عدالت تلویزیون|دورهمی رفقا در شنبه‌های «چشم شب روشن»

باشگاه خبرنگاران پویا - احسان زیورعالم

شنبه گذشته، برنامه چشم شب روشن میزبان حسین پارسایی می‌شود تا او به دفاع از عملکرد خود و البته تبلیغ نمایش خود در تالار وحدت بپردازد. حضور این کارگردان در برنامه مهرداد رایانی مخصوص به هیچ عنوان عجیب نبود. در حالی که برنامه رایانی مخصوص در ماه‌های گذشته به محلی برای ارزیابی و بررسی وضیعت تئاتر کشور تبدیل شده بود و کمتر نمایشی فرصت رپرتاژ داشتن در این فرصت را داشت، ناگهان یک مدیر پرحاشیه سر از شبکه چهار درمی‌آورد و بدون حضور مخالفانش از خود دفاع می‌کند.

شاید این مبحث مطرح شود که شاید رایانی مخصوص خود منتقد حسین پارسایی باشد؛ ولی واقعیت چیز دیگری را نشان می‌دهد. روابط دوستانه رایانی مخصوص و پارسایی چندان مبهم نیست. برای برخی که تاریخ را فراموش می‌کنند خوانند خبری متعلق به 10 سال پیش جذاب به نظر می‌رسد.

«حسین پارسایی در بخشی از متن حکم انتصاب رایانی مخصوص به مدیریت تئاتر شهر آورده است: "تئاتر شهر را می‌شناسی، آن ساختمان گرد همیشه ماندگار در پارک دانشجو که قلب تپنده تئاتر است... مدیریت مجموعه تئاتر شهر را به جنابعالی واگذار می‌کنیم تا خانه خود و دوستانتان را به‌سامان کنید.»

البته آقای رایانی مخصوص در مجموعه تحت امر حسین پارسایی برای سال 97 نوبت اجرا دارد. با این حال اینها دلیلی نمی‌شود که آنتن شبکه چهار برای نمایشی غُرق شود که به زعم گروه روابط عمومی و رسانه‌ایش Sold out شده است. همچنین به اندازه کافی از فضای تبلیغاتی شهری بهره برده است، فضایی که به قول حسین پارسایی نشأت گرفته از اسپانسر تبلیغاتی نمایش است. اسپانسری که آنچنان خصوصی نیست و فضای تبلیغاتی سریال «شهرزاد» را نیز تأمین کرده بود. سریال «شهرزاد» نیز با توجه به حواشیش با کمک دفتری به سامان می‌رسد که مدیریتش با حسین پارسایی است.

فارغ از اینها مهمترین چالش موجود در برنامه شنبه شب، مسئله تأمین هزینه نمایش «اولیور توئیست» است که پارسایی آن را محصول موسسه حریر شرق می‌داند و رایانی مخصوص نمی‌پرسد که حریر شرق چیست و متعلق به کیست.  شاید بد نباشد او و دیگر تئاتری‌ها بدانند موسسه «حریر هنر شرق» متعلق به خانم کوهستانی، همسر آقای پارسایی است و طبق اطلاعات ثبت شده موسسات چندمنظوره فرهنگی در تاریخ 1392/07/09 مجوزهای رسمی خود را با شماره پروانه 5053 از وزارت ارشاد گرفته است. نکته جالب آنکه اعتبار این موسسه در تاریخ 1396/07/09 به پایان رسیده است و خبری از تمدید آن نیست. حال باید از وزارت ارشاد پرسید آیا این پروانه تمدید شده و اگر نشده است به چه قانونی اجازه کار پیدا کرده است؟

حال باید از دست‌اندرکاران چشم‌ شب روشن پرسید چرا در این برنامه از پارسایی درباره این موضوع پرسیده نمی‌شود؟ چرا این پرسش مطرح نمی شود آیا همسر پارسایی توانایی هزینه‌کرد 2میلیارد تومانی نمایش - به زعم شخص پارسایی- را داشته است؟ این دغدغه زمانی حادتر می‌شود که ما با سابقه ژورنالیستی رایانی مخصوص روبه‌رو هستیم. او به عنوان یک روزنامه‌نگار قدیمی می‌دانست باید بحث را به سوی یک عدالت اجتماعی پیش ببرد تا فضا را برای رپرتاژ شدن مهیا کند.

اکنون با این دیده - سبقه ژورنالیستی رایانی مخصوص - این مسئله مطرح است که چرا باید آنتن تلویزیون در اختیار نمایشی گذاشته شود که مشکل فروش ندارد؟ اگر عدالت تلویزیون در حوزه تئاتر کمک به اقتصاد آن است؛ چرا این فرصت در اختیار دیگر آثار قرار نمی‌گیرد؟ چرا رایانی مخصوص به عنوان یک استاد دانشگاه این فرصت را به گروه‌های دانشجویی و اجراهای دانشگاهی نداده است؟ حتی او به موضوعات مربوط به گروه جوانان نمی‌پردازد. در روزگاری که وزارت علوم از مسئولیت جشنواره تئاتر دانشگاهی سرباز می‌زند؛ چرا یک استاد دانشگاه فرصت را به این موضوعه نمی‌دهد؟ چرا او از نمایش‌های مهجور شهر تهران و حتی دیگر استان‌ها دوری می‌جوید؟

البته در همین برنامه حسین پارسایی اعلام داشته «مدیرگروه‌های تئاتر از من درخواستی نکردند! ... و من یک اجرا به دانشجویان اختصاص می‌دهم!» برخی این گفته را آکادمیک جلوه دادن نمایش تعبیر کردند. برخی نوشتند «حضور امثال آقای پارسایی در تلویزیون بیشتر حضور صاحبخانه در جای مهمان است؛ اما این تهدید به فرصتی زیبا بدل شد.» یعنی تمام دغدغه دانشگاهی یک برنامه به فروش بلیت نمایشی محدود می‌شود که چندان اهمیتی برای دانشجویان ندارد.

کمی عمیق‌تر شویم. به عنوان برنامه دقت کنیم. عنوان برنامه «ضرورت‌های شکل‌گیری تئاتر موزیکال» است. پرسش مهم این است که آیا تئاتر موزیکال وجود نداشته و اکنون فرصت برپایی آن است؟ آیا تئاتر ایران از تئاتر موزیکال بی‌بهره بوده است؟ آیا در یک برهه تاریخی دوستان حسین پارسایی فضا را برای محو کردن تئاتر موزیکال مهیا نکردند؟ آیا همان امحاگران تئاتر موزیکال به سراغ آن نرفته‌اند؛ چون می‌تواند بازگشت مالی خوبی داشته باشد؟ آیا با دوگانگی اعتقادی دوستان مواجه نیستیم؟

شنبه‌های چشم شب روشن می‌توانست با حضور یک ژورنالیست قدیمی - چیزی که در اجراهای اکبرلو یا کوپال ممکن نبود - فضا را برای مطالبه‌گری جامعه تئاتری مهیا کند؛ اما کافی است به ترکیب میهمانان این هفته‌های «چشم شب روشن» دقت کنیم. گویی جهان این نمایش از دایره رفقا فراتر نمی‌رود. پس این مسئله تداعی می‌شود که عدالت به معنای رفاقت است، همان کاری که در سیستم مدیریتی حسین پارسایی‌ها آموزش داده می‌شود و گویی راهی برای خروج از آن نیست.

خبرگزاری تسنیم آماده بازتاب پاسخ مهرداد رایانی مخصوص در این باره است.

انتهای پیام/