پاپ؛ اما جدی

خبرگزاری تسنیم – یاسر شیخی یگانه

خواننده‌ موسیقی پاپ بودن همیشه هم به مفهوم سطحی شدن نیست. همیشه هم نباید چشمت دنبال ترانه‌های عوامانه و کم محتوا باشد. همیشه هم نباید سطح کلام را در حدِ مکالمه‌های عادی روزمره پایین بیاوری تا همه‌گیر شود، نباید موسیقی را به اسم مردمی بودن آنقدر سطح پایین ارائه کنی که خود مردم هم از آن زده شوند و جز افکت‌های «بدن به حرکت درآور»، چیزی نداشته باشد.

گاهی هم لازم است به درونت بنگری، کلامی فاخر و البته با مفهوم انتخاب کنی و ملودیِ دلچسبی برایش انتخاب و تنظیمش را هم به دست کاربلدها بسپاری. گاهی هم لازم است تلاش کنی تا شاید سطح فرهنگی و ادبی مردم را قدری، حتی به اندازه‌ی اندک شرری، درک کنی و حتی اگر لازم شد در مواقعی به ارتقای تراز موسیقی کمک کنی. گه‌گاه لازم است برای بالا بردن سطح سلیقه‌‌ها تلاش کنی. برای این کارها هم حتما نباید موسیقی کلاسیک غرب یا موسیقی ردیف دستگاهی با اشعار حافظ و سعدی و مولانا اجرا کنی.

می‌شود خواننده‌ی موسیقی پاپ باشی و در عین حال حاصل کارت جدی و دارای اندیشه باشد. نه آنقدر جدی که مخاطبت خاص شود و نه آنقدر عادی و سطحی که به ابتذال برسی.

هر چند قضاوت عمومی این است که کمتر خواننده‌ای در موسیقی پاپ ایران حاضر است برای این مسیر وقت بگذارد اما در این میان هستند کسانی که خواننده‌ی موسیقی پاپ هستند اما حاصل کارشان جدی است.

شب «یلدا»ی سال 1395 خورشیدی، در تالار وحدت خواننده‌ای کنسرت داشت که پاپ بود، اما جدی بود. حمید حامی دقیق خواند. آوازش با صدای گروه در هم تنیده بود. پرده‌های پایین را به درستی می‌خواند و هرگاه که اوج می‌گرفت به درودیوار نمی‌خورد.

ترانه‌هایش در عین فاخر بودن همه‌فهم بود. تحریرهایش حساب و کتاب داشت و از هنجره بیرون می‌آمد نه این که با کَله تحریر بزند.

صحنه‌ی اجرایِ کنسرت حامی تنها یک کاناپه‌ی تک‌نفره داشت که آن هم جایی برای نشستنِ «سامیار» برادرزاده‌ی حمید حامی که مهمان ویژه‌ی این کنسرت بود. حامی در بخشی از کنسرتش قطعه «سوگند» را با همراهی «سامیار»‌ خواند. بقیه‌ی صحنه نوازندگان بودند و سازهایشان و البته صداهایی که تولید می‌کردند.

اجرا با ساعتی تاخیر آغاز شد. علت این تاخیر هم به طول انجامیدنِ آخرین اجرای نمایش «می‌سی‌سی‌پی» بود که اجرایِ پیشین در تالار وحدت بود.
هیچ کسی هم در طول کنسرت هیچ عذرخواهی بابت این تاخیر از مخاطبان نکرد.

پیش از آمدنِ نوازندگان بر روی صحنه، کلیپی با صدای حمید حامی پخش شد که البته تصاویر این کلیپ بیشتر شبیه تبلیغات لباس، کفش و ساعت بود.
نوازندگان آمدند و سازها کوک شد.

«قسم به عشقمون قسم/ همش برات دلواپسم/ قرار نبود اینجوری شه/ یهو بشی همه کسم...»؛ حمید حامی با خواندن این شعر به روی صحنه آمد.
«زمستون» نخستین قطعه‌ی این کنسرت بود.

در همان آغاز کنسرت، حمید حامی از به دنیا آمدنِ برادرزاده‌اش در این شب خبر داد؛ البته نه در ایران که در امریکا.
«یاد من باش»، «سفر» و «دیوونگی» قطعه‌های بعدی بودند.

باورکردنی نبود اما در تالار وحدت مسافرانی از آبادان، مشهد و اصفهان حضور داشتند که تنها برای دیدن این کنسرت به تهران آمده بودند.

حامی در بخشی از صحبت‌هایش به دیدن مهمانان آبادانی در حیات تالار و پیش از اجرا اشاره کرد. همین صحبت‌ها موجب شد که برخی از تماشاگران هم اعلام کنند که از مشهد و از اصفهان هم برای دیدن این کنسرت آمده‌اند.

«لیلای من کو» و «گل مینا» قطعه‌های بعدی بودند. حامی می‌گفت که قطعه «گل مینا» را در اوج بی‌پولی برای مادرش خوانده است.

خوانندگانی مانند حامی که موسیقی و آواز را خوب می‌شناسند، استادانِ تاثیرگذاری هم داشته‌اند. بی‌شک موفقیت‌های حامی و البته جدی بودنِ موسیقی و آوازش؛ به نوعی مدیون بابک بیات است. حامی در بیشتر کنسرت‌هایش به هر بهانه‌ای شده از استادش یادی می‌کند و نام او را بر زبان جاری می‌کند.

«پرستش»، «هم‌گریه»، «گلایه‌ای نمیکنم»، «یلدا»، «فقط نگاه می کنم»، «غزل»، «دلم گرفت»، «خواب سیاه» و «سپید و سیاه» دیگر قطعه‌های اجرا شده در این کنسرت بودند.

هم‌خوانی حاضران در سالن با برخی از این قطعه‌ها در نوع خود جالب بود؛ خبری از داد و فریادهای از سرِ نوجوانی و سوت و کف‌های بی‌خودی نبود. تقریبا همه‌ی سالن در همان حالتی که نشسته‌اند حامی را در خواندن بسیاری از قطعه‌ها همراهی می‌کنند. شعرها را حفظند و ملودی‌های نه چندان ساده را با کمترین سکته‌ها می‌خوانند.

پایان کنسرت دیشب قطعه‌ی «خداحافظ» بود. حامی این قطعه را در پایان کنسرت و در هنگام خداحافظی با مخاطبان و زمانی که ساعت به یکِ بامداد نزدیک می‌شد، خواند.

آنچه در شب «یلدا» و در کنسرت حمید حامی اجرا شد را محمدرضا عقیلی تنظیم کرده بود. رضا تاجبخش سرپرست ارکستر و رضا لمعانی، علی جعفری پویان، کسری سبکتکین، علیرضا میرآقا، ترانه پوریوسف، تینا جامه گرمی، نوید شعبانزاده، امیرمیلاد نیکزاد و سانوا عندلیبی در ترکیب گروه ساز می‌زدند.

شنیدن و دیدنِ کنسرت حمید حامی، تحمل سرمای نخستین روز زمستان را به آدمی می‌دهد. به تفاوت‌ها می‌اندیشی و این که اگر حامی خواننده موسیقی پاپ است و این اجرا در ژانر موسیقی پاپ قرار می‌گیرد؛ فلان کنسرت که در فلان سالن دیده‌ای و شنیده‌ای چه بوده و در کدام ژانر می‌گنجد.

این همه تفاوت از چه و برای چیست؟

انتهای پیام/