بیکاری و نبود آینده روشن دغدغه قهرمان جهرمی شنای کم‌بینایان
محمد دلیر، قهرمان شنای کم‌بینایان کشور از دغدغه‌هایش سخن می‌گوید و بیکاری و نبود آینده روشن را مهم‌ترین دغدغه‌هایش اعلام می‌کند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از جهرم، در تقویم آذرماه روزی به نام معلولان رقم خورده، انسان‌هایی که در طول سال کمتر دیده می‌شوند، کمتر به آنها توجه می‌شود و حتی در مناسبات شهرسازی این عده دیده نمی‌شوند اما بسیاری از این افراد ثابت کردند که گاه پیشتازتر از دیگران هستند.
هر معلول آرزویی دارد، آرزوی تحصیل کردن، هنرمند شدن، ورزشکار شدن، داشتن شغل مناسب و ازدواج کردن اما جامعه تا چه بستر را برای معلولان فراهم کرده است؟ با نگاهی سطحی می‌توان دریافت که قصه کمبودهای جامعه برای معلولان همچنان ادامه دارد.
وارد راهروی خانه شدم، خانه‌ای ساده و بی‌آلایش.گوشه دیوار انتهای راهرو افتخاراتش روی دیوار منظم و پشت سر هم نصب شده، می‌گوید: «کار مادرم است، دلخوشی‌های من را هر روز تمیز و گردگیری می‌کند». سخن از محمد دلیر قهرمان شنای کم بینایان کشور است. وی متولد 1372 در شهرستان جهرم و دانش‌آموخته رشته تربیت بدنی است.
محمد می‌گوید: مادرزادی چشم‌هایش ضعیف است. در سن 15 سالگی با معرفی پسر عمه‌ام وارد کانون نابینایان شهرستان جهرم شدم. در آنجا مرا با ورزش گلبال آشنا کردند اما بسیار برایم سخت بود و با علاقه‌ای که از بچگی به شنا داشتم، رشته شنا را انتخاب کردم. با کمک مربی توانستم شنا را حر فه‌ای یاد بگیرم و در سال 87 در المپیاد شنای کم بینایان مدال نقره انفرادی را کسب کردم.
وی که در سال 88 برنده 8 مدال طلای کشوری و به عنوان بهترین شناگر انتخاب شده است، چنین می‌گوید: در سال 2010 برای مسابقات تورنمنت عازم آلمان شدم و متاسفانه مقامی کسب نکردم اما رفتنم بی‌اثر نبود و سهمیه مسابقات آسیایی گوانجو چین را گرفتم و با شرکت در آن مقام سوم آسیا را به دست آوردم.
محمد دلیر درباره اعزامش به مسابقات تورنمنت لهستان در سال 2015 می‌گوید: در این مسابقات توانستم 3 مدال نقره دریافت کنم اما موفق به گرفتن سهمیه پارالمپیک نشدم. وی از سختی‌های شرکت در مسابقات می‌گوید: با وجود تمرینات مکرر و سختی که برای مسابقات آسیایی اینچئون کره جنوبی انجام داده بودم به خاطر شرایط پزشکی و پنج روز قبل از اعزام از طرف فدراسیون حذف شدم.
از افتخارات دیگر او کسب 2 مدال طلا و 6 مدال نقره در مسابقات قهرمانی کشور در سال 94 بوده و توانسته است کاپ بهترین و فنی‌ترین شناگر را از آن خود کند.همچنین در آبان ماه سال 96 در مسابقات قهرمانی کشور 5 مدال طلا و یک نقره را با خود به خانه آورده است.
دلیر از خاطراتش و اینکه با چه ذوق و شوقی این ورزش را دنبال می‌کرده است، می‌گوید: یاد دارم باران شدیدی می‌بارید و همه جا را آب گرفته بود آن روز ، روز تمرین من بود و هرگز حاضر نبودم آن را از دست بدهم. دقایق زیادی را زیر باران ایستادم تا بتوانم سوار تاکسی شوم و خودم را به استخر برسانم.
مادر محمد می‌گوید: به پسرم خیلی افتخار می‌کنم باوجود معلولیتی که دارد توانسته دل من مادر را بارها شاد کند. اگر محمد کم بینا هست و رنج زیادی را می‌کشد اما خداوند استعداد خاصی در شنا به او هدیه داده است.
مدال‌ها و لوح‌هایش را می‌آورد. مدال‌ها بر روی دستانش سنگینی می‌کند، می‌گوید: مدال آسیایی‌اش خیلی برایش ارزشمند است. آه دوباره‌ای می‌کشد و بیان می‌کند: از خداوند سپاسگزارم که مرا به اینجا رسانده است، هر چه دارم از اوست اما ای کاش مسئولین تلاش‌های مرا می‌دیدند و به من کمک می‌کردند.
دلیر از ای کاش‌هایش می‌گوید و بیان می‌کند: چه خوب می‌شد کشور ما هم مانند دیگر کشورهای توسعه یافته برای ورزشکاران معلول حقوقی در نظر می‌گرفتند. کاش مسئولین زمینه استعدادیابی کودکان کم بینا در این رشته و رشته‌های دیگر فراهم می‌کردند. در حال حاضر بسیاری از کسانی که شرایط مرا دارند، مربی ندارند و به تنهایی خودشان تمرینات را انجام می‌دهند.
برایم باورکردنی نیست وقتی می‌گوید مدال‌هایی که کسب کرده است حتی یکی از آنها جوایز نقدی به همراه نداشته است. می‌خندد و می‌گوید: من هر چه کرده‌ام برای خوشحالی خانواده‌ام و خودم بوده است، هیچ انتظاری جز کمی حمایت ندارم.
محمد از سختی‌هایش می‌گوید:خودم به تنهایی و بدون مربی تمرین می‌کنم و حداقل شرایط تمرین مداوم برای کم بینایان در شهرستان جهرم وجود ندارد. برای اینکه بتوانم خرج هزینه خودم را در بیاورم مربی شنا کودکان و نوجوانان در شهرستان خنج هستم.
وی در آنجا استعدادیابی کودکان کم‌بینا در رشته شنا را انجام می‌دهد اما شرایط رفت و آمد برایش بسیار سخت است. با حسرت می‌گوید: ای کاش این شرایط در شهرستان خودم ایجاد می‌شد.
بیکاری و نبود آینده روشن تمام دغدغه ذهنی محمد دلیر قهرمان شنای کم بینایان کشور است. کسب سهمیه پارالمپیک آرزوی محمد است اما شرایط تاکنون مانع رسیدن وی به این آرزو شده است.
گزارش از مهسا مستعان
انتهای پیام/