چرا امام حسین(ع) افراد را به یاری می‌طلبید؟
امام حسین(ع) در منزلگاه‌های مختلف و حتی تا آخرین لحظات حیاتشان مدام افراد را به یاری می‌طلبیند؛ اما حقیقت این درخواست‌ها از سوی امام(ع) چه بود؟
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا کاروان امام حسین(ع) در مسیر حرکت خود به سوی کربلا به منزلگاه قطقطانیه رسید؛ نقل است «عبیدالله بن حر جعفی» در این محل و یا به نقلی در «قصر بنی مقاتل» با امام(ع) دیدار و گفت‌وگو داشت.
در این مکان گفته می‌شود امام(ع) خیمه‌ای دید و پرسید برای کیست؟ گفتند برای عبیدالله بن حر جعفی است. امام(ع) کسی را نزد او فرستاد تا او را به یاری حضرت دعوت کند، اما او بهانه آورد و گفت: «من از کوفه بیرون نیامدم مگر از ترس اینکه حسین(ع) به آنجا آید و من نتوانم یاریش کنم.» پیک امام بازگشت و پاسخ عبیدالله را به امام(ع) رساند.
سپس امام حسین(ع) خودش به خیمه عبیدالله رفت و به او فرمود: «ای مرد، تا پیش از این خطای زیادی داشتی و خداوند تو را به اعمالت مؤاخذه می‌کند، آیا نمی‌خواهی در این ساعت به سوی او بازگردی و مرا یاری کنی تا جد من روز قیامت، نزد خدا شفیع تو باشد؟» گفت: «یابن رسول الله، اگر تو را یاری کنم همان ابتدای کار پیش روی تو کشته می‌شوم، و نفس من به مرگ راضی نیست، ولی این اسب مرا بگیر، به خدا قسم تاکنون هیچ سواری با آن در طلب چیزی نرفته مگر اینکه به آن رسیده و هیچ کس در طلب من نیامده مگر اینکه از او سبقت گرفته و نجات یافته‌ام». امام حسین(ع) از او روی برگرداند و فرمود: «نه حاجت به تو دارم و نه به اسب تو.» و سپس این آیه از سوره کهف را خواند: «وَمَا كُنتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّینَ عَضُدًا؛ ما گمراهان را به یاری خود نمی‌طلبیم.»
در این دیدار و گفت‌وگو نکاتی حائز اهمیت است؛ از جمله اینکه امام حسین(ع) در حساس‌ترین و سخت‌ترین شرایط به فکر دستگیری از گناهکاران بودند تا جایی که خود پیشقدم می‌شدند و به خیمه افراد می‌رفتند؛ این در حالی است که شأن امامت به گونه‌ای است که مردم باید سوی او بیایند نه او سوی مردم که این حقیقت را حضرت زهرا(س) اینگونه بیان فرمودند: «مَثَلُ الإِمامِ مَثَلُ الكَعبَةِ؛ إذ تُؤتى ولا تَأتی؛ مثل امام، مثل کعبه است؛ مردم باید سوی او آیند نه او سوی مردم».
نکته دوم، اینکه امام حسین(ع) افراد را به یاری می‌طلبیدند، با این هدف نبود که بخواهند بر تعداد یارانشان اضافه کنند بلکه به فکر دستگیری از افراد و رشد آن‌ها و نجاتشان از آتش جهنم بود و این برخواسته از روحیه شفاعت‌طلبانه و دلسوزانه امام بود؛ وگرنه خود امام حسین(ع) علم به شهادتشان داشتند و هیچ تفاوتی نمی‌کرد که با چه تعداد این مسیر را طی شود. امام رضا(ع) در روایتی به این حقیقت اینگونه اشاره فرمود: «الاِمام الاَنیس الرّفیقُ و الوالِدُ الشَّفیقُ و الاَخ الشقیق و الاُمُّ البَرَّه بِالوَلَدِ الصَّغیر وَ مَفْزَعُ الْعِبَادِ فِی الدَّاهِیَةِ النَّآدِ؛ امام، همدم مهربان و پدر دلسوز و برادر دوقلو و مادر دلسوز نسبت به بچه کوچک و پناه بندگان خدا در گرفتارى سخت است.» از این منظر موضع امام حسین(ع) موضع اقتدار و صلابت ذیل امامت عالم و آدم است.
انتهای‌پیام/
