استدلال نادرست در پذیرش موافقت­نامه پاریس

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، آذر ماه سال 94 بود که موافقت­نامه‌ای در پاریس به امضا رسید که بر اساس آن کشورهای عضو معاهده تغییر اقلیم سازمان ملل (UNFCCC) متعهد به کاهش انتشار دی‌اکسید کربن در اتمسفر زمین شدند. در جریان امضای این موافقت‌نامه بین‌المللی در محل سازمان ملل، 195 کشور با امضای موافقت‌نامه، همراهی خود را اعلام کردند. به‌موجب آن از کشورهای جهان خواسته شده برای کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و محدود ماندن افزایش گرمایش زمین زیر 2 درجه سانتی‌گراد تلاش کنند.

در همین رابطه علیرضا دائمی قائم مقام وزیر نیرو در امور بین المللی و پشتیبانی صنعت آب و برق در یادداشتی در 28 اردیبهشت 96 عنوان داشته است که در مصرف انرژی، براساس آمارانتشار یافته توسط مراجع بین­ المللی، کشور ایران بالاترین ضریب شدت انرژی در جهان را دارد. همچنین در انتشار گازهای گلخانه ای کشورمان به دلیل استفاده بیش از حد از سوخت های فسیلی جزء 10 کشور رتبه اول در جهان محسوب می شود و این روند بصورت فزاینده ادامه دارد.

وی در ادامه گفته است که «نشست ها و همایش های جهانی نظیر کنفرانس ریو از دو دهه پیش و در ادامه آن کنفرانس جهانی تغییر اقلیم در پاریس و  مراکش در سالهای 2015 و 2016 میلادی با حضور صدها نفر از روسای جمهور و یا معاونین آنها برنامه های جامعی را برای سازگاری با تغییر اقلیم ارایه دادند و کشورها متعهد شدند که با اجرای برنامه هایی از میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای بکاهند».

اگرچه بررسی تغییرات اقلیم و اثرات آن در آینده زندگی بشر غیر قابل انکار است، اما نکته حائز اهمیت این که آیا اجماع علمی در بین دانشمندان در مورد نقش دی اکسید کربن در گرمایش جهانی و تغییر اقلیم وجود دارد؟ در این رابطه ادله­ هایی توسط بخشی از جامعه علمی مطرح شده است که کمتر توسط رسانه های جمعی بازتاب شده است و در آن، نقش دی اکسید کربن در گرمایش جهانی زیر سوال قرار گرفته است.

1. مقاله علمی تایید شده توسط 31 هزار دانشمند مبنی بر بی ارتباطی تولید CO2 و گرمایش زمین

در یکی از مقالات و اعتراضات علمی در سال 2007، دادخواستی توسط عده‌ای از دانشمندان به رهبری پروفسور فردریک سیتز، رئیس وقت آکادمی ملی علوم ایالات‌متحده آمریکا تنظیم شد که توسط بیش از 31 هزار نفر از متخصصان و دانشمندان آمریکایی تأیید شد. در این دادخواست، پایه علمی نظریه گرمایش زمین توسط گازهای گلخانه‌ای غیرقابل‌قبول عنوان شد. در این پژوهش عنوان شده که استفاده انسان از زغال‌سنگ، نفت و گاز طبیعی به طور زیان آوری زمین را گرم نکرده است.

2. ناچیز بودن سهم گاز دی اکسید کربن در بین گازهای گلخانه‌ای

95 درصد گاز گلخانه‌ای موجود در اتمسفر بخار آب و تنها 4 درصد آن دی‌اکسیدکربن است. از این مقدار دی ­اکسید کربن 95 درصد آن توسط طبیعت و 5 درصد توسط کل فعالیت‌های انسانی از ابتدای انقلاب صنعتی تاکنون تولید شده است. با این حساب تنها دو دهم درصد اثر گلخانه‌ای جو زمین توسط انسان ‌پدید آمده است. بنابراین ارتباط فعالیتهای انسانی در تولید دی اکسید کربن و به تبع آن گرمایش زمین کاملا زیر سوال است.

تشکیک در مبنای علمی اثر دی‌اکسید کربن در گرمایش زمین زمانی قوت می‌گیرد که کشورهایی مانند آمریکا و روسیه نیز در پیوستن به این معاعده تشکیک کرده­اند. کشور روسیه در اصل 41 اصول سیاست خارجی خود ملاحظات جدی‌ای را برای همکاری‌های بین‌المللی خود وضع کرده است و برای پیوستن به همکاری‌های بین‌المللی شرط تدوین روش‌های مبتنی بر شواهد علمی را وضع نموده است.

دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا در اظهارنظرهای پیش از انتخابات ریاست جمهوری اعلام کرد که اعتقادی به گرمایش زمین و نقش انسان در آن ندارد و ضمن حمایت از صنعت زغال‌سنگ آمریکا  قول لغو توافق پاریس را داده است.

بنابراین با توجه به اینکه مبنای علمی نظریه ارتباط گرمایش زمین با تولید گاز دی­‌اکسید کربن اثبات نشده است هرگونه اقدام برای محدود ساختن میزان تولید انتشار دی اکسید کربن را می توان محدودیت در استفاده از منابع خدادای مانند نفت و گاز ارزیابی کرد که این اقدام به معنی متوقف ساختن توسعه اقتصادی و صنایع کشور خواهد بود. زیرا کشور در مسیر توسعه اقتصادی نیازمند بهره­گیری از منابع خدادای مانند نفت و گاز در عمده صنایع خود است تا چرخ اقتصاد را با شتاب قابل قبولی به حرکت درآورد. از این رو ارائه هر تعهدی در محدودیت کردن استفاده نفت و گاز به عنوان موتور پیشران صنعت، به معنی ایجاد محدودیت برای رشد اقتصادی در آینده خواهد بود.

انتهای پیام/