دولت باید برای پخش فیلم‌های کودک یارانه دهد
جشنواره فیلم کودک و نوجوان در روزهای آینده آغاز می‌شود و فیلم‌های مختلفی در این جشنواره حضور دارند. جشنواره‌ای که چند سالی است در اصفهان برگزار می‌شود.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، جشنواره فیلم کودک و نوجوان در روزهای آینده آغاز می‌شود و فیلم‌های مختلفی در این جشنواره حضور دارند. جشنواره‌ای که چند سالی است در اصفهان برگزار می‌شود. در این میان برخی هم در تلاشند که آثار خود را به این دوره از جشنواره برسانند و برخی نیز تقریباً تصمیم خود را برای حضور نداشتن در این دوره گرفته‌اند. یکی از کسانی که در این عرصه در حال فعالیت است آقای امیر پورکیان تهیه‌کننده و کارگردان سینماست که در این روزها فیلم رحمان را در حال آماده سازی دارد. به همین مناسبت سراغ او رفته‌ایم.
برای «رحمان» احترام قائل هستم
کارگردانان از تولید آثار خود اهدافی را دنبال می‌کنند اما کارگردان رحمان تصمیم قطعی خود را گرفته است. پورکیان در این باره می‌گوید: بسیار دوست داشتیم که فیلم به جشنواره کودک و نوجوان اصفهان برسد، تلاش زیادی کردیم و پیش تولید شبانه روزی زیادی هم رفتیم اما بیشتر به دلیل وسواس خودم نسبت به فیلمنامه ای که به آن احترام قائل هستم این اتفاق نیفتاد. باید حداقل 4 ماه روی آن کار کرد. همه بازیگران غیر چهره و غیر بازیگر هستند و یک تا دو چهره هم احتمالاً با ما همکاری دارند اما با توجه به این که 30 نفر نابازیگر و غیر چهره قرار است جلوی دوربین روند من نتوانستم این ریسک را کنم و فیلم به جشنواره اصفهان نمی‌رسد.
وی تصریح می‌کند: می‌خواستیم فیلم را استارت بزنیم و همه امکانات فراهم بود اما احساس کردم که به دلیل بازیگران و بازی‌ها،نسازم بنابراین در مرحله پیش تولید است.
مهاجرت و بیکاری روایت فیلم جدید پور کیان
پورکیان درباره حال و هوای «رحمان» توضیح می‌دهد: از ابتدای فیلمنامه فضا به گونه‌ای است که از ساحلی سوار بر قایقی می‌شوید و این قایق شما را از دریاها و اقیانوس‌ها گذر می‌دهد و دوباره به ساحل مقصود می‌رساند. فیلمنامه با قلم بسیار روان و شاعرانه‌ای نوشته شده است. داستان نوجوانی است که از دیار خود برای کار و در آمد به دیار دیگری که کار وجود دارد مهاجرت می‌کند و در این فاصله این جوان به دلیل صداقت و سلامت وجودی‌اش مشکلات زیادی برایش به وجود می‌آید و هر جا که کار می‌کند اخراج می‌شود. به عنوان مثال برای اولین بار در یک نانوایی مشغول به فعالیت می‌شود و وقتی به صاحب کار خود اعتراض می‌کند که خمیر باید 250 گرم باشد و تو 200 گرم می‌زنید و این کم فروشی است چیزی که اتفاق می افتد گذاشتن کیف شاگرد دربیرون از مغازه برای ترک این کار است.
هر اثری در قالب ژانری تولید می‌شود. درباره نوع ژانر این فیلم از او جویا شدیم. پورکیان در این باره بیان می‌کند: نمی‌شود گفت این فیلم در ژانر کودک است به خاطر این که شخصیت اصلی 14 تا 16 ساله است . می‌شود گفت نوجوان اما به نظر من درباره نوجوان است یعنی مخاطب در حقیقت بزرگسال است. هم نوجوان و هم بزرگسال باید این فیلم را ببینند چون پیام‌های بسیاری دارد.
وی درباره لایه‌های فیلمنامه و پیام‌هایی که به آن اشاره می‌کند شفافانه می‌گوید: فیلم از لحاظ پیام رسانی حاوی لایه‌های عمیق است. یک لایه سطحی دارد که وظیفه عوامل فیلم و همه و همه است که زیبایی تصویری را نشان دهند، یک لایه عمقی هم در «رحمان» وجود دارد که کشف آن وظیفه من است و باید در بستر فیلم جای دهم که حرف بسیار بزرگتری دارد، امیدوارم خدا به من عمر دهد تا این فیلم را بسازم و اگر نتوانم آن چیزی که فیلمنامه خواسته در قالب تصویر درآورم هیچ وقت آن را نمایش نمی‌دهم چون حیف می‌شود.
پورکیان درباره لوکیشن های این فیلم نیز توضیح می‌دهد: بخشی از فیلم به اندازه بیست درصد در یک روستای دورافتاده و محل زندگی این نوجوان است و بعد از آن با مهاجرت این شخصیت 80درصد فیلم در شمال کشور است. «رحمان» شاید سخت‌ترین فیلم زندگی‌ام است. فضاهای خاص اثر که هر یک در راستای هم است و به تنهایی حرف برای گفتن دارد.
برای فیلم‌های ضعیف و مخاطب نسل جدید متاسفم
یکی از مسائلی که در سینمای ایران از شرایط ضعف برخوردار است ژانر کودک و نوجوان است. کارگردان «خنده‌های آتوسا» در این باره می‌گوید: باید به حال کسانی که برای ژانر کودک و نوجوان در سینمای ایران کم کاری کرده‌اند تأسف خورد. نسل من با طالبی، کیارستمی، جلیلی و مجید مجیدی بزرگ شدند با آن آثار تحسین برانگیز و وضعیت کنونی ما این شد، حال که اصلاً کاری در این ژانر تولید نمی‌شود یا اگر تولید می‌شود مبتذل و فاجعه است برای نسلی که چیزی از این عرصه نفهمید باید تأسف بخورم چرا که با چشم و دست بسته این ژانر را دیده است و باید وای به حال این جامعه سر داد که با وضعیت موجود کار نسل بعدی تمام است.
وی با گلایه و ناراحتی تصریح می‌کند: این وضعیت کاملاً سازمان یافته است که فیلم‌هایی صرفاً به قصد فروش و عاری از هرگونه پیام ساخته می‌شود. قصه کودکانه این نسل حسن کچل شده است که تنبلی را از همان ابتدای کودکی ترویج می‌دهد. در این 10 سال اخیر چند فیلم در ژانر کودک و نوجوان ساخته‌ایم؟ جای دوری نمی‌رویم، ساخته خود من «دریا و ماهی پرنده» که حوزه هنری ادعا می‌کند حامی است برای فیلم من چه کرد؟ جایزه‌های مختلف از جشنواره‌های داخلی و خارجی برای این فیلم کسب شد اما به سر من چه ها که نیاوردند! وقتی می‌خواهی به اندیشه نوجوان ایرانی اضافه‌کنی جواب من تحریم است اما من ایستاده‌ام و به کار خود ادامه می‌دهم.
پورکیان درباره اکران این نوع ژانر در سینمای ایران بیان می‌کند: سال‌هاست در این ژانر شعار می‌دهند اما اکران مختص این فیلم‌ها وجود ندارد، دولت باید برای پخش این فیلم‌ها یارانه بدهد اما عملاً اتفاقی نمی‌افتد. دفاتر پخش فیلم‌ها هم ریسک نکرده و پخش این فیلم‌ها را بر عهده نمی‌گیرند چون سود و برگشتی عاید آن‌ها نمی‌شود.
اگر تفکر و درست عمل کنیم برخی قدرت‌ها به وجود نمی‌آیند
ریسک کردن در ساخت فیلم‌های متعدد با ژانرهای متفاوت از ویژگی‌های امیر پورکیان است. این تهیه کننده سینما درباره ریسک کردن خود در ژانرهای مختلف سینما توضیح می‌دهد: آدم‌ها دو دسته‌اند، متفکران و پیروان. هر آغازی که به سینما اضافه شد توسط آدم‌هایی بود که حاضر شدند مسخره شوند اما بدعت شکن باشند و با گذشت زمان عده‌ای از سبک این اولی‌ها پیروی کردند. در ایران جرأت ریسک در نطفه خفه می‌شود چون نمی‌خواهند اندیشه و حرف جدیدی وجود داشته باشد. ممکن است عرصه بر برخی‌ها تنگ شود بنابراین مانع می‌شوند. این برخی‌ها در گذشته و حال نیز وجود دارند. زمانی عروسک باربی در ایران قیمت مشخصی داشت وقتی سارا و دارا وارد بازار شد عروسک باربی 2000 تومان شد تا کسی داراوسارا را نخرد.
پورکیان در پایان می‌گوید: با تأمل و تفکر می‌توانیم پیاده نظام برخی نشویم، درست عمل کنیم و تشخیص دهیم که چه چیزهایی به صلاح مملکت است. آن وقت هیچ یک از این برخی‌ها به وجود نمی‌آیند.
منبع: صبح نو
انتهای پیام/
