از نخلستان تا خیابان؛ حکایتی از عزاداری مهاجرین افغانستانی در شام غریبان حضرت زهرا (س)+ تصاویر

به گزارش خبرنگار حوزه مهاجرین، خبرگزاری تسنیم، دیشب با جمعی همراه شدیم که ما را به نخلستان‌های غریب کوفه بُرد... یاد شعری معروف از علیرضا قزوه افتادم که می‌گفت: «دیشب در نهج البلاغه با کسی بودم/ که مرا پا به پای خویش تا نخلستان‌های کوفه بُرد/ از نخلستان صدای گریه می‌آمد/دیشب به مضامین مظلوم نهج البلاغه می‌اندیشیدم/ که ابوذر از راه رسید/این بار پا به پای ابوذر رفتم/ از نخلستان تا خیابان....»

جماعتی عاشق به تماشای گوشه‌هایی از آن روزهای غریب جمادی‌الثانی سال 11 هجری قمری نشسته بودند، آن بر سر زدن‌ها و گریستن‌ها و فریادهای محکم «لبیک یا زهرا»، آن اجتماع باشکوه و بی‌نظیر عزاداران، آن صدای هق هق و بریده و بریده «یا خانوم فدای مظلومیتت» زیر چادرهای سیاه زنان و کودکانی هم که ناخواسته از گریه مادر اشک می‌ریختند و سهم خود را در این سوگواری ادا می‌کردند... اینجا، سیمتری یعقوبی، محله مهاجرنشین مشهد، دستمان را اینبار از خیابان تا نخلستان گرفت و بُرد...

داشتم راه می‌رفتم و گوشه‌هایی از عزاداری جمعیت را در ذهنم و قلمم به تصویر می‌کشیدم، خانواده‌ای از آن سو می‌آمدند...آرام با شمع‌هایی در دست نشستند، سبزِ چشمان مادر پر از اشک بود، مرد شال سبز دور گردنش را مقابل دیدگانش گرفت و فقط دیدم شانه‌هایش تکان می‌خورد و کودکی سبزپوش که معصومانه به آب شدن شمع‌ها نگاه می‌کرد.

در دلم گفتم، خدا از دل‌های سوخته در این شب خبر دارد، هر جا می‌نشینند، لحظه به لحظه و بلند بلند می‌گویند که چه شد که مادرشان به شهادت رسید، داستان آن در و دیوار و پهلوی شکسته را می‌شنوند. وای به حال دل‌ سادات، این فاطمیه‌هایی که از 11 هجری آمدند، ادامه دارند و تاریخ پس از این نیز این داغ تازه در گذر زمان را فریاد خواهد کرد.

در این ایام، عزاداری‌ها و اجتماع سوگواری مهاجرین افغانستانی هر روز برگی بر اخلاص و ارادت آنها به اهل بیت(ع) افزون می‌کند و شاهد این ماجرا کوچه پس کوچه های مشکی پوش محله های مهاجرنشین مشهد مقدس است.

به قول یکی از آنها که می‌گفت: هر چه داریم از این خاندان است و در این مهاجرت و غربت اهل بیت(ع) دستمان را گرفته‌اند که تنها و بی‌کَس نمانیم.

این اجتماع‌های باشکوه و عزادارای‌ها و این غرق در ماتم شدن‌ها هر ساله در ایام سوگواری اهل بیت (ع) در محله‌های مهاجرنشین مشهد برپاست، مردم هر چه دارند و ندارند را در کف اخلاص گذاشته و ماتم و عزای خود را از پستوی خانه‌ها به خیابان‌ها می‌آورند، انگار در پستوی خانه‌ها فریاد این داغ آرامشان نمی‌کند و باید از چهاردیواری‌هایشان بیرون بزنند و گَرد هم آیند تا کبوتر دل‌های خسته‌شان را پَر بدهند به اوج آسمان.

حالا صبح شده، در گلشهر و حوالی سیمتری یعقوبی قدم می‌زنم، هنوز ردپای عزاداری‌ها مانده، در و دیوارهای مشکی پوش و خانه‌هایی که تا روز سوم شهادت هم عزادارند و سیاه پوش...
لبیک یا زهرا(س).

انتهای پیام/.

گزارش: ف. حمزهای
عکس: رضا حیدری شاهبیدک