ذی‌الحجّه، یادآور خاطره خوش مهمانی ماه خداست

ذی‌الحجّه، یادآور خاطره خوش مهمانی ماه خداست

ماه ذی‌‌القعده و ذی‌‌الحجّه با اوقات خاص قرب حق، اعمال، ادعیه، اذکار، مناسک و مناسبت‌هایش، یادآور خاطره خوش مهمانی ماه خداست، برای آنان که اندوه فراق سحرهای مناجات، شبهای مهتابی احیاء و سفره کرامت افطار کریم دلتنگشان می‌کند.

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا،خدای مهربان و حکیم علاوه بر ماه مبارک رمضان، در اوقات دیگر نیز بندگان خود را رها نکرده است و در اطراف سرزمین رمضان برای اهل استقامت و محبت، خیمه‌های معرفت برپا کرده و نگذارده که  احساس دلتنگی، دلسرد و دلسنگشان کند. شهر شوّال که می‌رسد (معنای لغوی آن مترادف بالا رفتن است به جهت حصول قرب معنوی بعد از ماه مبارک و قلّت است به جهت اعمال عبادی اندک در این ماه) زیر پَرِ عنایت و حمایت خویش می‌گیرد تا نوبت ذی القعده و ذی الحجه می‌رسد.

این دو قرین دلنشین با آن همه اوقات خاص قرب حق، اعمال، ادعیه، اذکار، مناسک و مناسبت‌هایش، یادآور خاطره خوش مهمانی ماه خداست، برای آنان که اندوه فراق سحرهای مناجات، شب‌های مهتابی احیاء و سفره کرامت افطار کریم با نمک روی حبیب و نان و نور برکت، دلتنگشان می‌کند.

بیشتر بخوانید: هجرت از بیت نفس، مصداقی از حج ابراهیمی

در شهر الله مسافر شهر مِهر بودی و مهمان جذبه لطف. اکنون غمگین مباش! در ذی القعده وذی الحجه نیز به مددِ دعا هم می‌شود مهمان خدا شد و هم میزبان ربّ العزّة، چرا که فرمود: «إنّا عندَ المُنکسرة قلوبهم»: من نزد دل‌های شکسته‌ام. پس حال که چنین است؛ به قول عارف اهل رازی همچون حافظ شیرازی:

نگویمت که همه ساله می پرستی کن      

سه ماه می خور و نُه ماه پارسا می باش

چو پیر سالک عشقت به می حواله کند       

بنوش و منتظر رحمت خدا می باش

مرید طاعت بیگانگان مشو حافظ        

ولی معاشر رندان پارسا می باش

باری! معاشرت با اولیای خدا و رندان پارسا، آداب و ادب نگهداری انوار آن سه ماه و سرایت آن در بقیه سال را به ما می‌آموزد و به مدد تداوم، مراقبه و تحقق صفات عالیه به تجلی اسماء حسنای الهیه (به تعبیر بعضی معاریف عرفا از ماه مبارک تا سال بعد می‌باید با تخلق به یکی از اسماء پروردگار و تلاش در جهت پیاده کردن آن در زندگی، جوی آبی و راه روشنی بین آن دو زمان ایجاد کرد).

شرط ورود به این حرمها و بهره‌وری از حقائق و اسرار این ماه‌ها، رعایت حریم عبودیت و نشستن به دو زانوی ادب پای سفره عنایات و اشارات حضرات معصومین (ع) از طرفی و برخاستن و قصد جدی برای دفاع و ترویج و نشر حِکَم و معالم و آثار و اوامر و نواهی آن بزرگواران است، کاری که بزرگان ما در طول تاریخ و با مرور بر صفحات زرّین مجاهدات شیعیان آل محمد، به ویژه امام راحل عظیم الشان به حقیقت آن قعود ذی القعده‌ای در پیش از قیام پانزده خرداد 42 و قیام ذی الحجه‌ای بعد از آن را جامه عمل پوشاندند.

بیشتر بخوانید: یادداشت|دعا؛ بیش از «اَبزار زندگی»، «اِبراز بندگی» است

حقیقتی که در صلح حسنی عالی باطن و در نهضت عاشورایی سیدالشهدا (ع) به ظهور پیوست؛ «الحسن و الحسین امامان قاما أو قعدا». کما اینکه این حقیقت تابناک در گودال قتلگاه نیز قیامت کرد و به چهار تکبیر عشق قامت بست «و أشرقت الأرض بنورکم». این اشراقات و افاضات نوری در دعاها و مأثورات ائمه هُدی کماکان همچون رشته نور تداوم دارد. سلسله دعاهای عرفه و دعای عظیم الشأن مباهله که نزد اهل فن در طبقه «ادعیة السر و اسرار الادعیة» ارزیابی می‌شود، از چلچراغ‌های فروزان این ماه عظیم است که خود باب مستقلی در معارف الهیه می‌طلبد که این مقال و قلم را گنجایش شرح و بسط آن نیست. همه باید بکوشیم تا سالک این راه باشیم و البته بدانیم اگر همه فنون رهروی را هم که به کار بندیم باز؛

 تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست      راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

* محمد ارشادی‌مقدم، استاد حوزه و دانشگاه و محقق دعاپژوه

انتهای پیام/

واژه های کاربردی مرتبط
واژه های کاربردی مرتبط
پربیننده‌ترین اخبار فرهنگی
اخبار روز فرهنگی
آخرین خبرهای روز
فلای تو دی
تبلیغات
رازی
مادیران
شهر خبر
فونیکس
او پارک
پاکسان
میهن
طبیعت
triboon
گوشتیران