پروانه کاظمی: صعود به هیمالیا یک‌طرف، تأمین هزینه‌ها طرف دیگر/ سختی‌ها را به‌جان می‌خریم؛ نمی‌دانم عشق است یا جنون
بانوی هیمالیانورد کشورمان معتقد است فراهم کردن مقدمات صعود سخت‌تر از خود صعود است؛ از دشواری تهیه منابع مالی تا مشکلات برای گرفتن مجوز در سرزمین‌های دیگر.
پروانه کاظمی که چندی پیش توانست بر بام قله دائو لاگیری قرار گیرد در این باره به خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم گفت: سال 2014 برای صعود به قله دائو لاگیری اقدام کردم اما به‌دلیل برخی مشکلات این صعود نیمه‌تمام ماند. البته در آن سال هیچ گروهی نتوانست به این قله صعود کند و تمامی افراد انصراف دادند.
بانوی هیمالیانورد کشورمان ادامه داد: دائو لاگیری قله بسیار سختی است و شرایط آب و هوایی غیرقابل پیش‌بینی و ناپایداری دارد. بارش‌های زیادی در این منطقه حاکم است. در کل یکی از صعودهای بسیار سخت است اما هیچ کدام از این عوامل باعث نشد تا از هدفم دست بکشم.
وی افزود: 21 فروردین ماه برای صعود اقدام کردم. این صعود یک ماه و نیم به طول انجامید و بالاخره توانستم به هدفم برسم و بر فراز این قله قرار بگیرم. واقعاً صعود سختی داشتم. با وجود اینکه گزارش‌های هواشناسی را توسط یکی از دوستانم دریافت می‌کردم اما با توجه به جریانات هوایی محلی به‌یک‌باره با تغییرات آب و هوایی روبه‌رو می‌شدیم.
کاظمی گفت: در این صعود گروه پنجاه‌نفره‌ای از هند نیز حضور داشتند، گروهی که به‌دلیل بی‌تجربگی‌شان با خطرات زیادی روبه‌رو شدند. کم‌تجربگی آنها مشکلاتی را هم برای ما به وجود آورد و در کمپ 3 کمپ ما را خراب کردند.
هیمالیانورد ایران یادآور شد: تمامی این سختی‌ها و دشواری‌ها یک طرف، مقدمات فراهم کردن شرایط صعود یک طرف دیگر. هزینه‌های صعود به هیمالیا سنگین و از 15 هزار دلار تا 30 هزار دلار متغیر است، این در حالی است که برای صعودم اسپانسری حمایتم نمی‌کند. البته این مشکل من تنها نیست اما شرایط پیدا کردن اسپانسر برای یک کوهنورد خانم بسیار سخت‌تر از مردان هست.
وی اشاره‌ای هم به داستان صعودش به قله «چوآیو» کرد و گفت: پاییز گذشته برای صعود به این قله اقدام کردم؛ قله‌ای در مرز جمهوری خلق چین و نپال. قرار بود به‌دلیل تجربه بالایی که دارم به‌عنوان لیدر یک گروه کوهنورد را هدایت کنم اما در کنسولگری چین با بی‌احترامی از سوی چینی‌ها روبه‌رو شدم.
کاظمی تصریح کرد: سه ماه تابستان را برای این صعود تلاش کردم. تمرینات دشواری را پشت سر گذاشتم اما چین اجازه ورود را به من نداد و با کمال بی‌احترامی گفتند "به‌عنوان یک ایرانی اجازه ورود به تبت را نداری". این موضوع را پیگیری کردم اما کسی کمکم نکرد. این اتفاق خیلی در روحیه من تأثیر منفی گذاشت. یکی از تجربه‌های تلخم بود که آسیب روحی و فیزیکی زیادی به من وارد کرد و هنوز هم در حال درمان هستم.
وی تأکید کرد: با همه مشکلاتی که داشتم برای صعود به قله دائو لاگیری خودم را آماده کردم، هدفی که مدام ذهنم را به خود مشغول و با آن هدف زندگی کرده بودم، بالاخره توانستم به این هدفم برسم و به‌عنوان یک بانوی ایرانی بر فراز این قله قرار بگیرم و نخستین زن ایرانی باشم که قلل بالای 8 هزار متر جهان را فتح کرده است.
فاتح قله دائو لاگیری در پایان به تسنیم گفت: این افتخاری است که برای کشورم به دست آوردم. وقتی صعود می‌کنیم چند روزی تمام توجه‌ها به کوهنوردان است و بعد فراموش می‌شویم تا اینکه صعود بعدی انجام بگیرد، این در حالی است که به‌قول معروف، «ما برای بوسیدن قله‌ها چه خطرها کرده‌ایم.»، با وجود این، نمی‌دانم نامش را باید بگذارم عشق یا جنون، هرچه هست این سختی‌ها و خطرها را به‌جان می‌خریم و برای صعود بر قلل دنیا گام برمی‌داریم.
انتهای پیام/*
