یادداشت: شباهت جنبش‌های استقلال‌طلب در فلسطین و اسکاتلند
کنراد ریکاس عضو فعال جنبش استقلال اسکاتلند که روزنامه‌نگار و سیاستمدار برجسته‌ای است، در یادداشتی به بررسی فشار صهیونیسم بر اسکاتلند پرداخت.
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم، عضو فعال جنبش استقلال اسکاتلند که روزنامه‌نگار و سیاستمدار برجسته‌ای است طی یادداشتی به بررسی فشار صهیونیسم بر اسکاتلند پرداخت. کُنراد ریکاس که از میهمانان کنفرانس افق نو در اردیبهشت ماه نیز می‌باشد معاون حزب «تغییر در لهستان» و کارشناس مرکز مطالعات ژئوپولیتیک اروپا است که در کارنامه خود عضویت و ریاست شورای منطقه‌ای لوبلین را داشته و از مخالفین سیاست‌های آمریکا و جرج سورس در کشورهای اروپای شرقی می‌باشد.
متن یادداشت کنراد ریکاس به‌شرح ذیل است:
دقیقاً مانند دیگر جوامع یهودی که علاقه‌ای به نمایان کردن خود ندارند، جامعه یهودیان اسکاتلند نیز خود را جامعه‌ای کوچک و جوان می‌داند که تنها 200 سال قدمت دارد. آنها دلیلی برای این کار خود دارند؛ هیچ دلیل تاریخی یا معاصر برای به‌کارگیری سلاح مورد علاقه صهیونیسم (یهودیت‌ستیزی) علیه مردم اسکاتلند وجود ندارد. اما از سوی دیگر، محافل صهیونیستی می‌دانند که تمام قدرت‌های سیاسی و اجتماعی اسکاتلند، مقامات محلی، دانشجویان، مراکز علمی، و بیشتر مردم اسکاتلند موضع محکمی در حمایت از فلسطین آزاد و مقابله با تروریسم اسرائیلی دارند.
این سخن هشدار واضحی برای فعالیت‌های صهیونیستی است که در برابر استقلال اسکاتلند نیز قرار می‌گیرد. امیدوارم که همه ما پرچم‌های فلسطین و اسکاتلند را که کنار هم در نقاطی از اسکاتلند برافراشته شده‌اند دیده باشیم؛ نقاطی نظیر سردرِ شورای شهر گلاسکو، شورای دانبارتونشایر غربی و همچنین بالای استادیوم سلتیک پارک، که نماد افتخار ماست. اینها نه‌فقط نشانه دوستی ما با فلسطین، آن هم صرفاً در زمان‌های پراکنده و میان جشن‌ها، بلکه نشانه‌های حمایت قاطع، مداوم و بی‌تردید اسکاتلند از مردم فلسطین هستند. اما ملتِ ویلیام والاسِ دلاور به‌خوبی می‌داند که برای آزادی همواره باید جنگید و خون داد. و اسکاتلندی‌ها همیشه در این زمینه مشارکت خود را نشان داده‌اند.
در سال 2013، کلیسای اسکاتلند، که اصلی‌ترین اجتماع مذهبی این کشور است، گزارشی را با عنوان «میراث آبراهام: گزارشی در مورد سرزمین موعود» منتشر نمود و طی آن نود و پنجمین سالگرد بیانیه ننگین بالفور[1] در سال 1917 را یادآور شد. گزارش مذکور به‌شکلی آشکار مخالفت خود را با ایجاد «صهیونیسم مسیحی» ابراز کرد و به نقد تلاش‌ها در استفاده از مباحث مذهبی برای توجیه اشغال صهیونیستی فلسطین پرداخت.
مقامات کلیسا از سوی صهیونیست‌ها و همکارانشان در بریتانیا، از جمله نمایندگان رسمی آنها در اسکاتلند (شورای اسکاتلندی جوامع یهودی و شورای نمایندگان یهودیان گلاسکو) مورد هجمه و حملات فراوانی قرار گرفتند. فشار به‌قدری زیاد بود که در سال 2017، در صدمین سال انتشار بیانیه بالفور، بیانیه جدیدی از سوی کلیسا منتشر گردید که طی آن گفته شد اگرچه علم الهیات مسیحی نباید برای توجیه یا ارتقای یک بی‌عدالتی مورد استفاده قرار گیرد و ما باید به نقشی که بیانیه بالفور در منع مردم فلسطین از حقوق خود ایفا کرد توجه کنیم، ترس‌های بنیادین و داستان‌هایی در خصوص فقدان و دردهای عمیق نیز وجود دارند.
به‌طور کلی، بیانیه جدید به‌شکل قابل توجهی عقب‌نشینی داشته است به‌طوری که راه‌حل دو کشور کنار یکدیگر را برای حل بحران فلسطین پیشنهاد داده است. هرچند، این عقب‌نشینی هم صهیونیست‌ها را راضی نکرد به‌طوری که آنها روابط خود را با سازمان‌های مذهبی اسکاتلند قطع کردند.
این تنها یکی از نمونه‌های سوء استفاده صهیونیست‌ها از ابزار تبلیغاتی علیه نقدهای واردشده به خود است. ما همچنین باید به‌خاطر داشته باشیم که بیش از یک قرن است که محافظه‌کاران بریتانیا از دوستان و خدمتگزاران مورد اعتماد صهیونیسم بوده‌اند، به این ترتیب آنها دشمنان مشترکی را در اسکاتلند دارند که همان استقلال‌طلبان دو کشور اسکاتلند و فلسطین هستند. من تقریباً مطمئن هستم که در هیچ یک از کشورهای دیگر اروپایی تحریم اسرائیل به‌اندازه آنچه در اسکاتلند جریان دارد، قوی نیست. دوستان ما نه‌تنها محصولات اسرائیلی (جهت بایکوت) را در بازار شناسایی می‌کنند، بلکه هرگونه داد و ستد با شرکت‌های اسرائیلی را نیز مسدود می‌نمایند و از تبلیغات صهیونیستی در دانشگاه‌ها جلوگیری می‌کنند.
حتی در جشنواره معروف ادینبرا (که در سال 2016 موفقیت‌آمیز بود اما در 2017 فشارها دوباره بیشتر شد) این مقاومت بیشتر به‌چشم می‌خورد. دو لابی بسیار فعال (کنفدراسیون دوستان اسرائیل ــ اسکاتلند (COFIS) و جمعیت StandWithUS) در آگوست 2017 مجموعه‌ای از رخدادهای دروغین را به‌راه انداختند و شعار «همزیستی شاد ملل و مذاهب در اسرائیل» را سر دادند. و این بار برخی از سیاستمداران از جمله رهبران حزب کارگر اسکاتلند دعوت آنان را پذیرفتند و خود را کنار صهیونیست‌ها نشان دادند. این امر نشانگر ضعف و سطحی‌نگری جریان ضدصهیونیستی در عرصه‌های بالای قدرت است که همواره از برچسب «یهودستیزی» بر خود هراس دارند.
از همه قوی‌تر صدای مردم است؛ از جمله حرکات مردمی می‌توان از BDS (جنبش بایکوت، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم اسرائیل) نام برد. بایکوت محصولات اسرائیلی توسط مصرف کنندگان نقش مهمی را در ارتقای آگاهی و حساسیت جوامع غربی نسبت به مسئله فلسطین ایفا می‌کند. این امر خوشحال کننده است که ما هر هفته شاهد تظاهراتی در سطح شهر گلاسکو هستیم که طی آن از مردم درخواست می‌شود از خرید و فروش محصولات اسرائیلی خودداری کنند؛ یا زمانی که در ادینبرا، کمپینهای حمایت از مذاکرات با فلسطین، شورای شهر را متقاعد ساختند که شرکت فرانسوی خدمات وئولیا (Veolia) را به‌خدمت نگیرد، چرا که این شرکت در شبکه ریلی اورشلیم مشغول فعالیت بود.
حتی سفارت اسرائیل در لندن نیز به‌صراحت اذعان می‌کند که جریان BDS یکی از تأثیرگذارترین حرکت‌های ضداسرائیلی در اسکاتلند است. هرچند، این حرکت نمی‌تواند و نباید به جملاتی چون «من پرتقال اسرائیلی را خریداری نکردم و این تمام کاریست که از من برمی‌آید» محدود شود. فشار اقتصادی بر اسرائیل باید شدت بیشتری پیدا کند، به‌خصوص در مواردی که برای تل‌آویو ارجحیت دارند، مواردی نظیر سرویس‌های دفاعی و مالی.
نخست وزیر اسبق اسکاتلند، الکس سالموند، همواره بر این امر پا فشاری داشت که اسکاتلند مستقل هرگز زیر بار هیچ گونه معاهده تجاری یا سیاسی با اسرائیل نخواهد رفت و به هیچ عنوان همکاری نظامی با رژیم صهیونیستی نخواهد داشت.
اما نتیجه آن چیزی بود که در سال 2014 و در کمپین رفراندوم استقلال اتفاق افتاد: یهودیان اسکاتلند به‌دنبال تبلیغات صهیونیستی رفتند که می‌گفت «اسکاتلند آزاد می‌تواند زندگی را برای جامعه یهودیان دشوار سازد» و «ملی‌گرایان اسکاتلندی از نازی‌ها بدترند». ما هرگز نمی‌دانیم که آن نیرنگ کاری به نتیجه می‌ر‌سد یا نه، درست مثل اینکه نمی‌دانیم نتیجه واقعی رفراندوم چه بوده است. اما آنچه می‌دانیم این است که صهیونیست‌ها تحت قوانین احزاب بریتانیا British Tories دوباره سر برمی‌آورند. نخست وزیر کنونی اسکاتلند، نیکولا استورجن، مجبور شد با هیئت اعزامی «جامعه متعهد اسرائیل» (IES[2]) از دانشگاه ادینبرا ملاقات کند و سخنان آنها علیه کمپین همبستگی فلسطین را بشنود. همان‌طور که همه ما می‌دانیم، یک رفراندوم استقلال دیگر در سال 2019 برپا خواهد شد و صهیونیست‌ها به‌خوبی از عواقب این رفراندوم برای تجارت و همچنین عواقب آن برای جزایر بریتانیایی آگاه هستند.
این حرکت دامنه وسیع‌تری را در بر خواهد گرفت زیرا ما نیز موفقیت‌هایی را در این جریان کسب کردهایم. علی‌رغم فشارهای فراوان، پس از آنکه دادستان عمومی اسکاتلند[3] فعالان کمپین «همبستگی فلسطین و اسکاتلند» را به‌خاطر تظاهرات علیه شرکت اسرائیلی لوازم آرایشی Jericho متهم به نژادپرستی و تجاوز به حقوق دیگران نمود، پس از گذشت یک دوره دادخواهی سه‌ساله، دادگاه اصلی گلاسکو، بالاخره در جولای 2017 این حکم را صادر نمود که «مخالفت با صهیونیسم به‌معنای نژادپرستی نیست.» و این اتفاق نقطه عطف جدیدی در اصول پیشین اسکاتلند به‌حساب می‌آید. هرچند این برای ما یک دستاوردی عجیب محسوب نمی‌شود، اما برای افرادی که در خط اول مبارزات قرار دارند، پرچم اسرائیل را به‌آتش می‌کشند و علیه تبلیغات صهیونیستی فعالیت می‌کنند از اهمیت بالایی برخوردار است.
همان‌گونه که می‌بینیم، تاریخ حال و آینده اسکاتلند و فلسطین در هم تنیده شده است. فلسطین زمانی مستعمره بریتانیا بود و اسکاتلند همچنان در آن وضعیت است و ما دشمنان مشترکی داریم زیرا آنها نیز می‌دانند که اسکاتلند مستقل همواره به‌عنوان حامی مستحکمی برای دوستان فلسطینی‌مان خواهد بود. دشمنان از ما متنفر هستند زیرا آنها از آنچه ما اعتقاد داریم و برای اعتلای آن تلاش می‌کنیم بیم دارند؛ و آن چیز حقیقت است.
1 ــ نامه‌ای تاریخی بود که در تاریخ 2 نوامبر 1917 میلادی، توسط آرتور جیمز بالفور، وزیر خارجه وقت بریتانیا، خطاب به والتر روتشیلد، سیاستمدار یهودی‌تبار و عضو مجلس عوام بریتانیا نوشته شد و در آن از «موضع مثبت» دولت بریتانیا برای «ایجاد خانه ملی برای یهودیان در سرزمین فلسطین» خبر داده شد. بیانیه بالفور سرآغاز تلاش در عرصه بین‌المللی برای تأسیس کشور اسرائیل به‌شمار می‌رود.
2- Israel Engagement Society
3- Procurator Fiscal
انتهای پیام/*
