رنج‌نامه روشندلان جهرمی؛ فراموش‌خانه‌ای به نام کانون نابینایان
در کوچه پس کوچه‌های تنگ شهر جهرم بدون هیچ علامت و نشانی فراموش‌خانه‌ای به نام کانون نابینایان وجود دارد که سراسر رنج است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از جهرم، به دنبال کانون فرهنگی _ اجتماعی نابینایان و کم بینایان شهرستان جهرم بودم. هیچ تابلویی وجود نداشت، حتی نقاشی یک فلش روی دیوار که اشاره به سمت کانون نابینایان باشد، نبود. از کوچه پس کوچه‌های تنگ بافت قدیمی شهر گذشتم تا بالاخره از عابری که از آنجا می‌گذشت سوال کردم با دست اشاره به در قدیمی و رنگ و رو رفته در انتهای کوچه کرد.
هرگز باور نمی‌کردم اینجا کانون نابینایان باشد، خانه‌ای کلنگی و بسیار قدیمی، سر در خانه روی یک بنر آفتاب خورده بی‌رنگ نام کانون نوشته بود. حیاطی کوچک و نقلی داشت در گوشه حیاط اتاق کوچکی بود. پسر جوانی صدای مرا شنید و جلو آمد پرسیدم درست آمدم اینجا کانون نابینایان است سری با لبخندی که نشان از شرمندگی و تاسف داشت تکان داد.
اینجا کانون فرهنگی _ اجتماعی نابینایان جهرم است، در کوچه پس کوچه‌های تنگ شهر، بدون هیچ علامت و مناسب‌سازی برای نابینایان. کانون فرهنگی_اجتماعی نابینایان و کم بینایان شهرستان جهرم در سال 1381 تشکیل شده است و از 300 نفر نابینا و کم بینا این شهرستان 126 نفر عضو این کانون هستند که 16 نفر تحصیلات دانشگاهی دارند.
رنج‌نامه روشندلان جهرمی
یاسر کلوانی مسئول کانون فرهنگی_اجتماعی نابینایان و کم بینایان شهرستان جهرم و عضو شورای تشکل‌های معلولین استان فارس اظهار می‌کند: 15 سال مسئول این کانون هستم و این مکان توسط بچه‌های نابینا و با هزینه خودشان رهن شده است.
به گفته وی نبود مکان مناسب برای کانون، مسئله ایاب و ذهاب و نبود وسیله نقلیه برای جابه‌جایی نابینایان و بیکاری از جمله مشکلات نابینایان جهرم است.
کلوانی می‌گوید: من خودم یک نابینا هستم و درک می‌کنم که یک فرد نابینا با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند.یک نابینا برای رفت و آمد حتما نیاز به فرد دوم دارد. نیاز به وسیله نقلیه مناسب برای جابه‌جایی دارد اما در سطح شهر اتوبوس‌های استاندارد مناسب ویژه معلولین و نابینایان وجود ندارد.
به گفته وی از مشکلات اساسی نابینایان، مسئله بیکاری آنان است، بسیاری از نابینایان تحصیل کرده‌اند اما در بحث اشتغال در سطح شهر از آنها استفاده نمی‌شود حتی مکانی مناسب برای آموزش حرفه مناسب و ارائه کارهایشان برای فروش وجود ندارد.
کلوانی در گفت‌وگو با تسنیم می‌گوید: ادارات موظف هستند 3 درصد از جذب نیروهایشان از معلولان باشد اما در ادارات و سازمان‌های شهرستان جهرم تعدادجذب نیروهای معلول به ویژه نابینایان به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد.
مسئولان بهزیستی جهرم از دیدن روشندلان نابینا شدند
رحمانیان یکی از جوانان نابینای جهرمی می‌گوید:در خانواده ما سه فرزند نابینا وجود دارد که یکی از آنها خودم هستم. ما نابینایان هیچ بیمه‌ای نداریم حتی یارانه‌ای در سازمان بهزیستی برای ما تعریف نشده است. مشکل اصلی من بیکاری است، ازدواج کرده‌ام و از فعالان این کانون هستم. پدرم درآمد زندگی ما را می‌دهد، سازمان بهزیستی صدای فریاد ما را نمی‌شنود و مدت‌هاست که ما را فراموش کرده است.
او می‌گوید: اینجا مکان مناسبی برای تجمع ما نابینایان نیست، مناسب‌سازی برای ما نه در سطح شهر و نه حتی اینجا که کانون ما است صورت نگرفته است.
رضا از دیگر فعالان کانون نابینایان شهرستان جهرم می‌گوید: من 18 سال در جهرم رنج کشیده‌ام اما صدای من به هیچ جا نرسید. یک سال است که برای اینکه راحت بتوانم زندگی کنم به شیراز رفته‌ام. من متاهل و سرپرست خانواده هستم، به یاری خدا و به کمک یکی از دوستان در سازمان بهزیستی شیراز توانستم در یکی از درمانگاه‌ها کاری داشته باشم تا بتوانم خرج زن و بچه‌هایم در بیاورم. حال نگرانی من این است که اگرسیستم دیجیتال شود قسمت تاریک خانه دیگر به درد نمی‌خورد و من بیکار می‌شوم.
یکی دیگر از اعضای کانون نابینایان شهرستان جهرم می‌گوید: نابینایان ابزاری هستند برای ترقی مسئولین، ما نردبانی شده‌ایم که از ما بالا می‌روند تا قله‌هایشان را فتح کنند.
کلوانی مسئول کانون نابینایان شهرستان جهرم می‌گوید: اگر هر اداره و سازمان در شهرستان جهرم تنها یک نابینا را جذب و استخدام کند. نیمی از مشکلات نابینایان شهرستان از بین می‌رود.
کلوانی می‌گوید: در سال‌های گذشته حدود 30 میلیون تومان در سال توسط رئیس سابق سازمان بهزیستی به کانون کمک می‌شد و جذب سرمایه برای کمک به بچه‌های کانون نابینایان صورت می‌گرفت اما در حال حاضر چشمان سازمان بهزیستی جهرم نابینایان را نمی‌بیند.
او می‌گوید: از بزرگواران خیر در سطح شهر می‌خواهیم که به یاری ما بیایند و برای نابینایان جذب حامی و بسته‌های تشویقی داشته باشند. به دنبال حامیانی هستیم که بتوانیم مکانی مناسب برای کانون نابینایان و کم بینا شهرستان جهرم داشته باشیم تا بتوانیم کلاس‌ها و کارگاه‌های آموزشی و محفل‌های دوستانه برای بالا بردن روحیه بچه‌ها ایجاد کنیم.
گزارش از مهسا مستعان
انتهای پیام/
