چشمه ای که به چشمه شهدا معروف شد/آثار جنایت ضد انقلاب در یادمان شهدای «سیران‌بند»
در ۱۷ رمضان سال ۱۳۶۱ بود که ده نفر از فرزندان این مرز و بوم اعم از شیعه و سنی بعد از تحمل ۹ ماه اسارت و اذیت و آزار توسط عوامل خودفروخته ضد انقلاب, به طرز ناجوانمردانه ای در نزدیکی روستای سیران‌بند به شهادت رسیدند .
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا اعزامی به مناطق عملیاتی دفاع مقدس غرب و شمال‌غرب کشور, سیران‌بندنام روستایی است که در ضلع شرقی کوه آربابا, جاده ای باریک و پر پیچ و خم از طریق بویین سفلی و با فاصله 13 کیلومتری شهر بانه را به نطقه صفر مرزی با عراق متصل می‌کند. در ضلع شرقی روستا, کوه هه‌نگه ژال واقع شده است که با ارتفاع 2095متر, چون نگینی در میان انبوه روستاهای منطقه می‌درخشد.
روستای متروکه سیران‌بند که امروز بازارچه مرزی در آن واقع شده همان محلی است که مردم آن فریاد شهدای غریب و خفته در خاک این روستا را در آن شب شنیدند. در یک کیلومتری شمال شرقی روستای سیران‌بند و در دامنه غربی کوه هه‌نگه‌ژال چشمه با صفایی قرار دارد که از سال‌ها پیش, همه آن را به عنوان چشمه شهدا می شناسند. فاصله چشمه تا جاده اصلی حدود 150 متر است.
در ضلع شمال این چشمه بهشتی, قبور شهدای سیران‌بند واقع شده است. بنای یادبودی که چند سال قبل در این منطقه ساخته شد, نشان از 10 مردی دارد که در این مکان به شهادت رسیدند و در این خاک آرمیده اند. شهدای گمنام سیران‌بند, نماد مقاومت مردم کردستان و بانه در برابر دشمنان و ضد انقلاب هستند.
در 17 رمضان سال 1361 بود که ده نفر از فرزندان این مرز و بوم اعم از شیعه و سنی بعد از تحمل 9 ماه اسارت و اذیت و آزار توسط عوامل خودفروخته ضد انقلاب, به طرز ناجوانمردانه ای در این محل به شهادت رسیدند و به شهدای اسلام و انقلاب پیوستند, شهیدان احمد کلاطیبه, هوشنگ گشکی, محمد صالح احمدی, محمود احمدی, سید توفیق حسینی, سید عطاء الله حسینی, اسعد رضایی, اقبال سعیدی, فرهاد عباسی و شکور غریبی.
عناصر ضد انقلاب این شهدا را به جرم دفاع از انقلاب به اسارت گرفتند و در زندان روستای توریور زندانی کردند. رزمندگان به منطقه آمدند و عرصه را بر ضد انقلاب تنگ کردند. ضد انقلاب هم از ترس حمله رزمندگان اسلام, تصمیم گرفت اسرای زندان توریور در 50 کیلومتری سنندج را به زندان دیگری منتقل کنند. با این تصمیم آنها را با پای پیاده از آن‌جا به مقصد جنگ‌های «آلواتان» که زندان «دلوتو» در آن‌جا بود, حرکت دادند.
در طول این مسیر این اسرا نه کفشی داشتند و نه لباسی درست و حسابی. غذا و آبی هم به آنها داده نمی شد, آنها را در مسیری صعب العبور و کوهستانی 18 روز تمام, کتک زدند و اهانت کردند و پیاده به دنبال خودشان کشاندند. زخم و تاول و خونریزی و عفونت, نفس همه را گرفته بود.
تعدادی از این اسرا را که دیگر نای راه رفتن نداشتند, در بین راه تیرباران کردند و جنازه هایشان را همان جا انداختند. دو نفر از افسران پلیس راه میاندوآب که با آنها بودند و به علت شکنجه زندان توریور و سختی هار راه, دیگر توان برداشتن حتی یک‌قدم را نداشتند, وسط راه و جلوی چشم همه تیرباران کردند و پیکرشان را همانجا کنار جاده انداختند.
کاروان اسرای مظلوم, پس از 18 روز تحمل شکنجه‌های جسمی و روحی, به روستای «بله‌کی» رسید. آن‌جا اسرا را تقسیم کرده و همه را به یک طرف بردند و 10 نفری را که سوار کرده بودند, به طرف دیگر. این‌ها شهدای سیران بند بودند که سرنوشت دیگری در انتطارشان بودند.این شهدا که با پای پیاده و طی یک‌ماه, به همراه سایر اسرا از روستای توریور در اطراف سنندج به بانه انتقال داده شده بودند, با زبان روزه, توسط عوامل ضد انقلاب, در این مکان به شهادت رسیدند.افراد ضد انقلاب در کنار چشمه بزمی برپا کرده بودند و رزمندگان و بچه های مظلوم را به شهادت رساندند. ضد انقلاب هیچ نشانی از این شهدا برجای نگذاشته بود. به ناچار, پیکر شهدا توسط اهالی محل به صورت گمنام به خاک سپرده شدند و هم‌اکنون مشخص نیست که هر آرامگاه متعلق به کدام یک از شهیدان است.
اکنون پس از گذشت 35 سال از این واقعه این مکان زیارتگاه عاشقان شهدا از سراسر کشور شده و سندی گویا از جنایت های ضد انقلاب و مظلومیت رزمندگان و شهدا در برابر جنایت های آنان است.
انتهای پیام/
