امام خمینی: در کشور ما در اجرای عدالت بین روحانی و غیر آن امتیازی نیست

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا اجرای عدالت یکی از دستورات مهم خداوند در قرآن به مسلمانان است. افراد بشر در دنیا به حسب خلقت خودشان و به حسب فعالیت‌هایی که می‌کنند و استعدادهایی که از خود نشان می‌دهند، استحقاق‌هایی پیدا می‌کنند، عدالت عبارت است از اینکه آن استحقاق و آن حقی که هر بشری به موجب خلقت خودش و به موجب کار و فعالیت خودش به دست آورده است به او داده شود، نقطه مقابل ظلم است که آنچه را که فرد استحقاق دارد به او ندهند و از او بگیرند و نقطه مقابل تبعیض است که دو فرد که در شرایط مساوی قرار دارند، یک موهبتی را از یکی دریغ بدارند و از دیگری دریغ ندارند. بنابراین می‌توان گفت یکی از تعاریف مهم عدالت که در روایات اهل عترت(ع) بدان اشاره شده است:‌ «قرار دادن هر امری در جایگاه خوش است؛ وضع الأمور فی مواضعها». از این رو هر چیزی که از جایگاه اصلی خودش خارج شود، مساوی با ظلم و تبعیض است. 

امیر مؤمنان(ع) نزد شیعیان آن بزرگوار بهترین الگو برای اجرای عدالت محسوب می‌شوند؛ زیرا در مدت حکومت‌داری بر مسلمانان برای اجرای عدالت تا پای جان ایستادند و در مسیر حق و حق‌طلبی به مقام رفیع شهادت نائل آمدند. از آن پس، این سیره حضرت الگویی مناسب برای بزرگان دین و روحانیون قرار گرفت تا جایی که امام راحل(ره) یکی از اهداف انقلاب اسلامی را اجرای عدالت، دوری از ظلم و تبعیض معرفی کردند و با این شعار وارد میدان مبارزه شدند. امام خمینی(ره) به تبعیت از سیره امیر مؤمنان(ع) در تحقق عدالت اجتماعی به قدری صراحت داشتند که از کوچک‌ترین اهمال و کوتاهی در اجرای عدالت به سادگی عبور نمی‌کردند. 

در این باره بخشی از تقریر امام خمینی(ره) با عنوان «منشور روحانیت» را خطاب به روحانیون بخوانید.

«با این‌که در کشور ما در اجرای عدالت بین روحانی و غیر آن امتیازی نیست، ولی وقتی با متخلفی از روحانیت خوش‌سابقه یا بدسابقه برخورد شرعی و قانونی و جدی می‌شود، فوراً باندها فریاد می‌زنند که چه نشسته‌اید، جمهوری اسلامی می‌خواهد آبروی روحانیت را ببرد. اگر احیاناً کسی مستحق عفو بوده و بخشیده شود، تبلیغ می‌کنند که نظام به روحانیت امتیاز بی‌جا می‌دهد. مردم عزیز ایران باید مواظب باشند که دشمنان از برخورد قاطع نظام با متخلفین از به اصطلاح روحانیون سوءاستفاده نکنند و با موج‌آفرینی و تبلیغات اذهان را نسبت به روحانیون متعهد بدبین ننمایند و این را دلیل عدالت نظام بدانند که امتیازی برای هیچ‌کس قائل نیست و خدا می‌داند که شخصاً برای خود ذره‌ای مصونیت و حق و امتیاز قائل نیستم. اگر تخلفی از من هم سر زند مهیای مؤاخذه‌ام. حال بحث این است که برای جلوگیری از تکرار آن حوادث تلخ و رسیدن به اطمینان از قطع نفوذ بیگانگان در حوزه‌ها چه باید کرد؟ گرچه کار مشکل است ولی چاره چیست؟ باید فکری کرد. اولین وظیفه شرعی و الهی آن است که اتحاد و یک‌پارچگی طلاب و روحانیت انقلابی حفظ شود وگرنه شب تاریک در پیش است و بیم موج و گردابی چنین هایل».

انتهای‌پیام/