پیوند ارکستر ایرانی و ایتالیایی این بار در راونا / ۴ هزار نفر به سالن آمدند

یاسر شیخی یگانه - خبرنگار اعزامی باشگاه خبرنگاران پویا به ایتالیا

اینجا ایتالیا. شهر بندری و توریستی راونا. سالنی دوار. هر چه به مرکز می رود ارتفاعش بیشتر می شود. دیواره اش چادری و سفید است. احتمالا از همان چادرهای برزنتی است که آدمی را یاد سیرک ها می اندازد. اما اینجا نه برای خنده، که جایی برای رخدادهای جدی است. جدی به اندازه ی موسیقی کلاسیک. جدی به مانند اجرای اپراهای جوزپه وردی. جدی به اندازه ای که قرار است ریکاردو موتی رهبری کند ارکستر را.

آفتابِ نهم جولای 2017 - هفدهم تیر 1396، نم نمک از مغرب آماده ی غروب می شود. نوازندگان با اتوبوس هایشان راس ساعت به محل اجرا آمده اند. اتوبوسی اعضای گروه کر و اتوبوسی دیگر نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران را می آورد. نوازندگان ارکستر فستیوال راونا هم با اتوبوسی جداگانه می آیند. این دو ارکستر قرار است اجرای مشترکشان را یک بار دیگر تکرار کنند. دو روز پیش در تهران اجرایی موفق داشتند و اکنون در ایتالیا هستند برای تکرارش.

ساعت 20 و سی دقیقه است و نوازندگان لباس های فرم را پوشیده و با سازهایشان خود را گرم می کنند. درهای سالن باز شده است. 3 هزار و 800 صندلی در سالن هست. کاربری سالن پیشترها ورزشی بوده، اما اکنون سالنی آکوستیک با تمام امکانات لازم برای برگزاری یک کنسرت موسیقی است. پنج دوربینِ حرفه ای در نقاط مختلف سالن هست تا این اجرا را به طور هم زمان ضبط کنند.

چراغ ها خاموش و روشن می شود یعنی زمان اجرا نزدیک است. اینجا علائم هشدار به مخاطبان، نور است نه صدای بوق. بروشورها فروشی است. باید 5 یورو بدهی تا صاحب یک بروشور شوی که داخلش متن اپرایی که اجرا می شود و تمام توضیحات لازم هست. آدمی یاد سالن های کنسرت در ایران را به خیر می کند که بروشورها مخاطب را التماس می کنند که ما را مجانی بردارید و بخوانید.

تمام صندلی ها پر شد. با 19 دقیقه تاخیر گروه کُر روی صحنه می آیند. حدود 100 خواننده کُر بر روی صحنه هستند. 100 نوازنده هم بعدش می آیند. 

سازها کوک می شود. آغاز سکوت. هستند کسانی که تازه وارد سالن شده اند سریع و با کمترین سروصدا خود را به صندلی هایشان می رسانند. همه منتظر آمدن رهبر ارکستر هستند. ریکاردو موتی می آید تا آمدنش آغازی برای همه چیز باشد.

باز هم سکوت و بعد موتی دست به کار می شود. سرود جمهوری اسلامی ایران آغاز ماجراست. همه می ایستند. به راستی شنیدن سرود جمهوری اسلامی ایران با اجرای 200 نوازنده و خواننده با رهبری یکی از بهترین های رهبری ارکستر در جهان، شنیدنی است. مو به تنمان سیخ شد.

سرود ملی ایتالیا هم اجرا می شود. سرود آنها هم پر از صلابت و ریتم و اتفاق است.

نغمه‌ها در هم می‌پیچد. اندوه‌های «جوزپه وردی» و شخصیت پردازی‌هایش در هر نُت هویداست. ریکاردو موتی اینجا هم جدی است. چنان ارکستر را رهبری می کند که گویی تمام سازها را خودش می نوازد. غوغایی به پا می کند با ارکستر.

تماشاگران هم بی کار ننشسته اند. آنان هم با سکوت و تمرکزشان انرژی عجیبی به ارکستر می دهند. موتی و ارکسترش که اکنون دیگر یکی شده‌اند، بخش‌های مختلفی از چند اُپرای نوشته شده توسط «جوزپه وردی» را اجرا کردند. این اجرا را حدود 4 هزار نفر دیدند و جالب این که چنین کنسرت های باشکوهی در اینجا و در طول سال همیشه تکرار می شود.

اجرا پایان می یابد. اتفاقی عجیب که انگشت حیرت به دهانمان می آورد؛ تماشاگران حدود 10 دقیقه و بدون وقفه برای ارکستر، رهبرش و تکخوان هایش دست می زنند. موتی چند بار از صحنه خارج می شود و برمی گردد. هر بار هم که می آید یک بار تکخوان ها، یک بار رهبران گروه کُر و یک بار هم شهرداد روحانی را با خود به صحنه می آورد. هر چه میزان تشویق ها با آمدن هر گروه بیشتر باشد، ماندنشان بر روی صحنه بیشتر است.

به هر روی پایان اجرا با لبخند و رضایت تماشاگران است. بسیاری از تماشاگران از نقاط دور و نزدیک ایتالیا خود را به راونا رسانده اند.

پایان اجرا با آغاز ضیافت شام همراه است. تمام نوازندگان ارکستر و البته مقامات ایرانی و ایتالیایی در کنار هم شام می خورند.

اجرای مشترک ارکستر فستیوال راونا و ارکستر سمفونیک تهران تمام شد. آدمی اما به این فکر می کند که چند روز، چند ماه و حتی چند سال دیگر طول می کشد تا چنین رخداد هنری با حضور ایران تکرار شود.

انتهای پیام/