احیای مملکت وجود آدمی با دعا و نیایش
یکی از برترین مصادیق ذکر کثیر که همچون باران، زمین تفتیده دل و زمانهای دلتنگی را جان دوباره و طراوت می‌بخشد، نیایش و دست تمنّا و تولّا به سوی ربّ اعلى گشودن است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، زمان‌ها همچون زمین‌ها نیازمند آبیاری‌اند، تا آنچه در دل از ودائع الهیه و انوار هدایت دارند، از صحن جان به عرصه جهان بیاورند، لذا پیامبر اکرم (ص) مکرر در ادعیه ورود به ماه‌ها از خدای متعال نور و هدایت مخصوص آن ماه را درخواست می‌کردند «اللهم إنی أسألک نوره و هداه» (کنایه از آنکه هر ماهی مختصات، ویژگی‌ها و انوار خاص خود را دارد). رحم زمین و زمان، آبستن موالید و عطایای مبارکی است که در بستر نیایش، ستایش و سپاس، اثقال خود را برای اهل معرفت بیرون می‌اندازند «وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا».
خداوند به زمین‌ها و زمانهای گوناگون قسم خورده و اندیشه در اطوار آن را لازمه بندگی و زندگی انسان می‌شمارد، پس باید فرصتِ رخصت‌های الهی را غنیمت شمرد و برای هر یک حسابی جداگانه باز کرد. در حدیث قدسی است که «أنا جلیس من ذکرنی»؛ من همنشین یاد کننده خویشم (اصول کافی/ ج 2/ ص 496). «ذکر» محصول زراعت فکر «معرفت» مولود مبارک دوام ذکر و ذکر کثیر على کّل حال، از تبعات کمی و کیفیت این تداوم است که ارباب همم عالیه به آن دست می‌یابند.
- بیشتر بخوانید:
- هجرت از بیت نفس، مصداقی از حج ابراهیمی
- یادداشت|دعا؛ بیش از «اَبزار زندگی»، «اِبراز بندگی» است
از برترین مصادیق ذکر کثیر که همچون باران، زمین تفتیده دل و زمانهای دلتنگی را جان دوباره و طراوت و تعالیمی می‌بخشد، نیایش و دست تمنّا و تولّا به سوی ربّ اعلى گشودن است، بدین سان «أَنَّ اللَّهَ یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا» أرض وجود به باران دعا و ثنا احیاء می‌شود. اگر چه در ماه مبارک رمضان باب توفیقات به روی بندگان باز و بار عام داده می‌شود، اما نگهبانی از این گوهر ناب و صیقل دادن این جواهر نایاب از سویی و سالم رساندن این آینه شفاف به مقصد «الا من أتى الله بقلب سلیم» از سوی دیگر، ضرورت اغتنام از انوار ماه‌های دیگر سال را صد چندان می‌نمایاند.
مسیر زیبایی که در ماه مبارک رمضان بعضی پیموده و برای بعضی دیگر تازه مشخص می‌شود، بی وقفه باید در طیّ فصول متنوّع زندگی سپری شود به عزمِ راسخِ ثابتِ مستقیم. پس همسفران لازم است در دوازده ایستگاه سال، در مواقف گوناگون و شهرهای مختلف آن توقّف و تأمل کرد و توشه اندوخت و راه را از بی راه را شناخت، از اسرار و حقائق و آداب شناخت مبدأ و مسیر و مقصد طرفی بست و این همه به باور نگارنده در منظومه و مرامنامه نیایشی اهل بیت (ع) گاه به زبان رمز و اغلب به بیان فطری تبیین شده است. اکنون اگر شما هم مسافر این سفر پر رمز و راز در اقلیم راز و نیاز هستید، همراه ما باشید در هزار راه و رسم عاشقی و دلدادگی.
*محمد ارشادی مقدم، استاد حوزه و دانشگاه و محقق دعاپژوه
انتهای پیام/
