تماشاخانه سرو، تماشاخانه بسته
تماشاخانه سرو در حالی بدون اجرا و نمایشی مخاطبان را با در بسته روبه‌رو می‌کند که بالاترین ظرفیت تئاتری کشور در اجرا، فصل تابستان است.
باشگاه خبرنگاران پویا - احسان زیورعالم
تماشاخانه سرو دو ماه گذشته را بدون دیدن رنگ و روی نمایشی، درهایش را در برابر مخاطبان بسته دیده است. با وجود تغییرات در بنیاد روایت و رفتن امیر نصیربیگی؛ اما هنوز چراغ این تماشاخانه خاموش است. سال گذشته در مراسمی پرهیاهو، تماشاخانه سرو از خیابان شهید قرنی به طالقانی منتقل شد تا شاید شرایط برای جلب مخاطب آن بهبود بخشد. مکان جدید، امکانات جدیدی نیز برای سرو فراهم کرده بود. دیگر خبری از آن فضای نامناسب پیرامونی تماشاخانه نبود. با احداث یک لابی مدرن، سرو از یک سوله مرتفع، بیشتر به یک سالن نمایش شباهت پیدا کرد.
نمایش «فیش آباد» اثر سیروس همتی با فروش مناسب و استقبال گرم مخاطبان نوید روزهای خوش در سرو را می‌داد؛ اما سرمایه‌گذاری کلان بر نمایش سیروس کهوری‌نژاد با عنوان «میرمهنا» و در ادامه حضور نمایش‌هایی نه چندان قابل قبول در بهار 97، شرایط در سرو را تغییر داد. مجموعه نصیربیگی موفق به جلب نویسندگان موفق تئاتر نشده و متون ارسالی نیز طبق تحقیقات نگارنده، از ارزش ادبی و هنری مناسبی برخوردار نبوده‌اند. همه چیز در چنته نگرشی است که سال‌های تئاتر دفاع‌مقدس و دینی را به سوی سقوط سوق داده است. متونی که از نوعی ادبیات کلیشه‌ای و شیوه روایی نخ‌نما بهره می‌برند و به سبب دخالت مدیران ناآشنا با تئاتر، بدل به فرصتی برای حضور تنها بخش کوچکی از هنرمندان در این عرصه شده است.
با این حال، تماشاخانه سرو موفق به جلب و جذب هنرمندان فعال تئاتر نشده است و گویی چندان فرصت نیز به جوانان تجربه‌گرا داده نشده است. شرایط شوراها و شخصیت‌های تأثیرگذار در انجمن تئاتر مقاومت نیز محل بحث است، شخصیت‌هایی که همواره در این فرصت فرهنگی حضور داشته‌اند و با گذشت زمان خود بدل به کند شدن حرکت تئاتر مقاومت و مکانی چون تماشاخانه سرو شده‌اند.
با آمدن حبیبی و رفتن نصیربیگی به نظر می‌رسد برنامه‌های تازه‌ای در این مجموعه رخ خواهد داد؛ اما با گذشت یک ماه سرو کماکان چراغش خاموش است. حبیبی نیز تمایل چندانی برای رسانه‌ای کردن فعالیت‌هایش ندارد و تلاش خبرنگار تسنیم برای گفتگو با او نیز راه به جای نبرده است. برنامه‌های آینده تماشاخانه سرو نیز کماکان اعلام نشده است. این نکته نیز قابل توجه است که جشنواره بین‌المللی مقاومت نیز کماکان با دبیری امیر نصیربیگی در پاییز سال جاری برگزار می‌شود.
شب گذشته در حالی مجموعه جشنواره مقاومت اسامی آثار برگزیده برای ارزیابی روی صحنه اعلام کرده است که خبر فاقد نام کارگردانان است. در میان اسامی آثار برگزیده نام یک اثر چندین بار تکرار شده است که نشان می‌دهد گروه‌های متقاضی یک متن بیش از دو گروه بوده است و اکنون هیچ تفکیکی میان آنان وجود ندارد. مهمتر آنکه بیشتر متون، متون منتشر شده و قدیمی هستند که پیشتر روی صحنه رفته‌اند. این مسئله نشان می‌دهد که وضعیت متون در تماشاخانه سرو نیز چندان مناسب نیست و احتمالاً متون تازه از بار و ارزش هنری اندکی برخوردارند. با این حال خبرهای به دست آمده نشان می‌دهد شورای هنری مستقر در بنیاد روایت نیز به واسطه اندیشه و تفکر خود مانعی بر رشد مجموعه سرو شده‌اند.
گروه تئاتری بنیاد روایت مدعی هستند که می‌خواهند تمرکز خود را روی آثار کودک و نوجوان قرار دهند. براساس شواهد به دست آمده سالن اسوه که قرار بود به عنوان مرکز تئاتر انجمن تئاتر مقاومت فعالیت کند بیشتر اوقات روز بسته است. در ساعات 5 تا 8 که ساعات اوج گروه‌های تئاتری است، مخاطبان اسوه با چیزی جز یک در بسته روبه‌رو نخواهند شد و با توجه به سامانه‌های بلیت‌فروشی می‌توان دریافت در یک سال گذشته این سالن به هیچ عنوان میزبان یک نمایش کودک نبوده است.
شنیده‌ها حاکی است بنیاد روایت قصد دارد این تماشاخانه را به بخش خصوصی واگذار کند؛ اما این پرسش مطرح می‌شود که آیا بخش خصوصی قرار است با اساسنامه بنیاد روایت اقدام به واگذاری سالن کند یا با آزادی عمل سالن‌های خصوصی.
شنیده دیگر آن است که مدیریت بنیاد روایت چندان میانه خوبی با تئاتر ندارد. تفکر رایج در مدیریت جدید صرفاً به گسترش دایره مخاطبان است که از دید آنان تئاتر توانایی چنین رویه‌ای ندارد.
آنچه مشخص است بنیاد روایت نمی‌تواند بدنه اصلی تئاتر را جذب خود کند و از تولید هنرمند در دل خود نیز عاجز است. مدیریت بنیاد نیز چندان اهمیتی به تئاتر نمی‌دهد. متقاضیان حضور در سرو و اسوه نیز نمی‌توانند آثار قدرتمندی عرضه کنند تا بتوان تماشاخانه را به یک قطب تئاتری بدل کنند. در نهایت آنکه شورا و مغزهای متفکر حاضر در بنیاد نیز ایده و برنامه‌ای برای اصلاح وضعیت ندارند.
انتهای پیام/
