دوربین تسنیم در زندان «توبه»؛ روایت قفس‌های آهنین و شکنجه‌گاه «جیش‌الاسلام»
امروز زندان التوبه از زندانیان خالی شده است و فقط خاطرات و آرزوهای آنان روی دیوارهای زندان نقش بسته است و نشانه‌هایی از درد و رنج و گرسنگی آنان به‌جا مانده و اینکه آخرین وعده غذایی که چشیدند، درد و ظلم بود.
«غصون الماضی»، خبرنگارخبرگزاری تسنیم، حومه دمشق، دوما، زندان التوبه: چه‌کسی بین ما نام زندان «التوبه» را نشنیده است؛ بزرگترین زندان جیش الاسلام در «دوما»، همان زندانی که شاهد شکنجه و کشته شدن هزاران نفری بود که ربوده شده و در سلول‌های زیر زمینی بدون هیچ نوری، جان باختند.
قفس‌های آهنین اولین چیزی است که پیش از اینکه به داخل زندان برسیم با آن روبه‌رو می‌شویم، این قفس‌ها برای همه اسیران و خانواده‌هایشان داستان دردناکی دارند زیرا جیش الاسلام افراد ربوده‌شده را در این قفس‌ها گذاشته و در نقاط مختلف شهر به‌نمایش در می‌آوردند تا آنها را تحقیر کرده و عزت و شرافتشان را از بین ببرند.
اتاق‌های تاریک پر از ده‌ها زندانی که شدیدترین شکنجه‌ها و محرومیت‌ها را تجربه کردند، و اتاق‌های انفرادی که دیوارهای آن صدای ناله شکنجه افراد را تا زمانی که روح از بدنشان جدا می‌شد، شنیدند.
آسایش و راحتی در زندان التوبه هیچ معنایی ندارد. اعضای جیش الاسلام از اسیران برای حفر تونل و هر کاری که نیازمند تلاش و زحمت زیادی بود، استفاده می‌کردند و هر کس می‌توانست در ساعت‌هایی که برای حفر تونل در نظر گرفته شده بود، کارش را انجام دهد، می‌توانست پیش از بازگشت به سلول تاریک خود برای چند دقیقه نور را ببیند.
یکی از جوانان دوما در توضیح زندان‌های جیش الاسلام برایمان می‌گوید: آنان زندان "الباطون" و زندان "الکهف" و نیز التوبه داشتند و علاوه بر این یک پادگان پلیس و مرکزی برای جنایت داشتند.
خبرنگار از او می پرسد: آیا شما اسیران را می‌دیدید؟ جوان پاسخ می‌دهد: بله، ما اسیران را می‌دیدیم، اما افراد مسلح آنان را در خودروهای خاص پنهان می‌کردند و از آنان برای حفر تونل و کارهای سخت استفاده می‌کردند، افراد مسلح اطراف آنان را از هر سو گرفته بودند و مجبورشان می‌کردند حفاری کنند.
از این جوان سؤال شد: افراد مسلح تعداد زیادی اسیر داشتند اما فقط تعداد اندکی را آزاد کردند، آیا از سرنوشت کسانی که هنوز در بند هستند، خبر دارید؟
جوان پاسخ می‌دهد: به‌خدا سوگند نمی‌دانیم سرنوشت آنان چه شد و افراد مسلح با آنان چه کردند، آیا آنان را به‌قتل رساندند یا خیر.
امروز زندان التوبه از زندانی‌ها خالی شده است و فقط خاطرات و آرزوهای آنان روی دیوارهای زندان نقش بسته است و نشانه‌هایی از درد و رنج و گرسنگی آنان به‌جا مانده و اینکه آخرین وعده غذایی که چشیدند، درد و ظلم بود.
اما زندانبان‌ها از خود دفاتر مربوط به نوبت نگهبانی و کلیدهای زندان را به‌جا گذاشته‌اند، بعد از آنکه همه را شکنجه و هر چیزی را نابود کردند و اکنون خورشید می‌تواند بر این محل بتابد تا به شب ظلمانی پایان بخشد.
انتهای پیام/*
