی‌توانم با افراد سالم رقابت کنم». این جملات را احسان غلامحسین‌پورمی‌گوید که 10 مدال رنگارنگ آسیایی و جهانی و 2 مدال پارالمپیکی در رشته فوتبال 7 نفره در کارنامه خود دارد.

تنها انتظاری که از مسئولان دارد با یک چشم نگاه کردن به ورزشکاران معلول و سالم است از تبعیضی که بین ورزشکاران معلول و غیرمعلول گذاشته می‌شود گله‌مند است و می‌گوید: این تبعیض‌ها از لحاظ روحی ورزشکاران معلول و جانباز را شکننده می‌کند.

نبود اسپانسر مالی، مشکلات مالی و نداشتن زمین چمن برای تمرین را مهم‌ترین مشکلات پیش روی رشته ورزشی خود عنوان می‌کند و می‌گوید: صندوق مالی حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان کشور ماهیانه زیر 200 هزار تومان به من حقوق می‌دهد که گفتن این مطلب خنده‌دار است و به هر کسی می‌گویم حقوق من این مبلغ است به من می‌خندد. بیشتر ورزشکاران معلول بیکار هستند و از جوایزی که در مسابقات کسب می‌کنند برای اردوها و مسابقات هزینه می‌کنند.

در سه سالگی بر اثر تشنج بینایی خود را از دست می‌دهد اما شور و نشاط بازی فوتبال درونش زنده می‌ماند و از 6 سالگی با پر کردن توپ‌های پلاستیکی با ریگ و ماسه فوتبال بازی می‌کند تا اینکه در سال 86 فوتبال نابینایان به صورت رسمی در ایران شروع می‌شود و وی که در این سال‌ها تلاش کرده در سال 87 به عضویت تیم ملی فوتبال نابینایان در می‌آید. سخن از احمدرضا شاه‌حسینی عضو تیم ملی فوتبال نابینایان ایران است که در مسابقات پارالمپیک ریو به همراه دیگر دوستانش برای نخستین بار مدال نقره بازی‌های پارالمپیک فوتبال نابینایان آسیا را به نام ایران ثبت می‌کنند.

وی با تاسف می‌گوید: ورزش معلولان در جذب اسپانسر موفق نبوده و بسیاری از افرادی که در رشته‌های دیگر سرمایه‌گذاری می‌کنند حاضر به حمایت مالی از معلولان نیستند. شاید نگاه بسیاری این باشد که ورزش معلولان ظرفیت لازم برای سرمایه‌گذاری را ندارد یا اینکه تبلیغات مناسبی از این تیم‌ها و رشته‌ها صورت نمی‌گیرد و به همین دلیل ترجیح می‌دهند در دیگر رشته‌ها سرمایه‌گذاری کنند.

شاه‌حسینی می‌افزاید: با وجود اینکه استان فارس بیشترین تعداد بازیکن را در تیم ملی دارد اما در این استان زمین استاندارد و تخصصی برای بازی وجود ندارد.

دو طلای پارالمپیک ریو 2016، دو طلای رقابت‌های پارآسیایی اینچوئن در 2014 و یک برنز در مسابقات پارالمپیک لندن در 2012  تنها گوشه‌ای از موفقیت‌های ساره جوانمردی بانوی قهرمان تیراندازی ایران است که سبب شد عنوان قهرمان آسیا نیز به وی داده شود.

جوانمردی مهم‌ترین دلیل درآمدزا نبودن لیگ تیراندازی برای معلولان را نبود اسپانسر در این رشته می‌داند و می‌گوید: در 9 سالی که به صورت حرفه‌ای تیراندازی کار می‌کنم اسپانسری در این ورزش ندیدم. اسپانسرها آنقدر به دنبال رشته‌های دیگر هستند که ورزش جانبازان و معلولان را نمی‌بینند در صورتی که معلولان و جانبازان در عرصه‌های مختلف ورزشی بسیار موفق‌تر از ورزشکاران سالم بودند.

وی از نبود امکانات ورزشی برای معلولان و جانبازان گله‌مند است و می‌گوید: متاسفانه تنها سالن استاندارد و خط‌های مجهز تیراندازی در تهران است و در اغلب استان‌ها از جمله استان فارس سالن استاندارد وجود ندارد. در بخش 50 متر و 25 متر هیچ یک از استان‌ها تا جایی که من اطلاع دارم سالن تمرین ندارند و برای تمرین باید ورزشکاران به تهران بیایند و این رفت‌وآمد برای ورزشکاران معلول مشکل است.

اسماعیل دلشاد جانباز 60 درصد است و به واسطه سمتی که در هیئت ورزشی جانبازان و معلولان داشته است به خوبی با مشکلات این قشر در زمینه ورزش آشناست می‌گوید: برگزاری لیگ در ورزش جانبازان و معلولین منوط به وجود اسپانسر است چون لیگ امکانات خاص خودش را می‌خواهد و اسپانسر هم توقع دارد که بازی‌های لیگ از طریق رسانه‌ها منعکس شود ولی وقتی لیگ جانبازان و معلولین نه از شبکه‌های تلویزیونی پخش می‌شود و در دیگر رسانه‌ها انعکاس خبری ندارد، هیچ‌کس اسپانسرش نمی‌شود.

وی که هم اکنون مشاور شهردار شیراز در امور ایثارگران است می‌گوید: با وجود اینکه بیش از هزار اتوبوس در سطح شهر شیراز وجود دارد اما یک دستگاه اتوبوس برای معلولان و جانبازان وجود ندارد. افراد معلول و جانباز مجبورند برای هر برنامه یا مسابقه‌ای با ماشین شخصی خود رفت و آمد کنند در صورتی که مسئولان شهر و استان می‌توانند حداقل یک دستگاه اتوبوس را بهینه‌سازی کنند و در اختیار بهزیستی یا بنیاد شهید یا هیئت جانبازان و معلولین قرار دهند و تنها در صورت حمایت مسئولان است که ورزش پیشرفت می‌کند و ورزشکار ترغیب می‌شود که تمرین کند و مدال آورد.

وی می‌افزاید: علاوه بر رفتار تبعیض‌آمیز مسئولان نسبت به ورزشکاران دید جامعه نیز نسبت به معلولان هنوز همان دید گذشته است و گمان می‌کنند که هل دادن ویلچر یک معلول تنها کمکی است که می‌توانند به وی کنند در صورتی که ورزشکاران معلول نیاز به ویلچر هل دادن ندارند باید این افراد را به جامعه معرفی کرد و حتی گاه برخی از آنها می‌توانند بهترین الگو باشند، به طور مثال خانم جوانمردی  از صبح تا 2 بعدازظهر سرکار است بعد از آن تا 6 بعدازظهر دانشگاه است و پس از آن هم تا ساعت 9 شب به تمرین می‌پردازد اما هیچ یک از مسئولان توجهی به این افراد و ظرفیت‌های آنان نمی‌کنند.

دلشاد مشکلات مالی را یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های معلولان می‌داند و می‌گوید: تامین مالی ورزشکاران مهم‌ترین دغدغه ورزشکاران است. حمایت از ورزشکار علاوه بر اینکه ورزشکار را دلگرم می‌کند سبب می‌شود که دیگر خانواده‌ها هم از داشتن کودک معلول شرمسار و ناراحت نباشند و بدانند که معلولیت فرزندشان به معنای عدم‌حضور آنان در جامعه نیست.

مشکلات مالی و کمبود امکانات ورزشی برای قشر معلول استان فارس زمانی بیشتر به چشم می‌آید که بدانیم سهم آنها از امکانات ورزشی این استان تنها یک مجموعه یادگار امام (ره) و سالن فوتبال بنیاد شهید و امور ایثارگران است. سهمی ناچیز که جوابگوی نیازهای این قشر نیست.

معلولان در دسترسی به آموزش، اشتغال، فضاهای ورزشی و فرصت‌های اجتماعی در شرایط نابرابری نسبت به افراد سالم قرار دارند در واقع معلولان یک اقلیت فراموش شده در جامعه هستند که در سطح عمل به فراموشی سپرده شده‌اند و بیشتر اقداماتی که برای این قشر انجام شده در چارچوب اقدامات پزشکی بوده است و به دیگر جنبه‌های زندگی این قشر آسیب‌پذیر پرداخته نشده است.

انتهای پیام/