رضا یزدانی؛ از وسوسه رکورد و مدالِ المپیک تا خطر خداحافظی تلخ از کشتی

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، رضا یزدانی بعد از انصراف از حضور در جام دیمیتری کرکین، هنوز در مورد حضورش در تورنمنت مدوید که از نگاه کادرفنی آخرین فرصت او برای کسب شانس حضور در جهانی بوداپست است، رسما اعلام آمادگی نکرده، اما فدراسیون کشتی می‌ گوید پاسپورتش را تحویل نداده و این را می توان به این معنا دانست که او در جام مدوید هم قصد کشتی گرفتن ندارد اما اگر یزدانی واقعا قصد بازگشت نداشت، چرا بعد از آسیب دیدگی سنگین و پشت سر گذاشتن جراحی، بار دیگر تمریناتش را از سر گرفت؟

یزدانی در یک دهه اخیر یکی از بهترین 97 کیلوهای ایران بوده که البته با بدشانسی های بزرگی مواجه شد. او اولین المپیک زندگی اش را در شرایطی تجربه کرد که دو تیم اعزامی به پکن، یکی از بدترین نتایج تاریخ کشتی ایران را در سال 2008 و در زمان مدیریت محمدرضا یزدانی خرم رقم زدند. در آن المپیک، در حالی که وضعیت روحی و جسمی آزاد و فرنگی کاران ایران اصلا مناسب حضور در این میدان بزرگ نبود، ایران تنها به برنز مشترک سیدمراد محمدی رضایت داد و یک لشگر شکست خورده به ایران بازگشت.

رضا یزدانی هم در آن المپیک عضو تیم ملی ایران بود که با وجود شایستگی های فنی، به تبع وضعیتی که کشتی در آن مقطع داشت، نتوانست مدالی بگیرد. او در هیچ میدانی به اندازه لندن شایسته کسب مدال طلا نبود، آمده بود که ناکامی در المپیک قبلی را تلافی کند، اما درست در جایی که همه منتظر شنیدن خبر فینالیست شدن و قطعی شدن مدالش بودند، به شدت آسیب دید و با ویلچر تشک کشتی را ترک کرد. این یکی از بزرگترین بدشانسی های زندگی ورزشی رضا یزدانی بود، گرچه مشکلات و اتفاقات ناخواسته ای هم او را به مدت دو سال از کشتی دور کرد.

یزدانی با دو طلا و دو برنز جهانی و سه طلای بازی های آسیایی خیلی دوست داشت که در جاکارتا نماینده ایران در وزن 97 کیلو باشد، در همان وزنی که شورای فنی تصمیم گرفت علیرضا کریمی را اعزام کند و او هم به خوبی جواب اعتماد کادرفنی تیم ملی را داد و با اقتدار بر سکوی اولی ایستاد.

* یزدانی در اندیشه چهارمین طلا بود

اینکه چقدر یزدانی محق بود که عضو تیم اعزامی به بازی های آسیایی 2018 باشد، چیزی است که قطعا مردان فنی کشتی بیشتر می توانند در موردش صحبت کنند. مازندرانی ها می گویند او از فدراسیون خواسته پیش از بازی های آسیایی به او فرصت حضور در یک جام بین المللی را بدهند، اما چنین اتفاقی نیفتاد و فدراسیون کشتی خواست یزدانی را در جام دیمیتری کرکین روسیه که یک جام متوسط بین المللی محسوب می شود محک بزند. اینطور که گفته می شود همین موضوع ناراحتی رضا یزدانی را به همراه داشته و او به همین دلیل از حضور در جام دیمیتری کرکین انصراف داده است.

کسب مدال طلای چهارم در بازی های آسیایی گرچه یک رکورد خوب برای کشتی و یزدانی محسوب می شد اما نگاهی عادلانه به مسئله نشان می دهد که کادر فنی تیم ملی پیش از بازی های آسیایی نیز به اندازه کافی به یزدانی فرصت حضور در میدان را داده اند.

او با توجه به اینکه در سال 2017 عضو تیم ملی نبوده و آخرین میدانش را در ریو و با ناکامی پشت سر گذاشته، باید در مرحله اول انتخابی تیم ملی کشتی می گرفت که این کار را انجام نداد. سپس با رایزنی هیئت کشتی مازندران به یزدانی سهمیه حضور در مرحله نهایی انتخابی تیم ملی داده شد، آن هم در شرایطی که کادرفنی تیم ملی در این سال ها خیلی بیشتر از قبل پای فرآیند انتخابی ایستاده، اما این فرصت به رضا یزدانی و به احترام سال ها حضورش در تیم ملی و افتخارآفرینی هایش داده شد که باز هم روی تشک حاضر نشد و در همان مقطع درگذشت یکی از اقوامش، لیز خوردن روی تشک کشتی و کاهش وزن 10 کیلویی دلیل غیبت یزدانی در انتخابی عنوان شد. کادرفنی تیم ملی نفرات اعزامی به بازی های آسیایی 2018 را از بین نفراتی که در انتخابی تیم ملی جزو مدعیان اصلی بودند انتخاب کرد.

*خلاء 97 کیلو و کشتی گیری که هنوز برنامه هایش را اعلام نکرده

حالا مباحث مختلفی در خصوص آینده رضا یزدانی در میان است. برخی از مربیان این استان می گویند او مدال جهانی به اندازه کافی دارد و چیزی که باعث شده دوباره بخواهد به دنیای قهرمانی بازگردد اول رکورد کسب 4 مدال طلا در بازی های آسیایی بود و دوم هم کسب مدال از المپیک، چیزی که او در ویترین افتخاراتش کم دارد. به همین دلیل بعد از انصراف یزدانی از حضور در جام دیمیتری کرکین، وقتی پاسپورتش را در اختیار فدراسیون کشتی قرار نمی دهد می شود اینطور فکر کرد که باز هم قصد حضور در جام مدوید را ندارد و با توجه به رویه ای که در پیش گرفته، ترجیح می دهد در این خصوص صحبت رسمی نداشته باشد.

چیزی که هست یزدانی از المپیک 2016 ریو روی تشک نرفته و پس از دوری دو ساله، حتی با در نظر گرفتن افتخارات، سن و وضعیت پایش که قطعا تحمل حضور در چند مسابقه سنگین در سال را نخواهد داشت حتما باید در جامی بین المللی محک بخورد و سپس نماینده ایران در مسابقات جهانی یا المپیک شود.

اینکه فدراسیون کشتی به او شانس دوباره ای داد که بتواند دوبنده تیم ملی را بر تن کند، به این دلیل بود که هنوز در وزن 97 کیلو به مهره قابل اطمینانی نرسیده ایم و علیرضا کریمی بعد از تغییر وزن، صرفا برای بازی های آسیایی به 97 کیلو رفت و قطعا اگر قرار به حضورش در مسابقات جهانی باشد، در وزن 92 کیلو ملی پوش خواهد شد. به همین دلیل اگر رضا یزدانی بتواند در یک تورنمنت بین المللی نشان دهد که توان بازگشت دوباره به تشک را دارد، کادر فنی از این موضوع استقبال کرده و او ملی پوش 97 کیلو خواهد شد.

با این حال کادرفنی تیم آرش زین بابل اعلام کرده اند رضا یزدانی این هفته مقابل پتروشیمی روی تشک خواهد آمد. در شرایطی که در ماه های اخیر از کاهش وزن زیاد این کشتی گیر صحبت شده، باید دید در چه وزنی تیمش را همراهی خواهد کرد.

*با موضوع بازگشت یزدانی نباید احساسی برخورد کرد

همه ورزشکاران دوست دارند در بهترین شرایط از ورزش قهرمانی خداحافظی کنند، هیچ قهرمانی دوست ندارد شکست آخرین نتیجه ای باشد که در کارنامه اش به ثبت می رسد اما گاهی در انتخاب مسیر و تعیین میزان آمادگی جسمی خود اشتباه کرده و به تلخی و با شکست به روزگار قهرمانی شان پایان می دهند. وسوسه رکورد و شیرینی مدال و اعتماد به تمرینات سخت بدون توجه به سن و سال و شرایط حریفان آنها را گمراه کرده و زمان مناسبی را برای خداحافظی انتخاب نمی کنند.

به همان میزان که قهرمانان زیادی را به خاطر داریم که در اوج از ورزش حرفه ای خداحافظی کرده اند، به همان اندازه هم داریم نفراتی که با تشخیص اشتباه یا بدشانسی و هر چیز دیگری شکست را تجربه کرده و سپس رفته اند. از این رو تمام آنهایی که به رضا یزدانی علاقه دارند و هنوز دلاوری هایش روی تشک و سکوهایی که یک صدا او را با لقب «پلنگ جویبار» تشویق می کردند، را از یاد نبرده اند، قطعا می دانند بعد از ناکامی که او در المپیک ریو تجربه کرد و سپس تن به جراحی سنگینی داد، اگر بار دیگر شکست بخورد، جدایی از دنیای قهرمانی چقدر برایش سخت خواهد شد.

قطعا مردان باتجربه و فنی کشتی هم می دانند حفظ یک قهرمان، صرفا میدان دادن به او با شرایطی که می خواهد نیست، گاهی حفظ کردن او ایجاد شرایطی است که خودش را در یک میدان غیررسمی محک بزند و ببیند توان رویارویی با حریفان جوان و باانگیزه را دارد یا خیر. احساسی برخورد کردن با این موضوع قطعا هیچ کمکی به رضا یزدانی نمی کند، مسئله این کشتی گیر، شبیه هیچ کدام از مدعیان جوان امروز تیم ملی کشتی نیست و برای کشتی گیری چون رضا یزدانی با آن همه محبوبیت هرگز خوشایند نیست که بخواهد باز هم در مسابقه ای رسمی ببازد.

یزدانی اگر از حضور در جام دیمیتری کرکین انصراف نمی داد، می توانست در یک جام متوسط خودش را بسنجد، قطعا اگر پایش باز هم یاری کند و از نظر جسمی توان 6 دقیقه مبارزه را داشته باشد، او باز هم بهترین فرد برای 97 کیلوست اما تصمیم گرفت به این جام نرود و حالا مانده جام مدوید که قطعا تورنمنت سنگینی برای رضا یزدانی بعد از دو سال دوری از تشک است، که شاید با علم به این موضوع، قصد همراهی تیم اعزامی به روسیه را ندارد. بعید به نظر می رسد کادرفنی تیم ملی او را بدون محک زدن در یک میدان بین المللی راهی مسابقات جهانی بوداپست کند چراکه اگر قرار به باخت باشد، لااقل از کشتی گیر جوانی استفاده خواهد شد که در دو میدان باقی مانده تا المپیک توکیو، باتجربه شود.

*سکوت کادرفنی تیم ملی و کاپیتانی که نباید ضرر کند

هنوز شکست تلخ حمید سوریان در المپیک 2016 را از یاد نبرده ایم. او در حالی که رکورددار مدال طلا در کشتی ایران است، در شرایطی که از فرم مطلوب فاصله گرفته بود به سختی و در آخرین مسابقه گزینشی توانست سهمیه وزن اول تیم ملی فرنگی را بگیرد و خودش هم راهی ریو شد اما اولین ناکام بزرگ کاروان ورزش ایران در برزیل لقب گرفت که به شکلی تلخ و با دو شکست سنگین پرونده کشتی اش بسته شد و هنوز خیلی ها از آن المپیک و پایان بد سوریان می گویند.

رضا یزدانی حق دارد که بخواهد دوباره به میدان بازگردد، بیش از خیلی از کشتی گیران لایق کسب مدال المپیک بوده اما هر بار به دلیلی از رسیدن به آن بازمانده است، اما این دلیل نمی شود که بی گدار به آب بزند.

سکوت کادرفنی تیم ملی و فدراسیون کشتی در خصوص موضوع رضا یزدانی هم نشان دهنده این موضوع است که آنها نمی خواهند کاپیتان تیم شان ضرر کند و تصمیمی بگیرد که پرونده قهرمانی ها و سال ها تلاش بی وقفه اش با پایان تلخ همراه شود؛ اما هنوز کسی دقیقا نمی داند رضا یزدانی چه هدفی را دنبال می کند.

انتهای پیام/