گندم‌نمای جوفروش نباشیم

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، هفتمین روز جشنواره موسیقی جوان از صبح امروز سه شنبه 14 شهریور 1396 در تالار رودکی کار خود را آغاز کرد. در این روز سه تار نوازان در سه بخش گروه های سنی الف(15 تا 18 سال)، ب(19 تا 23 سال) و  ج(24 تا 29 سال) به رقابت می پردازند.

از ساعت 9:00 تا 13:00 نوازندگان در دو گروه سنی الف و ب به سه تار نوازی و رقابت پرداختند و از ساعت 14:00 رقابت بخش سنی ج آغاز شده است.

داریوش پیرنیاکان که یکی از استادان تار و سه تار موسیقی ایران است، در یازدهمین جشنواره موسیقی جوان، در میان داوران بخش تار و سه تار قرار دارد. رقابت های بخش تارنوازی در روزهای گذشته جشنواره برگزار شده است. امروز هم و پس از رقابت بخش سنی الف و ب در سه تار نوازی، پرسش هایی را با داریوش پیرنیاکان مطرح کردیم که حاصل آن را در ادامه می خوانید:

تسنیم: اجرای گروه های سنی الف و ب در بخش سه تار نوازی را چگونه دیدید.

نوازندگان سه تار در گروه الف واقعا عالی بودند. آدم تعجب می کند که بچه هایی در این سن می آیند و ردیف را به این خوبی اجرا می کنند. تسلط این بچه ها به ردیف موسیقی ایرانی نشان می دهد که این موسیقی می تواند از سنین پایین آموزش داده شود. برخی معتقدند که موسیقی ایرانی به درد بچه ها نمی خورد؛ اما وقتی می بینیم که بچه هایی در سنِ 15 تا 18 سال به این خوبی ردیف موسیقی ایرانی را با تمام ظرایفش اجرا می کنند، به نتایج دیگری می رسیم.

تسنیم: در بخش تارنوازی هم گروه سنی الف به همین خوبی بودند.

در بخش تارنوازان هم همین‌گونه بود و گروه سنی الف از همه بهتر بودند. استنباط من این است گروه های سنی ب و ج از سنین بالا یادگیری موسیقی را آغاز کرده اند. اما بچه های گروه سنی الف از بچگی یادگیری موسیقی را شروع می کنند و خیلی راحت و خوب دستشان راه می افتد.

تسنیم: اوضاع گروه سنی ج چگونه بود.

گروه سنی ج اصلا خوب نبودند. ما خیلی تعجب کردیم. البته اجرای گروه سنی ج در سه تار را هنوز ندیده ایم.

تسنیم: نقطه عطف بچه هایی که خوب بودند کجا بود. تکنیکشان بهتر بود یا درکشان از موسیقی.

هم تکنیک و هم درکشان از موسیقی و هم فُرم اجرایشان خیلی خوب بود.

تسنیم: نقطه ضعفشان کجا بود.

تنها نقصی که در این بچه ها می دیدیم از آموزش بود. تشتت آموزشی در موسیقی داریم. هر کسی که موسیقی یاد می گیرد به آموزش رو می آورد چرا که درآمدی در جای دیگر نیست. ماها که به قول شما استادان موسیقی این مملکت هستیم کجا اجرا می کنیم. وقتی هم اجرایی داریم یک شب کاری ندارند و شب دوم را تعطیل می کنند.
پس تنها راهی که نوازندگان می توانند از موسیقی درآمدی داشته باشند، آموزش است ولی همه معلم نیستند. زمان ما کسانی مانند شهنازی و برومند درس می دادند. اینها معلم بودند. در عین حال که استاد کارشان بودند معلم هم بودند. اما استادان دیگر تنها نوازندگی را دنبال می کردند. کسی مانند جلیل شهناز اصلا شاگرد نداشت، چرا که نیازی به این کار نمی دید. الان هر کسی که کمی ساز زدن بلد است شروع می کند به درس دادن موسیقی در حالی که بسیاری از ظرایف را، خودش هم نمی داند.

تسنیم: راه رفع این مشکلات چیست. خانواده ها چطور تشخیص دهند که بچه هایشان برای یادگیری چه سازی مستعدترند. استادان کاردرست را از کجا تشخیص دهند.

آموزشگاه های معتبر را دنبال کنند. بهترین سن برای یادگیری سازهای ملودیک از 8 یا 9 سالگی به بعد است. قبلش می توانند تنبک یادبگیرند. چرا که نیمی از موسیقی ریتم است. اگر بچه ها اول ریتم یاد بگیرند بعدها در یادگیری سازهای ملودیک پیشرفتشان خیلی بهتر و بیشتر می شود. مداومت و پشتیبانی خانواده ها بسیار مهم است. بچه هایشان را پیش استادان کاربلد بفرستند که انحرافی در کارشان ایجاد نشود.

خانواده ها باید فرهنگ موسیقی را به بچه هایشان یاد بدهند. فرهنگ موسیقی در مملکت ما مغفول مانده است. موزیسین هایی که خیلی هایشان همین الان روی صحنه هستند هم فرهنگ موسیقی را بلد نیستند. به همین دلیل است که الان کنسرت هایی برگزار می شود و هزاران نفر هم آن را می بینند اما این ها کنسرت موسیقی ایرانی نیست. اینها شو است. اگر فرهنگ موسیقی را از بچگی به فرزندانمان یاد بدهیم دیگر از این کارها نمی کند.

تسنیم: نبود این فرهنگ موسیقی چه عواقبی دارد.

به اسم موسیقی اصیل نباید موسیقی پاپ اجرا کرد. موسیقی پاپ ارزش خودش را دارد و خوانندگان خیلی خوبی هم در زمینه موسیقی پاپ داریم. ارزش خوانندگان موسیقی پاپ هم کمتر از خوانندگان موسیقی ایرانی نیست. هر کدام ارزش خودشان را دارند.
اما وقتی من بیایم تار را مانند گیتار بزنم این یعنی ایجاد انحراف. نشان دادن گندم ولی جو فروختن کار درستی نیست.

کسی بیاید بگویند من ژانری از موسیقی را اجرا می کنم که موسیقی اصیل ایرانی نیست اما المان هایی از این موسیقی را دارد؛ این کار درست و ارزشمندی است. ولی ما با رنگ و لعاب دادن و چسباندنِ قدیم به جدید و به بهانه زنده کردن فلان شاعر، فلان کار را کردن؛ این می شود دنبال درآمد بودن. این یعنی همان گندم نمای جو فروش.

ما باید این فرهنگ موسیقی را به جوانان یاد دهیم. باید به بچه هایمان یاد بدهیم که هدف وسیله را توجیح نکند. جای فرهنگ موسیقی و جلوگیری از پیش آمدن این مسئله ها در موسیقی ما خالی است.

انتهای پیام/