دستاوردهای معرفتی ادعیه معصومین(ع) در کلام رهبر انقلاب

 به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا از نزدیک‌ترین حالات انسان به خداوند متعال دعا و مناجات با معبود خویش است. این عمل به قدری اهمیت دارد که خداوند در آیاتی از قرآن انسان‌ها را دعوت به انجام آن کرده است. به عنوان نمونه در بخشی از آیه60 سوره غافر می‌فرماید: «وَ قَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَكُمْ؛ پروردگار شما می‌گوید بخوانید مرا تا برای شما استجابت کنم.» همچنین می‌بینیم مضمون آیات انتهایی برترین سوره قرآن و سرآغاز مصحف شریف یعنی سوره حمد به صورت دعاست؛ سوره‌ای که قرائت آن در نمازهای یومیه جزو واجبات نماز شمرده می‌شود. 

در این بین ادعیه و مناجات صادره از سوی پیامبر(ص) و اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) از جایگاه والایی برخوردار است؛ زیرا شیوه برخورد و درخواست صحیح از معبود عالم را به زیبایی و دلنشینی به شیعیان خویش بیان می‌دارند. بنابراین «مناجات‌ها ودعاهایى که از جانب معصومین(ع) رسیده است، چون از بینش عمیق خداشناسانه‌اى برخوردار است و از انسان‌هاى کامل و راسخان در علم و دانش صادر شده است، از هر نظر قابل اعتماد است و در آن هیچ یک از عوارض جارى در میان اوراد نشأت گرفته از افکار بشرى وجود ندارد.» ^{(پایگاه اطلاع‌رسانی آیت‌الله مکارم شیرازی)} بنابراین یکی از مهم‌ترین دستاوردهای مهم ادعیه، ارائه معارف ناب الهی است. 

رهبر معظم انقلاب در این باره فرمود: «واقعاً این دعاها پر از معارف است که اگر این‌ها را از حالت دعا بیرون بیاورند، معارف اسلامی متین و اصیل و قوی‌ای را تشکیل می‌دهند که نظیرشان در روایات ما کم است ... و این مخصوص دعاهایی است که از معصوم به ما رسیده است. امام سجّاد علیه‌الصّلاة والسلام «صحیفه سجّادیه» را به‌صورت دعا تنظیم فرموده و اصلاً دعا خوانده است، اما این کتاب، پُر از معارف الهی و اسلامی است. توحید خالص در صحیفه سجّادیه است. نبوت و عشق به مقام تقدّس نبىّ اسلام علیه و علی آله الصّلاة و السّلام در صحیفه سجّادیه است. مثل بقیه دعاهای مأثور، معارف آفرینش در این کتاب است. همین «دعای ابوحمزه ثمالی» که مخصوص سحرهاست ــ سعی کنید آن را بخوانید و در معنایش توجه و تدبّر داشته باشید ـــ و همین «دعای کمیل» که شب‌های جمعه خوانده می‌شود، از جمله دعاهایی است که سرشار از معارف اسلامی است و در آن‌ها حقایقی به زبان دعا بیان شده است. نه این‌که آن بزرگوار -امام سجّاد علیه‌الصّلاة والسّلام- نمی‌خواسته دعا کند و دعا را پوشش قرار داده است؛  بلکه دعا می‌کرده، مناجات می‌کرده و با خدا حرف می‌زده است. منتها انسانی که قلبش با خدا و با معارف الهی آشناست، حرف زدنش هم این‌گونه است. حکمت از او سرریز می‌شود و دعای او هم عین حکمت است.» ^(1390/05/27)

انتهای‌پیام/