مورینیو: سه‌گانه‌ام با اینتر سال ۲۰۱۰ را برایم ماندگار کرد، نه جایزه فیفا
آقای خاص در مصاحبه‌اش با سایت فیفا، یک بار دیگر بر مهمتر بودن جوایز تیمی از جوایز انفرادی تأکید کرد و گفت که با گسترش جام جهانی و ورود تکنولوژی برای کمک به قضاوت مسابقات فوتبال موافق است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، ژوزه مورینیو، سرمربی منچستریونایتد راه بهترین بودن را می‌داند. او سال 2010 به اوج افتخارات دوران مربیگری‌اش دست پیدا کرد زمانی که بعد از کسب سه گانه قهرمانی سری A، جام حذفی ایتالیا و لیگ قهرمانان اروپا، از سوی فیفا نیز به عنوان سرمربی سال فوتبال جهان معرفی شد.
سایت فیفا با سرمربی پرتغالی منچستریونایتد که این روزها به نظر می‌رسد تیمش دوباره روی غلتک افتاده است، درباره مسائلی از جمله مراسم معرفی بهترین‌های فوتبال جهان، دستاورد‌های معجزه آسایش به عنوان یک مربی گمنام و نظرش درباره افزایش تعداد تیم‌های جام جهانی مصاحبه کرده است که در ادامه می‌خوانید:
* مراسم معرفی بهترین‌های فوتبال جهان توسط فیفا، دوشنبه نهم ژانویه در زوریخ برگزار می‌شود. شما برای ارزیابی کیفیت یک بازیکن چه معیارهایی را در نظر می‌گیرید؟
راستش من علاقه چندانی به جوایز انفرادی ندارم. فوتبال یک ورزش گروهی است. این تیم‌ها هستند که می‌برند و اهمیت بازیکنان به اندازه تیم‌ها نیست. رسانه‌ها و هواداران اما عاشق چنین چیزهایی هستند. مربیان اما آن را دوست ندارند چون بیانگر یک تضاد میان چیزی که ما بر آن تأکید داریم و جوایز انفرادی است. با این حال رسانه‌ها و هواداران هم در فوتبال جایگاه مهمی دارند پس من نمی‌توانم بگویم که دشمن جوایز انفرادی هستم، ضمن اینکه بازیکنان خاصی هم هستند که با استعدادشان می‌توانند سطح بازی تیم‌ها و هم‌تیمی‌های‌شان را افزایش دهند. این دسته بازیکنان می‌توانند روی شیوه بازی یا تاکتیک‌های آن تأثیر بگذارند. به نظر من این دسته بازیکنان افرادی خاص هستند. من اینگونه احساس می‌کنم که در مورد این جوایز انفرادی به شیوه‌ای غلو‌آمیز تمرکز شده است. هنوز یک هفته از مراسم معرفی بهترین بازیکن نگذشته که فرایند انتخاب بهترین بازیکن برای سال آینده آغاز می‌شود.
* سال 2010 شما به عنوان بهترین مربی جهان معرفی شدید. آن جایزه برای شما جهت رسیدن به اوج حرفه‌تان چه ارزشی داشت؟
دریافت آن عنوان برای من یک افتخار بود به خصوص که من اولین کسی بود که این جایزه را از فیفا گرفتم. با این حال من باز هم باید تکرار کنم که من طرفدار افتخارات تیمی هستم و سال 2010 برای من به این خاطر که جایزه فیفا را گرفتم به یاد ماندنی نشد، بلکه به خاطر سه‌گانه‌ای بود که با اینتر بردم. آن فصل، فصل مورینیو نبود، بلکه فصل اینتر و طرفداران اینتر بود. این احساسی است که من درباره شغلم دارم.
* بهترین سرمربی فوتبال مردان جهان در سال 2016 نیز دوشنبه در مراسم معرفی بهترین بازیکن دنیا، انتخاب می‌شود. کلودیو رانیری، فرناندو سانتوس و زین‌الدین زیدان سه کاندیدای دریافت این جایزه هستند. مورینیو کدام یکی از این سه نفر را انتخاب می‌کند و چرا؟
به نظر من هر سه آنها لیاقت این جایزه را دارند، چون جام‌های مهمی برده‌اند. زیدان قهرمان لیگ قهرمانان شد، فرناندو یورو را برد و کلودیو هم لیگ برتر را. من با هر سه آنها دوست هستم پس هر کدام‌شان که برنده شود، خوشحال می‌شوم. کاری که رانیری فصل گذشته انجام داد اما یک معجزه بود. فرناندو هم یک رؤیا را محقق کرد و زیدان هم لیگ قهرمانان را برد.
* برای اولین بار هواداران می‌توانند در انتخاب بهترین بازیکن و سرمربی دنیا نقش دارند و آرای آنها 25 درصد از انتخاب برندگان نهایی تأثیر دارد. سهیم کردن هواداران در این پروسه، چقدر اهمیت دارد؟
هواداران بسیار مهم هستند. به نظر من این هواداران هستند که ورزش ما را به مهمترین ورزش جهان تبدیل کردهاند، البته زمانی که یک هوادار رأی می‌دهد او قطعاً تیم خودش را ترجیح می‌دهد و این یعنی که بازیکنان باشگاه‌های پرطرفدارتر همیشه شانس بیشتری برای کسب آرای بیشتر دارند. با توجه به مربیگری در چهار لیگ مختلف من همچنین می‌توانم بگویم که ملت‌های مختلف نگاهی متفاوت به این جوایز دارند. رسانه‌های کشورهای مختلف برای بازیکنان خودشان تبلیغ می‌کنند و سطح احساس و تعهدی که هر یک از آنها برای انجام این کار دارند، متفاوت است.
* اگر بخواهید فوتبال امروز را با فوتبال ابتدای قرن 21 و سال 2000 مقایسه کنید، بزرگترین تغییراتی که رخ داده است را در چه حوزه‌هایی می‌بینید؟
قیاس فوتبال در دوران مختلف، بازیکنان و نسل‌ها سخت است و منصفانه نیست. محصول نهایی متفاوت است اما ابزاری که برای تولید این محصول استفاده می‌شود هم متفاوت است. مردم می‌توانند بگویند که فوتبال امروز سرعتی‌تر است، درست است؟ بله همین‌طور است اما آیا توپ‌های الان سبک‌تر نیستند، کفش‌ها حیرت‌آور‌تر نشده‌اند و جلسات تمرینی عملی‌تر نیستند؟ آیا بازیکنان فعلی بازیهای بیشتری انجام می‌دهند و زمان کمتری برای استراحت دارند؟ بله اما باشگاه‌ها الان شرایط سطح بالاتری برای سرعت بخشید به پروسه ریکاوری بازیکنان و ممانعت از مصدومیت آنها دارند. من اگر پیگیر تغییرات فوتبال هستم اما به گذشته فوتبال هم احترام می‌گذارم.
* کدام یک از ویژگی‌های فوتبال لیگ برتر انگلیس، چه برای تیم‌ها، چه برای بازیکنان را منحصر به این لیگ می‌دانید؟
فوتبال انگلیس اشتیاق می‌طلبد. در انگلیس می‌طلبد که بازیکنان عاشق فوتبال باشند و بازیکنان هم عاشق کارشان باشند. اینجا می‌طلبد که فوتبالیست‌‌ها رویکردی حرفه‌ای نسبت به کارشان داشته باشند. کیفیت لیگ‌ها می‌تواند متفاوت باشد اما فوتبال انگلیس نیازمند شور و اشتیاق است.
* پرتغال با جمعیتی تنها 10 میلیون نفری، امسال قهرمان اروپا شد و تعدادی از بهترین بازیکنان و مربیان حال حاضر دنیای فوتبال هم اهل این کشور هستند. شما این موضوع را چگونه توضیح می‌دهید؟
باورش سخت است! اوزه بیو، لوئیز فیگو، کریستیانو رونالدو و خودم جوایز بزرگی گرفته‌ایم و شاید فرناندو هم آن را بگیرد. بنفیکا و پورتو هم در اروپا عناوین قهرمانی دارند و پرتغال هم قهرمان یورو شد. پرتغال یک کشور کوچک با منظره اقیانوس اطلس است که باور کردنی نیست. شاید اشتیاق ما رمز موفقیت‌مان باشد.
* تیم منتخب فیفا هم دوشنبه با آرای 25 هزار بازیکن حرفه‌ای از سراسر دنیا مشخص می‌شود. اگر مورینیو بخواهد تیم منتخبش را بچیند، کدامیک از بازیکنانی که زیر نظرش کار کردهاند را در ترکیب این تیم قرار می‌دهد؟
این سؤالی است که من همیشه از پاسخ دادن به آن امتناع کرده‌ام. بازیکنان زیادی با جان و دل برای من بازی کردهاند، پس چطور می‌توانم تنها بعضی از آنها را نام ببرم و مابقی را فراموش کنم؟ ویتور بایا، پتر چک، ژولیو سزار و ... چطور از بین این‌ها یکی را انتخاب کنم؟ ژرژ کاستا، ریکاردو کاروالیو، مارکو ماتراتزی، لوسی، والتر ساموئل، جان تری ... چطور از میان آنها یکی را انتخاب کنم؟ مایکل اسین، وسلی اسنایدر، نمانیا ماتیچ، کاستینیا، مانیش، ژابی آلونسو، فرانک لمپارد ... چطور از میان‌شان یکی را انتخاب کنم؟ من فکر نمی‌کنم که هرگز بتوانم به این سؤال پاسخ دهم چون هرگز برادرانی که به من دست همکاری دارند را فراموش نخواهم کرد.
* نظر مورینیو درباره موضوع گسترش و افزایش تعداد تیم‌های جام جهانی چیست؟
من کاملاً با این برنامه موافقم، البته به عنوان یک مربی باشگاهی اگر گسترش جام جهانی به معنای افزایش تعداد بازیهای این تورنمنت و فرصت کمتر برای استراحت بازیکنان باشد، با آن مخالفم. با این حال برای منتقدان مهم است که درک کنند افزایش تعداد تیم‌های جام جهانی به معنای تعداد بازیهای بیشتر نیست. اگر این‌طور باشد، حقوق باشگاه‌ها و بازیکنان محفوظ می‌ماند. من گروه‌های سه تیمی را ترجیح می‌دهم. دو بازی و سپس صعود به مرحله حذفی با بازگشت به خانه. (شیوه 48 تیمی شدن جام جهانی). با این شیوه، تیم‌های دارای پتانسیل و تجربه کمتر احتمالا دو بازی انجام می‌دهند و به خانه برمی‌گردند اما آنها این کار را در شرایطی انجام می‌دهند که برای دوره بعد تجربه کسب کردهاند و سطح‌شان را ارتقا می‌دهند. آنها همچنین دفعه بعد که بخواهند در جام جهانی شرکت کنند، سرمایه‌گذاری بیشتری برای ارتقای زیرساخت‌های فوتبال‌شان انجام می‌دهند. گسترش جام جهانی بدان معناست که جام جهانی این رویداد اجتماعی، بزرگتر خواهد شد و این یعنی افزایش اشتیاق، خوشحالی و نشاط، یعنی سرمایه‌گذاری بیشتری در زیرساخت‌های کشورهای محتلف در حوزه جوانان، یعنی حضور نمایندگانی بیشتر از آفریقا، آسیا و آمریکا در کنار یکدیگر.
دیدگاه شما درباره استفاده از تکنولوژی کمک داور ویدئویی برای کمک به قضاوت بازیهای فوتبال چیست؟
همه ما به این تکنولوژی نیاز داریم. حرفه‌ای‌ها به خاطر مخالفت با این تحول، نمی‌توانند بازی‌های‌‌ها را ببرند یا ببازند یا جام‌ها را کسب کنند یا از دست بدهند. اسپانسر‌ها، مالکان و سرمایه‌گذاران باید احساس کنند که وقت استفاده از تکنولوژی شده است. علاوه بر این داوران نیاز دارند که حمایت شوند. آنها به کمک تکنولوژی نیاز دارند تا پشتیبان داشته باشند.
انتهای پیام/
