لغو مجوز اقامت فلسطینیان قدس، خطرناک‌ترین اقدام صهیونیست‌ها

به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگارارن تسنیم (پویا)، رژیم صهیونیستی از سال 1967 پس از اشغال شهر قدس، اقداماتی را در این شهر انجام داد که همگی آنها مقدمه ای برای یهودی سازی نهایی این شهر هستند. مثلا آنها پس از آتش زدن مسجد الاقصی، کلیدهای مجموعه مسجدالاقصی به غیر از باب المغاربه را به اردن تحویل دادند. معنای این اقدام آن بود که مسجدالاقصی در اختیار اردن است نه فلسطینی ها.

یکی از این اقدامات، صدور مجوز اقامت برای فلسطینیان قدس بود. براساس قانون ورود به سرزمین های اشغالی - که از سال 1952 در رژیم صهیونیستی اجرا شده است و در مورد فلسطینیان قدس نیز اعمال شد- صهیونیست ها به فلسطینیان ساکن قدس حق شهروندی نداده، بلکه به آنها اجازه اقامت در قدس می دهند. معنای این اقدام آن است که صهیونیست ها فقط یهودیان را شهروند قدس می دانند. با این اقدام فلسطینیان ساکن قدس، همانند خارجیانی هستند که به قدس می آیند. فلسطینی هایی که شهروندان حقیقی این شهر هستند.

براساس قوانین داخلی رژیم صهیونیستی به کسانی که در قدس به دنیا می آیند کارت  هویت آبی داده می شود کسانی که این کارت را داشته باشند شهروند محسوب نمی شوند. این کارت به منزله داشتن مجوز اقامت و کار در قدس است.

لغو مجوز در قوانین داخلی رژیم صهیونیستی

از آنجا که به فلسطینیان ساکن قدس مجوز اقامت داده شده ، نه حق شهروندی، لذا وزیر کشور رژیم صهیونیستی هرگاه صلاح بداند می تواند این مجوز اقامت را لغو کند. این قانون بدون مراجعه به هیچ مرجع دیگری چون دادگاه یا نیروهای امنیتی از سوی کارمندان رژیم صهیونیستی اجرا می شود. اما این قانون چون از سال 1967 وضع شده است، شامل فلسطینیانی که پیش از سال 1967 در قدس ساکن بوده اند نمی شود.

در سال 2006 درخواستی به دادگاه عالی رژیم صهیونیستی ارائه شد تا به وزیر کشور رژیم صهیونیستی این اختیار داده شود که بتواند حق اقامت ساکنان قدیمی پیش از 1967 قدس را لغو کند. اما این درخواست هنوز در قالب حکم صادر نشده و به وزیر کشور این اختیار داده نشده است. اما با این حال وزیر کشور رژیم صهیونیستی اقدام به لغو اقامت فلسطینیان ساکن قدس می کند. و بدیهی است که این امر در نظام داخلی صهیونیست ها امری غیر قانونی است.

در همین راستا زمانی که فلسطینیان ساکن در مورد حکم وزیر کشور در مورد لغو اقامتشان به دادگاه استیناف مراجعه کنند دادگاه تنها مدت کوتاهی این حکم را به تعویق می اندازد.

از سوی دیگر در سال 1974 نظامی برای ورود به سرزمین های اشغالی وضع شد که در بند 11 آیین نامه این نظام تصریح شده، هر فردی که 7 سال یا بیشتر از سرزمین های اشغالی خارج شده باشد یا اقامت دائمی و تابعیت کشور دیگری را به دست آورده باشد، می توان کارت هویت وی را مبنی بر اینکه وی ساکن قدس است لغو کرد. صهیونیست ها فلسطینیان ساکن قدس را مشمول این قانون برشمردند.

در سال 1988 آنها قانون دیگری را به این قانون اضافه کردند که کار را سخت و پیچیده تر کرد. این قانون که «مرکز حیات» نام گرفت تصریح می کرد اگر کسی مرکز زندگی اش در مرزهای شهرداری قدس نباشد ، مجوز اقامتش لغو خواهد شد. براساس این قانون اگر یک فلسطینی به دلیل سختی زندگی در قدس خانه ای در نوار غزه یا کرانه باختری تهیه کند و خانواده اش را به آنجا ببرد و در هفته یا ماه چند روز به قدس بیاید، مجوز اقامتش لغو خواهد شد.

آمار لغو مجوز اقامت

در سال 1996 به صدها نفر از خانواده های فلسطینیان ساکن قدس اعلام کردند مدت مجوز اقامت آنها پایان یافته است و باید قدس را ترک کنند بیشتر این افراد کسانی بودند که خارج محدوده شهرداری شهر قدس زندگی می کردند.

براساس آمار موجود بین سالهای 1996 تا 1999 تعداد 2955 مجوز اقامت فلسطینیان مصادره و لغو شد این در حالی است که بین سالهای 1967 تا 1996 جمعا 6179 مجوز لغو شده بود. یعنی لغو مجوز طی 3 سال به اندازه 45 درصد مجوز های لغو شده طی 20 سال است. براساس آماری دیگری در سال 2007 تعداد 229 مجوز لغو شد اما در سال 2008 که شاهد بالاترین رکورد لغو مجوز بود، 4672 مجوز فلسطینیان ساکن قدس لغو گردید.

برآورد

لغو مجوز اقامت فلسطینیان ساکن قدس، در حقیقت اخراج آنها از قدس است. اینکه صهیونیست ها به فلسطینیان مجوز اقامت داده اند و آنها شهروند قدس برنمی شمارند موجب می شود به مرور با لغو مجوزها، تمامی فلسطینیان قدس را اخراج کنند. آنگاه که این اتفاق بیفتد باید گفت دیگری مسجدالاقصایی نیز وجود نخواهد داشت زیرا با نبود فلسطینیان آنها هر گونه که بخواهند با مسجدالاقصی رفتار خواهند کرد.

این خطرناک ترین اقدام صهیونیست ها علیه قدس است زیرا قدس را از حامیانش خالی می کند. و تنها راه مقابله با این اقدام خطرناک حذف ریشه آن یعنی حذف مسئله ای به نام صدور مجوز اقامت است که این امر نیز جز با اخراج صهیونیست ها مقدور نخواهد بود.

انتهای پیام/