تنها ایراد مسابقات قرآن مالزی

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، جهانبخش فرجی قاری قرآن و مدرس هنر تلاوت یادداشتی کوتاه را به بهانه اول شدن حامد علیزاده در مسابقات مالزی منتشر کرد که در ادامه می‌آید:

الان معلوم شد که داوری مسابقات مالزی و معیارهای داوری این کشور بسیار ساده‌تر،کلی نگر  و در نتیجه بهتر است از معیارهای پیچیده و جزئی نگر داوری کشور ما!!!

آنها در تجوید أصلا سختگیر نیستند یا بهتر است بگوییم تجوید و فصاحت مصری می‌خواهند!!!

مسابقه آنها، صوت و لحن محور است و به تحریر هم بسیار بها می‌دهند!

در بخش صوت، به دنبال تِنُور خوان‌ها هستند، چون خودشان تنور خوانند!
زیاد به جنس صدایی زیبا اهمیت نمی‌دهند، بلکه طنین خروجی برایشان مهم است!

خروج در صوت برایشان بسیار مهم است، یعنی سلامت صوت! در کل تلاوت مهمترین فاکتور در صوت است.
بنابراین اگر یک قاری در همه بخش‌ها بهترین تلاوت را انجام دهد، اما یک خروج فاحش صوتی داشته باشد، هرگز اول نخواهد شد!!!

در بخش لحن به دنبال کامل کردن لحن نیستند و یا اینکه حتما قاری مقلد یک شیوه خاص باشد!
ابتکار و ترکیب در لحن را بسیار می‌پسندند!

مسابقه خسته کننده و پراسترس و طولانی نیست بلکه با یک بار خواندن، تکلیف مشخص می‌شود!!!

تنها ایرادش این است که مسابقه است!!!
و مسابقه همیشه همراه استرس است و با ذات قرآن که برای شفاء و رحمت و آرامش آمده است، منافات دارد.

در پایان همانگونه که بارها و سال‌ها عرض کرده‌ام، ای کاش به جای مسابقه، جشنواره یا المپیاد قرآنی بود و نفرات منتخب زیادی  به عنوان نفر اول  یا المپیادی‌های منتخب مطرح می‌شدند!
ای کاش به جای این سیستم پر از استرس، قاریان و داوران هر کشور در محفل‌های گوناگون حضور می‌یافتند و بعد از تلاوت‌های طولانی و در مقاطع مختلف و قطعه‌های یکسان، منتخبان یا المپیادی‌های هر کشور را معرفی می‌کردند!!!
و ای کاش ایران، این روند را تغییر می‌داد و به جای نفر اول بین‌المللی و مسابقه بین‌المللی، نفرات منتخب المپیاد قرآنی را کلید می‌زد و بسته به ظرفیت هر کشور تعداد شرکت‌کنندگان هر کشور به جای یک نفر، ٥ تا 10 نفر بود و راهکاری تنظیم می‌شد که جشنواره تلاوت، سالیانه فعال می‌‌بود و اثرها را می‌پذیرفت و در مجمع انتهای هر سال فقط شاهد تلاوت‌های زیبای منتخبان یا المپیادی‌ها کشورها بودیم بدون دادن رتبه‌ها سر صحنه مسابقات !!!

و اینگونه تمامی قاریانی که طلائی یا نقره‌ای و یا برنزی می‌شدند، همه بین‌المللی بودند و تیم‌های قرآنی تلاوت به جای فرد قاری، مطرح بود!!
وحدت به جای رقابت، کار تیمی و جمعی به جای کار فردی و فضای بدون استرس و شنیدن تلاوت‌های زیبا از نتایج این تغییر زیبا بود!
 و در این صورت، خروجی قاریان بین‌المللی در جهان اسلام، با این همه استعداد و پتانسیل و علاقه ذاتی جوانان در هنر تلاوت، هم عادلانه بود!!

چیزی که هم اکنون در مسابقات شاهد آن نیستیم و صدها استعداد هم سطح در صف طویل اول شدن، نابود شده و از بین می‌روند!

انتهای پیام/