آئین‌های عزاداری در کهگیلویه و بویراحمد؛ از آتشی که روستائیان دورش جمع شده تا نوای "لری" که دل سوختگان اهل بیت را آتش می‌زند

به گزارش خبرگزاری تسنیم از یاسوج، آئین عزاداری برای امام حسین(ع) با فرهنگ‌های مختلف پیوند خورده و در هر نقطه از دنیا شکلی به خود دارد و در استان‌های مختلف کشور نیز تفاوت‌های داشته است.

تفاوت اقلیمی در استان کهگیلویه و بویراحمد با داشتن آب و هوای سردسیری و گرمسیر، سبب تفاوت در آئین‌های عزاداری در مناطق مختلف این استان حتی در نوع نذری‌ها شده است، هرچند نه گرمای گرمسیر و نه سرمای سردسیر مانع حضور پرشور مردم کامل شیعه این نقطه از ایران زمین در مراسمات عزاداری ائمه معصوم نمی‌شود.

آئین‌های ماه حزن و اندوه محرم از پایان ذی‌الحجه آغاز و در این روزها آرام آرام مساجد و حسینیه‌ها آماده می‌شود و افراد دارای حاجت برای برپایی علم‌ها، پارچه‌های اهدایی خود را به هیئت‌ می‌برند و طی مراسمی علم‌ها را تزیین می‌کنند.

برخی‌ افراد نیز نذورات خود را به هیئت‌های مذهبی تحویل می‌دهند و از همان شب‌های اول محرم عزاداری شروع می‌شود.

هر شب  بعد از نماز مغرب و عشا پیر و جوان در مساجد و حسینیه‌ها جمع می شوند و زنجیر و سینه می‌زنند. زنجیر و سینه زنی نیز حرمت خاصی دارد و باید به شکل خاصی انجام شود که متفاوت از دیگر نقاط کشور است.

برخی‌ها نذر می‌کنند فرزندانشان برای امام حسین(ع) نوحه بخواند و بعد از نوحه خوانی بزرگان، نوبت به جوانان می‌رسد. همین نوحه خوانان جوان در سال‌های بعد کم کم جای بزرگان را می‌گیرندو هر شب عزاداری ادامه دارد تا به شب تاسوعا می‌رسند.

در این شب هیئت‌ علم‌ها را بر دست می‌گیرند و در شهر می‌چرخند و به سایر هیئت‌های عزاداری ملحق می‌شوند.

هنگام روبه‌رو شدن دو هیئت، علم‌ها به نشانه احترام کمی خم می‌شود و آخر سر هیئت‌ها به دنبال هم راه می‌افتند، اینجا هم بزرگ و کوچک حرمت دارد به طوری که هیئت‌های جوان‌تر به پیشکسوتان سر می‌زنند.

هیئت‌ها در زمان رویارویی و خداحافظی از هم به گویش لری نوحه خوانی نیز می‌کنند.

در این میان افراد نذورات خود را به میان عزاداران و هیئت‌ها می‌آورند برخی نیز در خانه هایشان نذری آماده می‌کنند و عزاداران حسین(ع) را به خانه دعوت می‌کنند.

برخی افراد به احترام سقای کربلا مشک بر دوش می‌اندازند و با پای برهنه، در میان عزاداران سرور و سالار شهیدان آب پذیرایی می‌کنند.

بعد از ظهر تاسوعا که می‌شود هیئت‌ها  همه به هم ملحق می‌شوند، در شهر می‌چرخند و عزاداری می‌کنند و اینجا به ظهر عاشورا می‌رسند.

هیئت‌های عزاداری جمع می شوند و به سمت قبرستان شهر حرکت می‌کنند و به یاد شهدای کربلا به اهل قبور سر می‌زنند.

در سال‌های گذشته تعزیه خوانی جز لاینفک آیین ظهر عاشورا بود و وقتی خیمه‎ها آتش می‌گرفت شهر سردسیری یاسوج با آن همه سرما، بیابانی غم انگیز می‌شد غمی به سنگینی کربلا، در نهایت نماز ظهر عاشورا به پا می‌شود و پس از آن همه به خانه‌ایشان می‌روند.

در برخی روستاها مراسم را شب‌ها کمی متفاوت برگزار  می‌کنند در این روستاها  از طبل و سنج‌های بزرگ و بلندگوهای آنچنانی خبری نیست.

روزهای اول محرم در یک حرکت جمعی اهالی هیزم جمع‌آوری می‌کنند و در شب‌های عزاداری آتش بزرگی برپا می‌کنند همه دور آن جمع می‌شوند، برخی نوحه می‌خوانند و سایر افراد سینه می‌زنند، در این مراسم‌ها نیز نوحه‌هایی به زبان لری خوانده می‌شود که بسیار سوزناک و تاثیرگذار است.

این شب همه شمع به دست برای روشن کردن دل خواهری تنها و غریب به هیئت می‌آیند و این همه شمع هم نمی‌تواند از داغ دل خواهر برادر از دست داده بکاهد.

نقطه غم انگیز تاریخ آنجا است که رسالت کربلا بر دوش خواهر می‌افتد و چقدر شب شام غریبان تلخ است.

انتهای پیام/م