آرزوی اعضای انجمن عکاسان دفاع مقدس برآورده می‌شود؟

باشگاه خبرنگاران پویا - حسین نظرعلی

بزم میراث رزم است و عشق میراث جنگ؛ عشق به هر آنچه باقی مانده و ادای احترام به هر چه از دست رفته.

عشق یعنی بوی خون، گوگرد و آهن‌های داغدیده را که با هم جمع کنیم بوی عطر می‌آید؛ بوی گلاب.

جنگ یعنی مردمانی با عشق خود عزم رزم کردند تا وزن بزم ما را بالا بلند بدارند.

جنگ دوست داشتنی نیست؛ چون مردان ما را به تاریخ برده است وگرنه ما مردمان خونگرمِ دل به دریازده و رد شده از طوفان را هراس نیست. درد است که داغ‌مان را تازه می‌کند.

جنگ خوب نیست چون شیرمرد می‌گیرد، اما جنگ را نباید فراموش کرد تا مردانگی در تاریخ بماند.

قانون جنگ را هم که می‌دانی! آتش جنگ تا روز مرگ شیطان افروخته خواهد ماند؛ فقط از سرزمینی به سرزمین دیگری نقل مکان می‌کند.

آخر می‌دانی! مادر مرده بی‌صاحب، وطن ندارد؛ حتی چشم دیدن «وطن‌دار» را هم ندارد.

در این وانفسا انسانهایی بوده و هستند که با نگاه خود پلیدی جنگ را به تصویر می‌کشند و به جهانیان نشان می‌دهند که چگونه ستم‌هایی در حین جنگ به مردمان بی‌گناه می‌شود.

عکاسی جنگ یکی از دسته‌بندی‌های اصلی رشته‌های عکاسی در دنیاست. عکاس جنگ، عکاسی است که در صحنه نبرد حاضر می‌شود و موضوعات مختلف را به تصویر می‌کشد. این تصویربرداری‌ها در مواردی برای روحیه دادن، نشان‌دادن نقض حقوق بشر، تاریخ‌نگاری و ... کاربرد دارند. 

پس از 8 سال دفاع مقدس انجمنی به همت عکاسان دفاع مقدس تشکیل شد که هدفش جمع‌آوری میلیون‌ها فریم ثبت شده از جنگ بود. «انجمن عکاسان دفاع مقدس» که از گردهمایی رزمنده عکاسان جنگ تشکیل شده بود، مانند زمان جنگ برای رضای خدا تصمیم به فعالیت گرفتند و از همان سالهای ابتدایی تا‌کنون حمایت ارگان‌ها و نهادهای مسئول را به خود ندیدند. این عکاسان آسمانی که روزی پا به پای رزمنده‌ها در عملیات‌ها شرکت می‌کردند امروز بی ادعا فعالیت می کنند ولی این روزها کمی دلسرد شده‌اند. پای صحبت‌شان که می‌نشینی؛ همه می‌گویند در شرایط حساس نهادی پشتیبانی انجمن را نکرده‌ است! 

اما واقعاً این انجمن به چه درد می‌خورد و لزوم حمایت از آن چیست؟ وقتی امروز اسم جنگ 8 ساله را دفاع مقدس می‌گذاریم به واسطه میراث جنگ است. یکی از آن میراث، عکسهایی است که این 8 سال را ثبت کرده‌اند؛ مردم مقاوم خرمشهر، آبادان و دزفول را به تصویر کشید‌ه‌اند. امروز اگر فرزندی از دهه 80 از ما بپرسد؛ چه کردید و چرا کردید؟ به راحتی می‌توانیم عکسها را نشان دهیم و از سربلندی ایران و ایرانیان در دفاع از وطنشان بگویند.

وقتی از خود عکاسان جنگ سؤال می‌کنی حتی برخی از آنها در زمان جنگ به ارزش عکسهایی که می‌گرفتند پی نبرده‌ بودند اما امروز موضوع فرق می‌کند؛ موضوع فقط ثبت وقایع نیست. عکسهای جنگ تاثیر‌گذاری بالایی در مخاطبان دارند. اگر به 30 سال دیگر برویم قطعاً تنها چیزی که از جنگ باقی می‌ماند عکس‌ها و فیلمهاست. در آن سالها دیگر نه رزمنده و جانبازی می‌ماند و نه خاک و خاکریزی! هرچند این عکسها در زمان خود نیز برای حقوق بشر کاربرد داشته‌اند. پس حضور این انجمن و حمایت از آن در وهله اول حمایت از صلح موجود در کشور و در گام بعدی آموزش دلیرمردی به نسل جدید است. 

حال سالهاست این انجمن از طرف مسئولان مورد بی‌مهری قرار می‌گیرد و از آن حمایت نمی‌شود! دولت نگاهی به انجمن عکاسان ندارد و به لزوم باقی‌ماندن 8 سال دفاع مقدس در ذهن نسل‌های آینده را هیچ می‌داند!

از طرفی جنگ در سوریه و عراق، حضور بی‌نظیری از مدافعان حرم را به دنبال داشته که موضوع را به یک موضوع فرامیهنی تبدیل کرده است. امروز دفاع از حریم اهل بیت یک پروژه دینی است که نسل جدید رشید مردان را پای عشق‌بازی با خدا می‌برد. امروز تکلیف بر آن است که این دفاع نیز ثبت شود. قطعاً ثبت آن از دستان با کفایت اعضای انجمن عکاسان دفاع مقدس بهتر بر‌خواهد آمد چراکه آنها رزومه مثبتی دارند و پایبندی خود را به میهن و دینشان تا پای جان نشان‌داده‌اند.

«فراهم کردن این شرایط البته مسائل امنیتی در پیش دارد که تا‌کنون مانع از حضور عکاسان شده‌است اما آیا نمی‌توان راه‌هایی اندیدشید که این تصاویر به نحوی ثبت شود و بعداً منتشر شود؟ آیا نمی‌توان به عکاسان دفاع مقدس اعتماد کرد. آن هم در شرایطی که عکاسان خارجی با روشهای مختلف در این فضای امنیتی بارها نفوذ کرده و عکاسی می‌کنند. اگر قرار به منتشر شدن باشد و جاسوسی بخواهد اینکار را انجام دهد؛ قطعاً می‌تواند با گوشی هم این کار را انجام دهد. ضمن این که می‌توان فایل عکسها را حتی به عکاس نداد و برای سالها در سازمان‌های امنیتی نگه داشت. مانند کاری که در سازمانهای امنیتی دنیا اتفاق می‌افتد که پس از 10 سال مدارک را منتشر می‌کنند تا به جهان قدرت خود را نشان دهند.» این جملات درد دل برخی از عکاسان انجمن دفاع مقدس است که به نظر قابل تأمل می‌رسد. 

سخن را با این جمله به پایان می‌برم«سالها از تهاجم فرهنگی در کشور غافل بودیم  و امروز از روشهای غلط استفاده می‌کنیم؛ امروز هم اگر کارهای فرهنگی برای دفاع از حرم نکنیم؛ مردم اعتقادشان را به حرمین شریفین از دست می‌دهند!»

انتهای پیام/